Synecdoche, New York - Η Συνεκδοχή Της Νέας Υόρκης

Θεατρικός σκηνοθέτης (Philip Seymour Hoffman) βρίσκει τα χρήματα να ανεβάσει μία παράσταση αντάξια του πραγματικού καλλιτεχνικού του οράματος, τη στιγμή που η σύζυγος του (Catherine Keener), μία ταχύτατα ανερχόμενη ζωγράφος, ετοιμάζεται να τον εγκαταλείψει παίρνοντας μαζί και την κόρη τους. Κι ενώ ο χρόνος κυλά, αυτό που προσπαθεί με πάθος να στήσει είναι στην ουσία ένα αντίγραφο της Νέας Υόρκης εντός μίας τεράστιας αποθήκης, στην οποία κατοικούν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι σαν να ήταν κανονική πόλη, μεταξύ των οποίων βρίσκεται φυσικά κι ο ίδιος (ξανα)ζώντας τρόπον τινά τη ζωή του.

Ο Charlie Kaufman είναι ήδη πασίγνωστος για τη σεναριακή του δεινότητα από τα «Being John Malkovich», «Adaptation» και φυσικά το «Eternal Sunshine Of The Spotless Mind». Ο αστείρευτος αυτός mind-trapper υπογράφει κι εδώ φυσικά το σενάριο με τη διαφορά ότι για πρώτη φορά θέτει εαυτόν στη σκηνοθετική καρέκλα. Καθοδηγώντας άριστα ένα φοβερό καστ κι αποσπώντας από τον κορυφαίο όλων Hoffman ερμηνεία βεληνεκούς «Capote», ο αμερικανός σκηνοθέτης-σεναριογράφος αποδίδει λατρευτά και καθ’ ολοκληρία το φάσμα της ψυχοσύνθεσης του καλλιτέχνη, εκτεινόμενος από την ίδια την κινητήρια δύναμη της δημιουργίας ως τους βαθύτερους φόβους κι αγκυλώσεις του. Η ‘Συνεκδοχή Της Νέας Υόρκης’ είναι χωρισμένη σε δύο διαφορετικού ύφους μέρη. Το πρώτο πατά περισσότερο στην κωμωδία που σε οξυδέρκεια θυμίζει Woody Allen ενώ το δεύτερο σ’ ένα δράμα που βρίθει συμβολισμών, φλερτάρει ανοιχτά με το σουρεαλισμό και που θα έκανε ακόμα και τον David Lynch να ζηλέψει. Αυτή η θεωρητικά αδέξια συρραφή γίνεται μέσα από το μυαλό και το μάτι του Kaufman σεμινάριο υψηλής κινηματογραφικής ραπτικής, τόσο στο αναμενόμενο επίπεδο του σεναρίου όσο και στο μεγάλο στοίχημα της σκηνοθετικής καθοδήγησης.

Θα πρέπει βέβαια να τονιστεί ότι το «Synecdoche, New York» αποτελεί κλασσικό παράδειγμα προσωπικής ταινίας για το θεατή. Στο τέλος, κάποιοι θα αισθανθούν τα εγκεφαλικά τους κύτταρα να καίγονται από καταιγισμό σκέψεων σε ένα εσωτερικό ‘παραλήρημα’ (η περίπτωση του υπογράφοντα), άλλοι θα χρειαστούν χρόνο για να σκεφτούν τι ακριβώς είδαν και οι υπόλοιποι θα την απορρίψουν χωρίς δεύτερες σκέψεις. Σε κάθε περίπτωση όμως κανείς από τους παραπάνω δε θα μπορεί να ισχυριστεί πως είδε μία συνηθισμένη ταινία.

[περισσότερες ταινίες εδώ]