Yard Gal: Η Μαίρη Καρφάκη & η Στίλβη Ψιλοπούλου μιλούν στο neolaia.gr!

Το Υard Gal ανήκει στο In yer face theatre, που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, και είναι ένα είδος θεάτρου που έχει ως σκοπό να προκαλέσει και να επιτεθεί στο κοινό για να χτυπήσει συναγερμό στις συνειδήσεις του.

Ο Πολυχώρος VAULT παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το θεατρικό έργο της Rebbeca Prichard, «Yard Gal» (βραβευμένο με Critics’ Circle ως το πιο υποσχόμενο έργο) σε σκηνοθεσία Aλέξανδρου Σταύρου, από την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 23:30 και Δευτέρα στις 20:00.

Το In yer face theatre χρησιμοποιεί σοκαριστικό και ωμό τρόπο για να μιλήσει, καταστρέφοντας ταμπού και προκαταλήψεις, δημιουργώντας στο κοινό μια αίσθηση ότι χάνει το σταθερό έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του.

Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει είναι να λέει την αλήθεια πέρα από ο,τιδήποτε στημένο και ψεύτικο ωθώντας στα άκρα με σκοπό την αναθεώρηση των αξιών της κοινωνίας μας. Άλλα βασικά του στοιχεία είναι το άκομψο λεξιλόγιο, οι κυνικοί χαρακτήρες, η βία επί σκηνής και οι συνήθως «ύποπτοι» νεολαίοι.

Το έργο Yard Gal γράφτηκε από την 26χρονη τότε Ρεμπέκα Πρίτσαρντ. Πρωτοπαίχτηκε το 1998 στο Royal Court Theatre σε παραγωγή του θιάσου Clean Break που δουλεύει με ανθρώπους που έχουν εκτίσει την ποινή τους στη φυλακή.

Υπόθεση

Δυο ανήλικα κορίτσια με προβληματικό οικογενειακό ιστορικό (η μία ζει σε ορφανοτροφείο από όπου και το σκάει συνέχεια και η άλλη μένει με τον πατέρα της ο οποίος την κακοποιεί) πίνουν, παίρνουν ναρκωτικά, μπλέκονται σε καυγάδες και εκδίδονται για να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι που παίζουν, μία φίλη τους βρίσκει τραγικό θάνατο και από τότε όλα αλλάζουν.

Ο χαρακτήρας και το νόημα αυτής της παράστασης ενσαρκώνονται μέσα από την ερμηνεία της Μαίρης Καρφάκη της Στίλβης Ψιλοπούλου, οι οποίες είναι και τα καταλληλότερα άτομα για να μας μεταφέρουν το “μεδούλι” της παράστασης αλλά και λεπτομέρειες σχετικά με το είδος θεάτρου “In yer face”.

Για να δούμε τι είχαν να μας πουν:

Θα θέλαμε, αρχικά, αν μπορείτε να μας πείτε η καθεμία κάποια πράγματα για τον ρόλο της. Για παράδειγμα, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά την διάρκεια της προετοιμασίας;

Μ.: “Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν πως έπρεπε να μπούμε σε μια κατάσταση ή να καταφέρουμε να νιώσουμε πράγματα με τα οποία δεν έχουμε έρθει σε επαφή ποτέ, για παράδειγμα, στην δική μου περίπτωση, η κακοποίηση που δέχεται ή το τι έχει αναγκαστεί να κάνει προκειμένου να παίρνει την δόση της.

Σε ό,τι κάνει αυτή η κοπέλα είναι αρκετά έξω από τα νερά μου, και νομίζω πως το ζήτημα όταν έχεις να παίξεις έναν τέτοιο ρόλο είναι να μπορείς να καταλάβεις την κατάσταση που βρίσκεται, τι κάνει και γιατί το κάνει.”

Σ.: “Πρόκειται για δυο αρκετά ακραίους χαρακτήρες. Ζούνε πάρα πολύ στα άκρα, είναι πολύ προκλητικές. Προσωπικά, υπάρχουν μέρη του ρόλου που δεν μου ήταν ιδιαιτέρως δύσκολα, όπως εκείνο της επαναστατικότητας, καθώς η ίδια ήμουν πάρα πολύ ακραία ως έφηβη οπότε όλα τα στοιχεία τα πήρα από εκεί.

Αντικειμενικά, όμως, ο ρόλος που παίζω, η Μπου, είναι μια κοπέλα που εκδίδεται, η οποία δεν έχει γονείς, έχει μεγαλώσει στο ορφανοτροφείο και πέρα από τον χαβαλέ που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε έρχεται στην εφηβεία, είναι μια κοπέλα που έχει ζήσει πάρα πολύ σκληρές καταστάσεις, οι οποίες βρίσκονται αρκετά μακριά από τις δικές μου εμπειρίες.

Αυτό ακριβώς ήταν το δύσκολο κομμάτι που έπρεπε να προσεγγίσουμε για αυτήν την παράσταση. Η σκοτεινή πλευρά.”

Πέραν από τις ακραίες καταστάσεις που έχουν ζήσει οι πρωταγωνίστριες του έργου, υπάρχει κάποιο κοινό σημείο που διακρίνεται μεταξύ του δικού σας χαρακτήρα και του ρόλου που παίζετε; Συναισθήματα, σκέψεις, αντιλήψεις και άλλα.

Σ.: “Προσωπικά, έχω βρει πολλά κοινά σημεία με την Μπου σε αυτό το έργο, και γι’ αυτό ήθελα να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο έργο. Η Μπου είναι, ουσιαστικά, ένα άτομο που δίνει και την ψυχή του για την φίλη του. Δεν έχει συμφέρον μέσα της, αλλά απλή αγάπη.

Αυτή η υψηλή της πράξη έρχεται σε κόντρα με την εικόνα που έχει ο κόσμος για εκείνη, η οποία φαίνεται luben ή περιθωριακή, αλλά κάνει κάτι εξαιρετικά ηθικό και ποιοτικό, δίνει την ψυχή της για κάποιον.”

Μ.:  Ο χαρακτήρας που παίζω, η Μαρί, είναι ένα άτομο που δεν θέλει να εκφράζεται ή να βγάζει πράγματα στη φόρα. Μπορεί να βρίσκεται την μια στα πάνω της και την άλλη στα κάτω της. Για να καταφέρει να γίνει ευαίσθητη για ένα θέμα, πρέπει να συμβεί κάτι καθοριστικό, έτσι ώστε να “σπάσει” και να εκδηλωθεί, και θεωρώ πως αυτό είναι κάτι που έχουμε κοινό.

Οι χαρακτήρες, επομένως, έχουν μια αντίθεση μεταξύ τους, η οποία τις ενώνει απέναντι σε όλα όσα τους συμβαίνουν.

Σ.: Ναι. Ουσιαστικά, η Μπου ξεκινά ως χαρακτήρας που ζει πιο έντονα και πιο δυναμικά ενώ η Μαρί είναι πιο συνεσταλμένη. Αργότερα, καταλήγουν να έχουν ανταλλάξει ρόλους καθώς η Μπου μαζεύεται ξαφνικά, παθαίνει κατάθλιψη, τρελαίνεται και αλλάζει με αποτέλεσμα να μπει σε καταστολή και να έρθει στο προσκήνιο η δυναμικότητα της Μαρί.

Μ.: Η Μαρί καταλήγει να ξεφεύγει από τον συνηθισμένο της εαυτό και να φτάνει σε πράξεις που δεν περίμενε πως θα κάνει.

Ο κύριος Αλέξανδρος Σταύρου πόσο θα λέγατε πως σας έχει βοηθήσει να φτάσετε στο τελικό αποτέλεσμα; Ήσασταν εξοικειωμένες με αυτό το είδος θέατρου;

Σ.: Αυτό το έργο, το είχα διαβάσει στην σχολή μου στην Αγγλική Φιλολογία κατά την διάρκεια κάποιων θεατρικών μαθημάτων που κάναμε. Δεν είχε ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα και έτσι αποφάσισα να το μεταφράσω.

Το έκανα γιατί μου άρεσε αυτό το είδος θεάτρου, το in yer face, καθώς είναι πολύ ιδιαίτερο είδος θεάτρου και απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα.

Ο Αλέξανδρος πέραν από  πνευματικός μας πατέρας, πέραν από το πιο απίθανο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ, είναι ένα άτομο που μπόρεσε να δημιουργήσει ένα πολύ οικείο περιβάλλον έτσι ώστε να μπορέσουμε εμείς να “βρούμε” τους χαρακτήρες.

Μπορούσε, ως δια μαγείας, να μας πιέζει έως το σημείο που δεν αντέχαμε και μόλις έβλεπε πως είχαμε αρχίσει να μην μπορούμε άλλο, μας άφηνε, ενώ ταυτόχρονα μας έδωσε όσο χώρο χρειαζόμασταν για να βρούμε νέα πράγματα για την παράσταση.”

Μ.: Προσεγγίζαμε το έργο όλοι μαζί και ήξερε πως να μας καθοδηγήσει, πως να αντιμετωπίσει δυο κορίτσια που ασχολούνται με αυτό το είδος θεάτρου. Έφτιαξε ένα πολύ ιδιαίτερο περιβάλλον για να “βγάλουμε” αυτά ακριβώς τα στοιχεία που ταιριάζουν με τους ρόλους μας.

Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σας έχει πει, για παράδειγμα μια συμβουλή που σας έχει δώσει, η οποία σας έχει αποτυπωθεί στο νου και την ακολουθείτε συχνά;

Σ. “Υπάρχουν πολλά που έχει πει, μου έχουν μείνει και κατά καιρούς το σκέφτομαι. Δηλαδή, από κουβέντες που κάναμε στο παρελθόν.

Ένα πράγμα που μου έχει μείνει από όσα μας έχει πει, είναι το less is more, η αξία που έχει το λιτό και το φυσικό. Όσο λιγότερα κάνεις και όσο πιο εσωτερικευμένο είναι κάτι, τόσο καλύτερα βγαίνει. Να είμαστε αληθινοί.”

Τι συναισθήματα επιδιώκετε να προκαλέσετε στον θεατή; Τι θέλετε να σκέφτεται όταν αποχωρεί απο το Vault;

Σ.: Αυτό που έχω αντιληφθεί από τους ανθρώπους που έχουν δει την παράσταση ως τώρα είναι πως προκαλεί μια ποικιλία συναισθημάτων.

Τα συναισθήματα που θέλουμε εμείς ως ηθοποιοί να προκαλέσουμε είναι το σοκ, η απέχθεια (το είδος το υπαγορεύει εξάλλου), στεναχώρια, αγάπη αλλά και θυμό.

Μ.: Θεωρώ πως αν κάποιος έχει φύγει με έναν κόμπο στο στομάχι και με έντονους προβληματισμούς, έχει καταφέρει να πάρει το μήνυμα της παράστασης.

Το “Yard Gal” σύντομα θα κυκλοφορήσει και ως βιβλίο στην Ελλάδα, καθώς δεν υπήρχε και ήταν διαθέσιμο μόνο κατά παραγγελία.