Το ψώνιο ζει και βασιλεύει!

Τις τελευταίες μέρες όλο ακούω αυτή τη διαφήμιση από τη σχολή του Αντ1, που ανάμεσα σε άλλες ατάκες έχει και μία που λέει (για να προωθήσει τον τομέα των δημοσίων σχέσεων πιστεύω): Θέλεις να είσαι ο γνωστός όλων των διασήμων;

Πόση γελοιότητα χωράει σε μια φράση αλήθεια; Και πόσοι πέφτουν γι’ αυτή τη γελοιότητα; Πόσοι θεωρούν ότι το σημαντικότερο πράγμα σε αυτή τη ζωή είναι να είναι «οι γνωστοί των διασήμων»; Δυστυχώς είναι πολλοί αν πάρουμε σαν παράδειγμα πόσοι θέλουν ακόμα και τώρα να μπουν στην τηλεόραση ή στις δημόσιες σχέσεις ή να γίνουν «δημοσιογράφοι» (το δημοσιογράφοι σε εισαγωγικά γιατί έχουμε σε αυτή τη χώρα διαφορετικές αντιλήψεις για το ποιος είναι δημοσιογράφος κλπ, μην τα ξαναπώ, σας έχω πρήξει και άλλες φορές).

Τι λέει λοιπόν για εμάς το ότι πέφτουμε στην παγίδα μιας τέτοιας δήλωσης; Γιατί, για να το βάζουν στη διαφήμιση, προφανώς έχουν δει ότι ο κόσμος πέφτει γι’αυτό, τόσο ψωνάρες που είναι. Τι δείχνει για την ικανότητα μας να σκεφτόμαστε το ότι θεωρούμε κατόρθωμα να είμαστε οι «γνωστοί» -ούτε καν οι φίλοι- των διασήμων; Και στην τελική ρε παιδιά, τι παραπάνω έχουν αυτοί οι διάσημοι που αξίζουν τη γνωριμία μας ή ακόμα καλύτερα, τη φιλία μας;

Το πιο αστείο φυσικά είναι ότι ο κόσμος πιστεύει ότι θα μπει στη σχολή του Αντ1 και την κάθε ανάλογη σχολή που υπόσχεται κάτι τέτοιο και ως δια μαγείας θα βρεθεί στο ίδιο δωμάτιο με τα είδωλά του και θα πίνει καφέ μαζί τους. Προφανώς, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί ότι οκ, θα είμαι και το δουλάκι τους για 2-3-5-10 χρόνια πριν μπουν στο κόπο να με…αναγνωρίζουν στο δρόμο χωρίς να τους κυνηγάω από πίσω για μία δήλωση ή για μια δουλειά.

Αλλά οκ, ας το αφήσουμε αυτό το σκέλος. Εμένα αυτό που με πειράζει είναι το ότι πλασάρουν ότι αυτοί είναι καλύτεροι από τον κάθε έναν μας. Αυτοί-οι διάσημοι- είναι πιο πάνω από εμάς και εμείς θέλουμε, δίνουμε τα πάντα για, να είμαστε έστω και απλά γνωστοί τους. Μου κάνει λοιπόν τρομερή εντύπωση πως σε μια εποχή που όλοι έχουν την καραμέλα περί αυτοπεποίθησης και ενδυνάμωσης και «πιστεύω στον εαυτό μου» και άλλες τέτοιες μαλακίες, να που γυρνάμε σε μία φάση που πουλάμε την υποτιθέμενη ανωτερότητα κάπου άλλου.

Τι λαός είμαστε ρε παιδιά, αλήθεια τώρα; Από τη μία ξοδεύουμε άπειρο χρήμα και χρόνο σε σεμινάρια life-coaching κλπ και από την άλλη υποβιβάζουμε τον εαυτό μας για 15 λεπτά δημοσιότητας, στην καλύτερη. Γιατί αυτό φυσικά είναι το κλειδί στην υπόθεση, ότι θα γίνουμε και εμείς διάσημοι. Ή θα μας έχουν «ανάγκη».

Προφανώς η απάντηση είναι ότι το ψώνιο ζει και βασιλεύει. Και πουλάει. Και όσο βάζουμε σε βάθρο και θαυμάζουμε τους λάθος ανθρώπους για λάθος λόγους τότε καλά παθαίνουμε όσα παθαίνουμε.

Στην τελική γιατί να θαυμάσουμε ένα επιστήμονα που θα σώσει το τομάρι μας από τον καρκίνο; Ας θαυμάσουμε καλύτερα την Κιμ Καρντάσιαν (για να μην πω καμιά αντίστοιχη Ελληνίδα και παρεξηγηθούμε…).