Τα φαντάσματα των φοιτητικών παρατάξεων!

Βρέθηκα την προηγούμενη βδομάδα στις εγγραφές των πρωτοετών στη σχολή μου. Δεν είναι ακριβώς εγγραφές βέβαια, απλά καταθέτουν κάποια έγγραφα και όλα τα υπόλοιπα τα κάνουν ηλεκτρονικά. Έρχονται δηλαδή κυριολεκτικά για 5 λεπτά, αφήνουν δύο χαρτιά, παίρνουν άλλο ένα και φεύγουν.

Έκατσα λοιπόν εκεί λίγο και παρακολουθούσα τη διαδικασία. Παρατήρησα κάποια στιγμή, στο διάδρομο, κάποια παιδιά που περίμεναν εκεί απέξω και δεν έμπαιναν μέσα. Παρατηρώ λίγο καλύτερα και τι να δω…; Κρατούσαν φυλλάδια! Λέω, έχει γούστο; Ρωτάω, και ναι! Ήταν από παρατάξεις!!

Φυσικά, καμία σχέση όπως είχαμε συνηθίσει εμείς στις δικές μας εγγραφές που μας έπιαναν από το μετρό, με τραπεζάκια και δεν συμμαζεύεται. Τώρα 2-3 άτομα στο διάδρομο, με δύο φυλλάδια ο καθένας, προσπαθούσαν μάταια να τραβήξουν την προσοχή των παιδιών που ερχόντουσαν να αφήσουν τα χαρτιά. Ευτυχώς τους έκοψε και δεν σταμάτησαν και μένα όπως είχαν κάνει παλιότερα κάποιοι «συνάδελφοί» τους. Το πάθος δεν έλειπε όπως έμαθα αφού υπήρχαν και τσακωμοί μεταξύ των παρατάξεων. Λογικό, τι να κάνεις τόσες ώρες όταν όλοι σε αγνοούν…;

Απορώ πάντως…πώς υπάρχουν ακόμα φοιτητικές παρατάξεις; Τι σκατά λένε σε αυτά τα παιδιά ώστε να τα προσελκύσουν και να γραφτούν; Τι προσφέρουν; Τι υπόσχονται; Πέρα από αυτό, αυτοί που είναι ήδη μέσα, σε τι πιστεύουν; Τι θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν μέσα από την κάθε παράταξη; Συμφωνούν δηλαδή με αυτά που υποστηρίζουν με πάθος;

Κυρίως, τι νιώθουν όταν τους κοιτούν με μισό μάτι στους διαδρόμους και στις αίθουσες; Τι νιώθουν όταν όλοι αδιαφορούν για τον «πύρινο» λόγο τους και δεν τους δίνουν σημασία; Γιατί αισθάνονται ότι αυτοί είναι διαφορετικοί από τους παλιότερους στη θέση τους που τώρα ζεσταίνουν τις καρεκλίτσες που έβριζαν;

Ειλικρινά, με όλα αυτά που γίνονται, απορώ πώς υπάρχουν ακόμα αυτές οι παρατάξεις. Το έχω αναρωτηθεί και άλλες φορές, και σε παλαιότερα άρθρα μου, ειδικά εκεί γύρω στις φοιτητικές εκλογές. Ακόμα και στις δικές μου εποχές, αδιάφορα μορφώματα ήταν που έκλειναν τα μάτια στα πραγματικά προβλήματα για τους «ιδεολογικούς» τους πολέμους.

Δεν είναι πολλές μέρες πριν που πάλι είχα μια τέτοια συζήτηση, για την εισβολή στην Ελληνο-Αμερικάνικη Ένωση. Είναι κάποιοι που πιστεύουν ότι οι ιδεολογίες ζουν και ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με αυτές. Όπως αυτοί πιστεύουν αυτό, έτσι και εγώ πιστεύω το αντίθετο. Πιστεύω ότι οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει και στη θέση τους είναι μόνο το συμφέρον. Ή ακόμα χειρότερα, έχουμε επιλεκτικές ιδεολογίες, έναν αχταρμά που δημιουργούμε με κομμάτια που θέλουμε εμείς να ενώσουμε από ό,τι μας πηγαίνει καλύτερα.

Κάνοντας μια γύρα βλέπω ότι αυτές οι ιδεολογίες μας έχουν φτάσει εδώ. Και είναι στενάχωρο πολύ να μην μπορούμε να δούμε τα προβλήματα γύρω μας χωρίς τους χρωματιστούς αυτούς φακούς. Οι λύσεις είναι μπροστά μας, πρακτικές, αρκεί να είμαστε πρόθυμοι να «λερώσουμε» τα χέρια μας. Δεν είναι σε «λαϊκές» συνελεύσεις και κομματικά πάρτυ. Δεν είναι σε «αλληλέγγυους» αγώνες, παρατάξεις και συντρόφους.

Αλλά ποιος αλήθεια θέλει να ξεφύγει από τη βολή του για να βοηθήσει τον άλλον; Δεν αναφέρει άλλωστε τίποτα το κομματικό manual.