"Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι": Εσύ κρατάς κακίες;

Όταν ήμασταν στο σχολείο, ειδικά στο Λύκειο, είχαμε την κακή συνήθεια με την κολλητή μου να γράφουμε γράμματα η μία στην άλλη. Τι σημασία είχε αν καθόμασταν στο ίδιο θρανίο; Τι σημασία έχει αν μέναμε (και ακόμα μένουμε) δύο στενά μακριά στην κυριολεξία; Γράμματα θέλαμε, γράμματα γράφαμε.

Σήμερα λοιπόν, σε ένα ξεκαθάρισμα που έκανα, τα βρήκα πάλι αυτά τα γράμματα. Πόσο περίεργα μου φάνηκαν…Τι ιστορίες ξέθαψα διαβάζοντάς τα. Ιστορίες που ούτε καν θυμόμουν (καλά, δεν φημίζομαι και για τη μνήμη μου). Σοκ στον οργανισμό!

Τότε στην παρέα ήταν και άλλοι με τους οποίους η κατάληξη δεν ήταν αίσια. Κάποιους τους βλέπουμε ακόμα. Κάποιους έχουμε να τους δούμε και να τους μιλήσουμε χρόνια ολόκληρα, έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας καιρό τώρα, με το που τελειώσαμε το σχολείο και δεν ήταν ανάγκη να τους βλέπουμε πια. Κάποιοι δεν έκαναν και τίποτα σπουδαίο, απλά δεν ταίριαξαν τα θέλω μας. Κάποιοι άλλοι πάλι έκαναν πράγματα που μας σημάδεψαν και μας επηρέασαν για χρόνια.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν γυρίζαμε τώρα πίσω, θα κάναμε ξανά τα ίδια λάθη; Θα κάναμε παρέα με τους ίδιους ανθρώπους με κίνδυνο πάλι να μας πληγώσουν ή να μας πουλήσουν; Θα βλέπαμε τα σημάδια που τώρα-με πιο καθαρό μάτι είναι η αλήθεια- ξέρουμε ότι υπάρχουν και είναι εκεί; Υπήρχαν τότε «φωνές» που μας προειδοποιούσαν και επιλέξαμε να μην τις ακούσουμε ή δεν πήραμε πρέφα τίποτα;

Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω. Για κάποιες περιπτώσεις είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ακολουθούσα την ίδια πορεία ακριβώς. Ακόμα και αν πληγώθηκα, πέρασα και καλά και έμαθα και πράγματα. Για κάποιες άλλες περιπτώσεις όμως νομίζω ότι θα μπορούσα να αλλάξω πορεία. Άσε που δεν μου προσέφεραν τίποτα έτσι όπως το βλέπω τώρα.

Θα μου πείτε ότι τώρα μιλάω εκ του ασφαλούς, μεγαλύτερη και έχοντας δει την κατάληξη των υποθέσεων. Πάντως είναι δύσκολο να μη δω και να μην απορήσω για το πώς έκανα παρέα με κάποιους ανθρώπους παλιότερα. Ας μη μιλήσω για σχέσεις παλιότερες. Όλοι το περνάμε αυτό το στάδιο, ούτε η μοναδική είμαι ούτε ντροπή είναι να το παραδεχόμαστε. Απλά είναι καλό πού και πού να γυρνάμε πίσω και να κοιτάμε. Να κοιτάμε και να αξιολογούμε. Να κρατάμε και να πετάμε από τη μνήμη μας. Να συγχωρούμε ή αντιθέτως να κρατάμε «μανιάτικο».

Γιατί δεν είναι κακό να κρατάμε «κακίες». Αν τα συγχωρούμε όλα και τα φέρει ο καιρός και πέσουν πάλι μπροστά μας τα ίδια άτομα, καλό είναι να θυμόμαστε τι μας έχουν κάνει, με τι περιτύλιγμα μας είχαν εμφανιστεί και πώς την είχαμε πατήσει. Ναι, οι άνθρωποι αλλάζουν αλλά μπορεί και όχι. Κάποιοι παραμένουν μαλάκες όσα χρόνια και αν περάσουν οπότε ας προστατέψουμε τους εαυτούς μας, έστω τη δεύτερη φορά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε; Αν είμαστε άλλωστε υποψιασμένοι, μπορεί να σωθούμε και από άλλες ανάλογες περιπτώσεις, ποιος ξέρει;

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά είμαι υπέρμαχος του τρόπου σκέψης «περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι». Καλό είναι να ξεπερνάμε κάποια πράγματα για να ζούμε καλύτερα αλλά όχι και να τα ξεχνάμε. Είναι ασπίδες προστασίας για ανάλογες περιπτώσεις που θα θελήσουν να μας καβαλήσουν.