Review Παιχνιδιού: Assassin's Creed Identity σε iOS!

Το Assassin’s Creed Identity είναι λίγο περίεργη ιστορία. Κυκλοφόρησε το 2014, αλλά σημείωσε το λεγόμενο “soft launch” σε iOS. Πράγμα που σημαίνει ότι διατέθηκε σε πολύ λίγες χώρες με σκοπό το live testing μέχρι να αποφασιστεί ότι είναι ώρα να αποκαλυφθεί κανονικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ώρα αυτή ήρθε το 2016 τελικά, άγνωστο το γιατί. Όπως και να έχει βέβαια, όποιο και αν είναι το άγνωστο ακόμη υπόβαθρο, το Assassin’s Creed Identity είναι, όντως, ό,τι πιο κοντινό σε κανονικό Assassin’s Creed έχουμε δει να χωρά σε τσέπη. Όχι ένα και το αυτό, σίγουρα όμως ό,τι πιο κοντινό.

Μπορεί η σειρά να έχει αφήσει εδώ και χρόνια πίσω της τα λημέρια του Ezio, το Identity επιστρέφει σε αυτά ακριβώς όμως, αλλά χωρίς το γνωστό μας χαρακτήρα. Πρωταγωνιστής είναι όποιος εσείς θέλετε στην ουσία. Το σημαντικό είναι να διαλέξετε ένα από τα διαθέσιμα classes, που, ομολογουμένως, χρειάζονται πολύ δουλειά για να καταστήσουν σαφή το διαφορετικό τους χαρακτήρα σε σχέση με τις εναλλακτικές επιλογές. Δηλαδή χρειάζονται αρκετό experience. Και πώς συγκεντρώνεται αυτό; Με τις αυτονόητες αποστολές. “Αποστολές” είναι η λέξη κλειδί.

Στο Assassin’s Creed Identity δεν έχουμε ποτέ ελεύθερη πρόσβαση σε έναν ενιαίο και ανοιχτό κόσμο. Αυτός χωρίζεται σε τμήματα, και κάθε αποστολή λαμβάνει χώρα σε κάποιο από αυτά. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ζητούμενα που επιβάλλουν την εξερεύνηση τόσο έντονα όσο σε κανονικό τίτλο της σειράς. Ωστόσο στο διαθέσιμο χώρο η κίνηση είναι όντως ελεύθερη. Απλοποιημένη μεν, αφού με βοηθητικά βέλη και απλά swipes ο χαρακτήρας σας σκαρφαλώνει άνετα στην οροφή κάθε κτιρίου. Το campaign με το ανάλαφρο σενάριο, σας φέρνει αντιμέτωπους με μια ακόμη μυστική οργάνωση της εποχής και σε γενικές γραμμές αποτελεί αφορμή για λίγο stealth, λίγο platforming και λίγες δολοφονίες, καθώς και τις απαραίτητες αναμετρήσεις με τους πιο πρόχειρους και περίεργους φρουρούς.

Το Assassin’s Creed Identity είναι, όντως, ό,τι πιο κοντινό σε κανονικό Assassin’s Creed έχουμε δει να χωρά σε τσέπη. 10 αποστολές συγκροτούν το campaign αλλά δεν λείπουν οι συμπληρωματικές που είναι και απαραίτητες αν θέλετε να ξεδιπλωθεί η πραγματική ταυτότητα μιας κλάσης. Αν βέβαια δεν θέλετε να παιδεύεστε ή να περιμένετε, μπορείτε να ξοδέψετε πραγματικό χρήμα. Ωστόσο το Assassin’s Creed Identity δεν είναι τίτλος free to play αλλά, με κόστος στα 5 ευρώ, είναι αυτό που κακώς ονομάζεται “premium” στην αγορά των mobile games. Δεν ξέρουμε πόσο “premium” μπορεί να είναι single player game των 5 ευρώ, ξέρουμε όμως πόσο ενοχλητικές μπορούν να είναι οι μικροσυναλλαγές.

Ευτυχώς εδώ δεν είναι πραγματικό πρόβλημα. Ναι υπάρχουν πακέτα με πραγματικά αστείες τιμές, αλλά, στην πράξη, δεν είναι απαραίτητα. Δεν είναι τόσο δύσκολο να κάνει κάποιος το απαραίτητο grind, εκτός αν έχει την υπομονή μικρού παιδιού που στέκεται μπροστά σε ράφι με όλα τα παιχνίδια που θα μπορούσε να ονειρευτεί. “Αποστολές” είναι η λέξη κλειδί. Στο Assassin’s Creed Identity δεν έχουμε ποτέ ελεύθερη πρόσβαση σε έναν ενιαίο και ανοιχτό κόσμο. Αυτός χωρίζεται σε τμήματα, και κάθε αποστολή λαμβάνει χώρα σε κάποιο από αυτά. Για αυτό και μάλλον θα σταθούμε περισσότερο στην απλή επανάληψη στην οποία αναπαύεται το παιχνίδι σε συνδυασμό με το ότι δεν κάνει και ιδιαίτερη προσπάθεια να συνδεθεί ουσιωδώς με το lore της σειράς. Βέβαια, για το ίδιο μπορούμε να κατηγορήσουμε και τα μισά πια main entries, οπότε ίσως να μη λέει και πολλά η διαπίστωση αυτή. Ο χειρισμός από την άλλη έχει δυσάρεστο και ευχάριστο πρόσωπο, ανάλογα με την περίπτωση. Το μόνο θετικό που μπορεί να καταλογίσει κανείς σε touch controls σε τέτοιου είδους παιχνίδι, είναι πως οι εικονικοί μοχλοί εμφανίζονται όπου αγγίζετε την οθόνη, όχι σε σταθερό σημείο. Από εκεί και πέρα, ως συνήθως, ο Θεός βοηθός.

Όμως, και εδώ εντοπίζεται το ευχάριστο πρόσωπο, υπάρχει υποστήριξη για MFi Bluetooth controller, οπότε και όλα εκλογικεύονται. Με χειριστήριο στα χέρια, ο τεχνικός τομέας διευκολύνεται ακόμη περισσότερο στο να πείσει ότι πρόκειται για πραγματικό Assassin’s Creed. Κανένα σημείο της πόλης δεν σφύζει από ζωή, η αισθητική όμως και οι λοιπές λεπτομέρειες, η γενικότερη ποιότητα, βρίσκεται σε επίπεδα που θυμίζουν, κατά βάση, κάτι που θα περιμέναμε από την προηγούμενη γενιά, έστω και με το ζόρι. Και κάπως έτσι καταλήγουμε στον πρώτο “φορητό” τίτλο της σειράς που θυμίζει τόσο κανονικό τίτλο Assassin’s Creed, με αξιοπρεπέστατο τεχνικό τομέα, τις αναμενόμενες εκπτώσεις και επανάληψη που σίγουρα θα θυμίσει το πρώτο Assassin’s Creed. Όπως και οι μεγάλες παραγωγές της σειράς όμως, στερείται ψυχής. Κάνει ότι έχει χρησιμοποιώντας έτοιμα assets μιας άλλης εποχής αλλά όλα καταλήγουν να είναι προσωπείο, όμορφο και άτολμο όπως οι μάσκες ενός βενετσιάνικου καρναβαλιού.

+ Ό,τι πιο κοντινό έχουμε δει σε κανονικό Assassin’s Creed, αλλά για την τσέπη Καλός τεχνικός τομέας

– Ό,τι πληρώνετε, παίρνετε στο χειρισμό Ισχνή συνεισφορά και σύνδεση με το lore – See more at:

Περισσότερα στο enternity.gr