Άντε και μεγαλώσαμε....

…και τι έγινε;

Τα χρόνια έρχονται και ανεβαίνουν το ένα πάνω στο άλλο και μετά όλα μαζί έρχονται και στρώνονται πάνω στην καμπούρα μας. Αυτό τι σημαίνει δηλαδή; Ότι έχουμε ωριμάσει κιόλας ή ότι είμαστε ικανοί να κάνουμε τα πάντα όλα σωστά, αποτελεσματικά; Το ότι είμαστε άνω των 18 (ποτέ δεν κατάλαβα με ποια λογική έχει μπει αυτό το ηλικιακό όριο) και ενήλικες σύμφωνα με τον νόμο, σημαίνει ότι είμαστε και «ενήλικες» ουσιαστικά;

Διάβασα ένα άρθρο πριν από κάποιες μέρες που έλεγε για μια έρευνα που έγινε στην Αγγλία (καλά, δεν είναι και αντικειμενικό παράδειγμα οι Άγγλοι, το ομολογώ) και που ρωτούσαν τους συμμετέχοντες πότε θεωρούν ότι έχουν μεγαλώσει. Βρέθηκε λοιπόν ότι οι περισσότεροι δεν ορίζουν το σημείο αυτό ως χρονικό αλλά περισσότερο βάζουν κάποιες εμπειρίες σαν ορόσημο. Οι απαντήσεις τους σε κάνουν από τη μία να γελάς (το 29% θεωρεί ότι γίνεσαι ενήλικας όταν…παίρνεις σύνταξη….!!!!!!) αλλά από την άλλη σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς αυτοί οι άνθρωποι που θεωρούν ότι το να βλέπεις παιδικές ταινίες σε κάνει ανώριμο (το 30%) προωθούν τους εαυτούς τους ως σοβαρούς και μάλιστα μπορεί να είναι προϊστάμενοί σου, γιατροί σου, να τους έχεις ανάγκη ή να τους έχεις –ακόμα χειρότερα- παντρευτεί.

Μπορεί αυτά να τα είπαν Άγγλοι αλλά δεν μπορεί κάποιος να μην βλέπει τις ομοιότητες με τους Έλληνες και με τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Πόσοι που έχουν κάνει παιδιά δεν θεωρούν ότι ξαφνικά μεγάλωσαν και μπορούν να κοιτάζουν τους άλλους με μισό μάτι και με ύφος χιλίων καρδιναλίων; (Άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να περνάνε ούτε έξω από παιδικό σταθμό. Τι να κάνουμε, δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για γονείς!) Μη μου πείτε ότι δεν έχετε και εσείς κάποιον που σας λέει όλο καμάρι ότι μαγείρεψε ή ότι έφτιαξε τα πράγματά του μόνος του και θεωρεί ότι κατέκτησε το Έβερεστ… Αυτά και άλλα εξίσου όμορφα ακούμε καθημερινά από ανθρώπους που νομίζουν ότι μεγάλωσαν και έγιναν υπεύθυνοι άνθρωποι ενώ στην πραγματικότητα απλά κάνουν τα αυτονόητα.

Το να μεγαλώσει/ωριμάσει/ενηλικιωθεί κάποιος δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται μέσα σε ένα βράδυ. Δεν πίνεις ένα χαπάκι και σηκώνεσαι σοβαρός και ενήλικας. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να βοηθηθεί από εμπειρίες και εξωτερικούς παράγοντες αλλά κατά βάση γίνεται εσωτερικά χωρίς φαμφάρες και μεγάλα λόγια. Πολλές φορές δεν χρειάζονται ούτε τρανταχτές πράξεις. Θα φανεί στις δύσκολες στιγμές, σε αυτές που υπάρχει ανάγκη. Σημασία έχει ότι θα φανεί εκεί που χρειάζεται.

Η ηλικία ή η κατάσταση σχέσης δεν κάνει την ωριμότητα. Τι σημασία έχει αν φοράς τώρα τα Χριστούγεννα αυτιά ταράνδου ή αν χορεύεις με την μπάντα του δρόμου; Τι σημασία έχει αν έχεις 3 ή 4 παιδιά αν τους βγάζεις τα κόμπλεξ σου; Σε κάνουν αυτά ανώριμο ή σοβαρό; Όχι φυσικά και γι αυτό ας σταματήσουμε να χαρακτηρίζουμε, να κατηγορούμε, να δείχνουμε και ας κοιτάξουμε να είμαστε εντάξει με όσα μας αναλογούν να φροντίζουμε. Αυτά είναι αρκετά.

Μακάρι με την καινούρια χρονιά να πετάξουμε την δήθεν σοβαρότητα και να κρατήσουμε αυτά που μας κάνουν να νοιώθουμε καλά. Και μερικές φορές είναι χρήσιμο να μαθαίνουμε από τα παιδιά… Άλλωστε από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια! Καλή Χρονιά!!