Ο Όμηρος Πουλάκης μιλά αποκλειστικά στο neolaia.gr!

Μας μιλά για την παράσταση, τον Τσανς Γουέιν, το αγαπημένο του στοιχείο σε αυτήν την παράσταση και την πορεία του θεάτρου στην Ελλάδα.

Καλησπέρα σας. Βλέπετε ομοιότητες του χαρακτήρα σας με τον Τσανς Γουέιν;

Ο Τσανς Γουέιν δεν είναι ένας χαρακτήρας. Ο Τσανς Γουέιν είναι μια θεατρική μορφή. Δεν είναι το ψυχογράφημα μιας συγκεκριμένης περίπτωσης ανθρώπου. Ούτε όμως είναι αποκλειστικά κάποιο σύμβολο που ενσαρκώνει την νεότητα στην ολότητά της. Είναι κατά την γνώμη μου μια θεατρική μορφή που αποτυπώνει μιαν αδυναμία που διακρίνει ορισμένες φορές την νεότητα. Την αδυναμία να συλλάβει πως ο βίος, παρά που στα μάτια της ίσως και να μοιάζει απέραντος, είναι εντούτοις περατός και σαδιστικά βραχύς. Μια μορφή που αντιλαμβάνεται σταδιακά εκείνη την οριοθέτηση που θέτει ο χρόνος στα ανθρώπινα έργα. Και αυτός ο προβληματισμός μου προκαλεί το ενδιαφέρον.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας στοιχείο σε αυτήν την παράσταση;

Ένα γεύμα αποτελείται από ένα πλήθος στοιχείων και υλικών που συνθέτουν την τελική του αίσθηση και γεύση. Κάτι σχετικα παρόμοιο συμβαίνει και με μια παράσταση. Οπότε δεν βλέπω τον λόγο, να ονομάσω κάποιο στοιχείο ως αγαπημένο. Συνδιαμορφωνουν σε συσχετισμό τον κόσμο της παράστασης.

Ο ήρωας που υποδύεστε, κάποια στιγμή βουτά σε αλκοόλ, κραιπάλη και.. τεχνητούς παράδεισους. Ποια είναι η σχέση σας με αυτά;

Δεν νομίζω πως ενδιαφέρει κανέναν η προσωπική μου σχέση με το αλκοόλ, τους “τεχνητούς παραδείσους” και την “κραιπάλη”. Δεν είναι στις προθέσεις μου να τροφοδοτώ συζητήσεις με περιεχόμενα που θεωρώ αδιάφορα.

Με τι συναίσθημα θέλετε να φεύγει κάποιος από την παράσταση;

Δεν έχω την επιθυμία να φύγει με το Α ή το Β συναίσθημα. Έχω την σκέψη πως στους θεατές μιας παράστασης είναι που αναλογεί να ερμηνεύσουν, να σκεφτούν, να αισθανθούν και να νοηματοδοτήσουν τα όσα συνέβησαν ενώπιον τους. Μια παράσταση δεν θέλω να είναι ένα έντεχνα τοποθετημένο δάκτυλο που προσπαθεί να δείξει στους θεατές τι θα νιώσουν και τι θα σκεφτούν. Έχω την γνώμη πως ακόμα και η διδακτική υπόσταση του θεάτρου δεν προκύπτει από την διάθεση να κατευθυνθεί το συναίσθημα και η σκέψη του θεατή αλλά περισσότερο από την απελευθέρωση του αιτήματος να σταθεί ο θεατής, απέναντι σε όσα βλέπει να εκτυλίσσονται μπροστά του και επί σκηνής, με ενεργή αντίληψη.

Τέλος. Τι σας ενοχλεί στην κατάσταση που επικρατεί στον χώρο του θεάτρου στην Ελλάδα σήμερα και τι είναι αυτό που σας χαροποιεί;

Υπάρχουν αναντίρρητα και γνωστά προβλήματα που σχετίζονται με μια αντίληψη για την τέχνη ως κάτι το θολά υψηλό και αφηρημένο η οποία είναι στρεβλά διασυνδεδεμένη με μια αντίληψη για την εργασία ως κάτι το πεζό και χυδαίο. Σε αυτό εδράζεται κατά την γνώμη μου το πρόβλημα της κακοπληρωμενης ή και απλήρωτης εργασίας για να αναφέρω ένα τρανταχτό. Τα σύνθετα και δύσκολα αυτά ζητήματα σηματοδοτούν την σημασία που έχει να υπερασπιζόμαστε και την εργασιακή και την επαγγελματική και την καλλιτεχνική υπόσταση της υποκριτικής, παρά τις σημαντικές δυσκολίες και τα πολυμορφικα προβλήματα.

Με χαροποιεί βαθιά η δημιουργική ορμή που καταλαβαίνω οτι διακρίνει πολλούς ανθρώπους στον χώρο του θεάτρου. Παρά τις αντιξοότητες συνεχίζουν, συνομιλούν, διαμορφώνουν άτυπες κοινότητες, προσπαθούν να πραγματώσουν τα έργα τους.

Πληροφορίες

Το Θέατρο Άλμα παρουσιάζει από τις 21 Οκτωβρίου 2015 ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα έργα του Tennessee Williams, Το γλυκό πουλί της νιότης, σε απόδοση Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή. Με αφορμή την παράσταση, η Κατερίνα Μαραγκού (Αλεξάντρα ντε Λάγκο) και ο Όμηρος Πουλάκης (Τσανς Γουέην), μίλησαν στο Culturenow για το έργο, τους ήρωες που ενσαρκώνουν και την θεατρική τους “συνάντηση” σε μία παράσταση που υπόσχεται να φωτίσει με εμπνευσμένο τρόπο ένα αριστούργημα. Δύο τραγικοί ήρωες, μόνοι, κυριευμένοι απ’ τους φόβους και τις παραισθήσεις τους, αναμετρώνται με τις επιθυμίες, τα πάθη, το χρόνο και τη μνήμη και προσγειώνονται από το όνειρο σε μία βίαιη και σκληρή πραγματικότητα…