Μία νύχτα για το Θάνο. Μία νύχτα για... πάντα.

Πέμπτη βράδυ περνάω την πόρτα της Τεχνόπολις.

Μετράω τα χρόνια από την τελευταία φορά που είδα live Διάφανα Κρίνα. Μου βγαίνουν 7… ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ.

θυμάμαι μαύρα ρούχα έκρυβαν το δέρμα τους
μα κρίνο διάφανο λευκό ήταν το γέλιο τους

Με υπερένταση 17χρονου και φορτωμένος ξύδια πλασάρομαι κεντρικά και λίγο μπροστά από τον ηχολήπτη.

– Τι εύχεσαι να παίξουν; Από τα B – Sides ε;
– Χμ. Κοίτα. Το “αν το βρεις” και το “με ένα άδειο ποτήρι” είναι πολύ ψηλά στη λίστα. Ε, θέλω και λίγο “μίλα μου σαν τη βροχή”. Εσύ;
– Φαρμακωμένη.

Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί,
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη.
Είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει.

Βγαίνουν οι Last Drive, βγαίνει και ο πάντα τίμιος Αγγελάκας.

Και ανεβαίνει ο Θάνος.

“Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε. Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα”.

Κι ακούγανε φωνές που τους καλούσανε
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια,
τις ρίζες που τους κόψαν και πονούσανε
τη μοναξιά η μόνη τους αλήθεια.

(Δύο ώρες κάβλας μετά)

– Ικανοποιημένος;
– Πώς γίνεται να πεις “μου έφτασε;” Απλά δεν γίνεται.

Φεύγουμε μεθυσμένοι και αγκαλιασμένοι.

μη φοβάσαι, μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια
εδώ κάτω λάμπουμε εμείς.

Επίλογος.

Το βράδυ της Πέμπτης 10 Σεπτεμβρίου δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Το βράδυ που ευχαρίστησα τον άνθρωπο που μας βοήθησε με τους στίχους του σε δύσκολες στιγμές, που έβαλε το μυαλό μας να εξελιχθεί και την καρδιά μας να ταξιδέψει.

Τον άνθρωπο που μας μύησε στην ποίηση της ζωής.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
Είναι ήλιος και βροχή μαζί.

Θάνο σε ευχαριστούμε για όλα.

Φωτογραφίες από το page: www.facebook.com/diafana.krina