Πόση δημοκρατία αντέχουμε τελικά;

Η δημοκρατία δεν είναι μια ιδέα απλά. Είναι κάτι που «συμβαίνει» (δεν βρίσκω καλύτερη λέξη) καθημερινά, από τις έδρες της Βουλής μέχρι και στις αποφάσεις που λαμβάνονται σε μία παρέα.

Είναι μια λέξη την οποία κατά καιρούς την έχουμε κάνει πατσαβούρι. Από ιδέα και σημαία πολέμων, την έχουμε καταντήσει χειρότερη και από βρισιά, ειδικά σε κάτι φάσεις όπως αυτή που βρισκόμαστε τώρα, όπου η κοινωνία μας φαίνεται να περνάει σε μια άλλη φάση. Έχουμε αναλογιστεί όμως σε τι ποσοστό τελικά αντέχουμε την δημοκρατία όπως πραγματικά θα πρέπει να υφίσταται;

Τώρα που είναι προεκλογική περίοδος είναι τέλειο να δούμε πόσοι είναι αυτοί που μιλάνε στο όνομά της και ταυτόχρονα την πατάνε. Τα όρια της δημοκρατίας όπως είναι τώρα είναι λίγο θολά. Δεν ξέρω αν έχουν υπάρξει ποτέ ξεκάθαρα (δεν είμαι ειδική σε αυτά τα θέματα) αλλά σίγουρα τώρα τα κουμαντάρουμε όπως μας συμφέρουν. Παράδειγμα τα πάνελς των πολιτικών που θέλουν να μας πείσουν να τους ψηφίσουμε. Εκεί βλέπουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όπου η δημοκρατία του διαλόγου με επιχειρήματα ώστε να «κερδίσει» ο καλύτερος δεν μπορεί να υπάρξει. Τσακωμοί, βρισιές, επιχειρήματα επιπέδου Γ’ Δημοτικού. Μια ομορφιά.

Ακόμα ένα παράδειγμα του πόσο λάθος μεταχειριζόμαστε τη δημοκρατία και πόσο την έχουμε παρανοήσει είναι οι φοιτητικές συνελεύσεις. Όλοι οι φοιτητές έχουμε βρεθεί σε τέτοιες, είτε για κάποιο σοβαρό λόγο είτε για τον χαβαλέ. Αν είσαι για τον χαβαλέ, περνάς πολύ ωραία αρκεί να μη σε πάρει κανένας πυροσβεστήρας ξώφαλτσα (έχει συμβεί και αυτό). Αν όμως θες να πας για να συζητήσεις ένα σοβαρό θέμα και σε έχει ρίξει η άτιμη κοινωνία στην ανάγκη τους, την έχεις πατήσει. Εκεί δεν σε αφήνουν καν να εκθέσεις τα επιχειρήματά σου και ΑΝ το κάνουν, είναι για να μπορούν να σε βρίσουν και να σε γιουχάρουν πριν καλά καλά ολοκληρώσεις την φράση σου. Ωραία δημοκρατία. Σαν να βλέπω συνελεύσεις της αρχαίας Αθήνας.

Αυτή τη δημοκρατία θέλουμε; Αυτή τη δημοκρατία μόνο αντέχουμε; Όπου όποιος έχει τα μέσα και τα συμφέροντα κερδίζει χωρίς να έχει σημασία αν έχει δίκιο και σωστά επιχειρήματα; Ή μας αρέσει η δημοκρατία που εμποδίζει την εξέλιξη στο όνομά της; Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί πολλές από τις συλλογικές πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια χάθηκαν ή έμειναν στάσιμες; Μήπως γιατί δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν και να πάρουν μια απόφαση μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες;

Μήπως η δημοκρατία στης οποίας το όνομα πίνουμε νερό είναι μια έννοια την οποία έχουμε πιάσει τελείως λάθος; Γιατί εγώ βλέπω ότι όλοι θέλουμε να λέμε την άποψή μας αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις του και τις ευθύνες του. Θέλουμε να κάνουμε επαναστάσεις και αλλαγές αλλά χωρίς να έχουμε ίσες επιπτώσεις με τους άλλους. Θέλουμε να υπάρχει ισονομία, αλλά μόνο στους άλλους.

Έχουμε κάνει τελικά τον όρο δημοκρατία τελείως υποκειμενικό. Μου θυμίζουμε κάτι μικρά παιδάκια που μαθαίνουν μια λέξη και μετά την λένε παντού, κολλάει-δεν κολλάει στο νόημα. Έτσι και εμείς. Λέμε ότι παλεύουμε για την δημοκρατία και να πάνε να πνιγούν οι άλλοι.

Στις εποχές που ζούμε, των εκλογών, των δημοψηφισμάτων, του δικαιώματος συμμετοχής στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, του απέραντου φόρουμ που είναι το διαδίκτυο, καλό θα ήταν να κάνουμε δέκα βήματα πίσω και πριν δηλώσουμε συμμετοχή στο μεγάλο πανηγυράκι να δούμε τον ορισμό της δημοκρατίας. Προφανώς κάτι έχουμε χάσει στην πορεία γιατί αλλιώς με όλα αυτά τα εργαλεία που έχουμε τώρα θα έπρεπε να είμαστε πρωτοπόροι.