Οι δικές μου Πανελλήνιες

 

Το θέμα των ημερών δεν είναι άλλο από τις πανελλήνιες (Μερικές φορές είναι πιο σημαντικό και από τις οικονομικές εξελίξεις ενώ άλλες φορές παραγκωνίζεται για θέματα όπως η Γιουροβίζιον. Είναι γενικά περίεργη η ατζέντα των ΜΜΕ στην εποχή μας). Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι ότι φέτος σημειώθηκε ρεκόρ κρίσεων πανικού στα παιδιά που έγραφαν. Αυτό ναι, άξιζε το κόπο να κάτσω να το παρακολουθήσω. Και μετά, να απορήσω.

Είχα γράψει και παλιότερα ένα άρθρο για το ποιος κάνει τις πανελλήνιες σημαντικές. Σίγουρα είναι σημαντικές αλλά δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή μας ώστε να διακινδυνεύσουμε την υγεία μας.

Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις δικές μου πανελλήνιες, 13 χρόνια πριν, το 2002. Τότε δίναμε και στην Β’ και στην Γ’ Λυκείου από 9 (μερικοί και περισσότερα) μαθήματα. Οι δύο προηγούμενες χρονιές από εμάς αν δεν κάνω λάθος έδιναν μέχρι και θρησκευτικά. Φανταστείτε κατάσταση τότε. Να δίνεις εξετάσεις για ένα μήνα σε ό,τι άσχετο υπήρχε.

Οι διαφορές που βλέπω στα σημερινά παιδιά με το πώς ήμασταν εμείς είναι  χαοτικές. Λες και είμαστε έτη φωτός μακριά και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι κάναμε εμείς και ήμασταν τόσο διαφορετικοί. Δεν μπορώ να κρίνω αν τα θέματα είναι πιο δύσκολα ή πιο εύκολα, αν είναι καλύτερα τα πολλά μαθήματα ή τα λίγα. Αλλά μπορώ να κρίνω την διαφορά στην ψυχολογία και στην διάθεση.

Προσωπικά θυμάμαι τις εξετάσεις αυτές, ειδικά της Γ’, με χαμόγελο. Είχαμε περάσει εξαιρετικά. Ειδικά η ώρα που περιμέναμε μέσα στην τάξη μέχρι να έρθουν τα θέματα ήταν η καλύτερη καθώς προσπαθούσαμε όλοι να ξεχαστούμε και λέγαμε όποια βλακεία μας κατέβαινε στο κεφάλι. Μαζί και οι καθηγητές, να μας βοηθήσουν και να μας ανεβάσουν το ηθικό οπότε κάναμε σχεδόν πάρτυ. Εντάξει, πάντα υπήρχαν τα παιδιά που ήταν πολύ αγχωμένα και όλοι είχαμε άγχος, αλλά δεν το αφήναμε να μας φάει τη ζωή.

Νομίζω ότι παλιότερα τα παιδιά ήταν λίγο πιο σκληρόπετσα. Δεν ξέρω γιατί και πώς αλλά και πατούσαμε πόδι και φέρναμε αντιρρήσεις και στο τέλος ακολουθούσαμε τον δρόμο που θέλαμε. Τώρα, μπορεί να μην τα βλέπω τα παιδιά στο Λύκειο αλλά τα βλέπω στο 1ο έτος στο πανεπιστήμιο και διαπιστώνω (και όλοι μπορούν να το διαπιστώσουν) πόσο εξαρτημένα είναι από τους γονείς τους ή από κάποιο ασφαλές περιβάλλον. Ένα καλοκαίρι δεν μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά, οπότε υποθέτω ότι και στο Λύκειο έτσι θα είναι.

Οι γονείς θα είναι πάντα εκεί να αγχώνουν τα παιδιά και να τα πιέζουν γι’ αυτά που θεωρούν εκείνοι σημαντικά. Αλλά δεν θα ζήσουν αυτοί με την επιλογή που θα κάνουν τα παιδιά τους. Θα ζήσουν τα ίδια τα παιδιά και όταν θα φτάσουν να είναι 31 όπως και εγώ θα ήταν ιδανικό να κοιτούσαν πίσω και να είχαν αναμνήσεις χαμογελαστές και όχι από ένα κρεβάτι νοσοκομείου όπου βρέθηκαν από το άγχος τους. Θα ήταν τέλειο να ξυπνούσαν κάθε πρωί να πάνε με όρεξη στην δουλειά τους και να θέλουν να γίνουν καλύτεροι. Θα ήταν εξαιρετικό να ξέρουν ότι ακόμα και αν έκαναν ξανά την ίδια διαδρομή, θα έκαναν τα ίδια ακριβώς πράγματα.

Μην μασάτε και μην ακούτε κανέναν. Οι πανελλήνιες είναι τόσο σημαντικές και αγχωτικές μόνο στο μυαλό, στην πράξη είναι απλά κάποιες από τις πολλές εξετάσεις που έχετε να αντιμετωπίσετε στη ζωή σας. Τώρα δεν το καταλαβαίνετε αλλά θα φτάσει κάποια στιγμή που θα λέτε, μακάρι να ξαναέδινα πανελλήνιες με όλα αυτά τα «βάσανα» που περνάω. Τώρα δεν το χωράει ο νους σας, το ξέρω, αλλά ας την έχετε αυτήν την συμβουλή στο πίσω μέρος του μυαλού σας και αν μετά από 15 χρόνια το θυμάστε ακόμα εύχομαι να το κάνετε με χαμόγελο.