Πότε ωριμάζουμε τελικά;

Διάβασα σήμερα κάπου στο διαδίκτυο μία από αυτές τις φράσεις που γίνονται viral και έλεγε ότι έχεις ωριμάσει πραγματικά όταν κάποιος σε πληγώνει και εσύ προσπαθείς να καταλάβεις την θέση του παρά να προσπαθήσεις να τον πληγώσεις και εσύ με την σειρά σου.

Δεν ξέρω γιατί αλλά έμεινα λίγο παραπάνω σε αυτήν την πρόταση από τις άλλες γιατί δεν μπορώ να καταλήξω μέσα μου αν είναι αλήθεια ή όχι. Πολλές φορές λέμε κάποιον ανώριμο, ακόμα και όταν είναι 30-40 χρονών και συνήθως τον κρίνουμε από τις πράξεις του και τις σκέψεις του (ή μάλλον αυτές που δεν κάνει). Όμως, όπως πολλά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο είναι υποκειμενικά, μήπως είναι και αυτό; Ή μήπως η αλήθεια είναι κάπου στην μέση;

Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ότι η ωρίμανση ενός ανθρώπου έρχεται από τις δυσκολίες και τις εμπειρίες του στη ζωή. Δηλαδή, τι; Αν κάποιος ήταν τυχερός και δεν είχε κάποια μεγάλη δυσκολία μέχρι τώρα στη ζωή του είναι βέβαιο ότι είναι ανώριμος; Επίσης, αν πάρουμε ως αλήθεια αυτό που λέει η φράση παραπάνω, τότε ο καθένας θα μπορούσε να κάνει ότι θέλει και δεν θα του ζητούσε κανείς λογαριασμό ή δεν θα υπήρχε καμία τιμωρία για οτιδήποτε και αν κάναμε. Σόρρυ, αλλά αυτό εγώ το λέω ξέφραγο αμπέλι, όχι ωριμότητα.

Νομίζω ότι η ωριμότητα ενός ανθρώπου φαίνεται από την συνολική του παρουσία..Το πώς ζει τη ζωή του, το πώς παίρνει αποφάσεις, το πώς κάνει λάθη και πώς τα αντιμετωπίζει, το πώς μιλάει. Είναι ένα πολύπλοκο πράγμα που δεν μπορεί να οριστεί με έναν και μόνο τρόπο ή από έναν και μόνο παράγοντα.

Οι ώριμοι άνθρωποι πριν κάνουν και πουν κάτι, βάζουν το μυαλό τους να δουλέψει και προσπαθούν να σκεφτούν όλες τις πιθανότητες του καλού και του κακού. Δεν φτάνουν στο άλλο άκρο, να μην κάνουν τίποτα από την πολλή σκέψη, αλλά προσπαθούν να εξετάσουν όλα τα ενδεχομενα ώστε να μειωθούν οι παράπλευρες απώλειες. Σκέφτονται πολύ και τους άλλους, δεν θέλουν να τους πληγώσουν προφανώς αλλά ξέρουν πότε να τιμωρούν, πότε χρειάζεται να πάρουν πίσω την εμπιστοσύνη που έδωσαν.

Γράφοντας τα παραπάνω διαπιστώνω ότι δεν είναι και πολύ αισιόδοξα τα πράγματα αν πάρουμε το περιβάλλον μας, είτε αυτό λέγεται δουλειά, είτε σχολείο, είτε πανεπιστήμιο. Με ένα γρήγορο πέρασμα στο μυαλό, σκέφτομαι ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν την λογική τους, που νομίζω ότι είναι θεμέλιο της ωριμότητας, και κάνουν ότι τους κατέβει στο κεφάλι…Γιατί το κάνουν αυτό, παραμένει ένα μυστήριο…Δεν είναι ότι δεν έχουμε εμπειρίες, δεν είναι ότι δεν έχουμε ανοιχτό μυαλό και ανοιχτά μάτια και δεν μαθαίνουμε τόσα διαφορετικά πράγματα με το πάτημα ενός κουμπιού. Για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει, όσο πάμε και μένουμε περισσότερο ανώριμοι.

Δεν χρειάζεται κάποιος να κάνει κάτι πολύ μεγάλο για να φανεί αυτό. Τα απλά καθημερινά πράγματα, τα μικρά μικρά που μαζεύονται κάνουν όλη τη ζημιά. Και μάλιστα νομίζω ότι όλα αυτά τα πολύ μικρά πραγματάκια μπορούν να είναι χειρότερα από ένα μεγάλο λάθος. Γιατί το να γίνει ένα λάθος κάποια στιγμή μπορεί να ξεπεραστεί αλλά αν δεν μπορείς να πεις μια κουβέντα με τον άλλον πέρα από τα τυπικά τότε τα πράγματα στενεύουν….

Καλό τελικά θα ήταν να βουτάμε την γλώσσα στο μυαλό μας πριν μιλήσουμε…