50 Αποχρώσεις του Γκρι: Σφάξιμο στα πόδια μιας ταινίας

Στην αρχή είχα σκοπό να γράψω μια «κριτική» των 50 αποχρώσεων του Γκρι (κριτική σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι η δουλειά μου αυτή σε καμία περίπτωση) αλλά βλέποντας τον χαμό που γίνεται-μέχρι και τους καυγάδες- αποφάσισα να μην το κάνω παρά τις πιέσεις που δέχτηκα από τον Γκριτζάλα!

Αυτό όμως που θα γράψω και έχει σχέση με την ταινία, είναι πώς μερικά πράγματα μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι έχουμε χάσει το δάσος κοιτώντας για το ένα και μοναδικό δέντρο. Θα πω εδώ ότι δεν υποστηρίζω το συγκεκριμένο ή κάποιο άλλο προϊόν. Αντίθετα υποστηρίζω την ανάγκη του καθενός να διαβάζει και να βλέπει ότι θέλει χωρίς να ντρέπεται.

Οι υπεύθυνοι marketing της ταινίας μπορούν να είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένοι καθώς όλος ο πλανήτης μιλάει γι αυτήν είτε θετικά είτε αρνητικά. Όχι πως έχει σημασία αν είναι καλή ή κακή η κριτική. Ο άλλος, έστω και από περιέργεια θα πάει να την δει. Την επιτυχία της όμως την έχει δεδομένη έτσι και αλλιώς αφού τα βιβλία έχουν πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα πριν καν το μάθουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα. Το κοινό αυτού του είδους βιβλίων είναι τεράστιο και δεν είναι δύσκολο να το μάθει κανείς. Αρκεί μια επίσκεψη σε sites τύπου Goodreads για να δει τι βιβλία υπάρχουν εκεί έξω και πόσος κόσμος τα διαβάζει. Και μαγκιά του.

Οι αντιδράσεις όμως στα βιβλία και στην ταινία (δεν καταλαβαίνω γιατί οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει η ταινία δεν είχαν ακουστεί τόσα χρόνια για τα βιβλία…) μας δείχνουν πράγματα για την κοινωνία μας που δεν θέλουμε να δούμε ή αντίθετα επιλέγουμε να τα τονίζουμε.

Αρχικά, μας δείχνουν πόσο επιφανειακοί είμαστε στις κρίσεις μας. Όταν τα είχα πρωτοδιαβάσει αυτά τα βιβλία είχα γράψει αυτό το άρθρο όπου έλεγα για το νόημα που βρήκα εγώ διαβάζοντας αυτά τα βιβλία. Ένα νόημα που πρέπει να ανοίξεις τα μάτια σου για να το βρεις και όχι να πας με μόνο σκοπό να διαβάσεις την τσόντα. Αν έχεις τόση κάψα για τσόντα, ανοίγεις και ένα από τα γνωστά sites, δεν είναι ανάγκη να πληρώσεις το βιβλίο. Ο καθένας, ανάλογα με τις εμπειρίες στη ζωή του, βλέπει και κάτι διαφορετικό μέσα σε κάθε βιβλίο.

Επίσης, μας δείχνουν πόσο οι προσδοκίες που έχουμε για κάτι μας δένουν τα μάτια. Ναι, σίγουρα ένα βιβλίο είναι σχεδόν πάντα καλύτερο από ένα έργο. Δεν γίνεται όλοι οι πρωταγωνιστές να αρέσουν σε όλους. Κάτι θα έχει αλλάξει. Έχουμε όμως τις προσδοκίες μας και απογοητευόμαστε εύκολα χωρίς να δώσουμε μια ευκαιρία μήπως μας αρέσει και το διαφορετικό. Έτσι δεν γίνεται άλλωστε και στην ζωή μας; Σχηματίζουμε μια εικόνα για οτιδήποτε θέλουμε και αν δεν την επιτύχουμε απογητευόμαστε ή γινόμαστε ακόμα και κακοί με τους άλλους για να καλύψουμε το δικό μας λάθος των μεγάλων προσδοκιών.

Μας δείχνουν ακόμα το πόσο δήθεν είμαστε σε αυτήν την κοινωνία. Ξαφνικά, σοκάρονται από κάτι λίγο πιο εξτρίμ από αυτό που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Αυτά φυσικά στον έξω κόσμο. Γιατί μόλις κλείνει η πόρτα του δωματίου μας, ποιος ξέρει τι γινόμαστε και τι μάσκες φοράμε. Ξαφνικά γίναμε όλοι «καθώς πρέπει». Κανείς δεν θα έπρεπε να ντρέπεται για αυτό που του αρέσει να κάνει. Είναι δικό του το σώμα, δική του η ζωή. Αρκεί να μην παραπονιέται για τις επιπτώσεις. Οι επιλογές πάντα έχουν και τα θετικά και τα αρνητικά τους. Κανείς όμως θα έπρεπε να κρύβει τι άνθρωπος είναι στην προσπάθειά του να φανεί αλλιώς και να ταιριάζει με κάποια κοινωνικά στερεότυπα.

Τέλος, μας δείχνουν πόσο αντιφατικοί είμαστε. Από τη μία αντιστεκόμαστε στην κακιά τηλεόραση και τις κατευθυνόμενες εφημερίδες και είμαστε σκεπτόμενα όντα που ξέρουμε να κρίνουμε την άπειρη πληροφορία που ρουφάμε καθημερινά από το διαδίκτυο. Από την άλλη όμως δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ένα βιβλίο είναι προϊόν φαντασίας και αυτό που διαβάζουμε μπορεί να μην είναι έτσι στην πραγματικότητα και παρασυρόμαστε σε (φτου) κακά πράγματα όπως τα σαδομαζοχιστικά. Ναι. Ό,τι μας συμφέρει. Κανένα βιβλίο δεν σε παρασύρει να κάνεις κάτι αν δεν το θέλεις. Θέλεις και το διαβάζεις, ξέρεις τι διαβάζεις (υπάρχουν προειδοποιήσεις άλλωστε στα μεγάλα βιβλιοπωλεία για το τι περιέχει το κάθε ένα) και από κει και πέρα αν ακολουθήσεις αυτά που λέει είναι δικό σου πρόβλημα και επιλογή. Εκτός πλέον αν η κριτική σου ικανότητα εξαντλείται στο δελτίο ειδήσεων του mega.

Αν σας αρέσει αυτό το είδος, να την δείτε την ταινία. Αν όχι, δώστε τα 7 ευρώ σας να δείτε κάτι άλλο ή να φάτε τίποτα. Και στην τελική, δεν είναι και ντροπή να θέλετε να πάρετε ιδέες για όταν κλείνει η πόρτα σας!