Απόψεις: Ηθική και κηρύγματα

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τι στο καλό θα πει ηθική;

Είναι κάτι συγκεκριμένο και κοινά αποδεκτό από όλους ή είναι κάτι υποκειμενικό που φτιάχνεται με βάση τα θέλω μας και τις ανάγκες μας με όριο τα θέλω και τις ανάγκες των άλλων; Το λεξικό πάντως λέει το παρακάτω: το σύνολο των θεσμοθετημένων κανόνων μιας κοινωνίας που καθορίζουν τη συμπεριφορά των ατόμων με βάση το κοινωνικά αποδεκτό, το καλό και το κακό.

Έστω ότι δεχόμαστε ότι υπάρχει ηθική και ότι υπάρχουν άτομα που ακολουθούν κατά γράμμα τους κανόνες. Έστω λέμε. Ποιος έχει δώσει το δικαίωμα σε κάποιους ανθρώπους να το παίξουν φύλακες και υπερασπιστές των «νόμων» και να την πέφτουν σε όποιον θεωρούν εκείνοι ότι είναι ανήθικος;

Θα θεωρούσε κανείς αναμενόμενο ότι στην εποχή που ζούμε, που έχουμε δει και δέκα πράγματα παραπάνω, που έχουμε το διαδίκτυο και μπορούμε να δούμε τι γίνεται στην άλλη άκρη του κόσμου ότι οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο ανοιχτοί, πιο ανεκτικοί. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούν, δεν γίνεται να συμφωνούμε όλοι άλλωστε, αλλά τουλάχιστον δεν αντιδρούν και δεν πολεμούν στο διαφορετικό. Το διαφορετικό που δεν τους ενοχλεί, που δεν τους πληγώνει, που δεν τους καταστρέφει.

Η φύση του ανθρώπου όμως φαίνεται ότι δύσκολα αλλάζει. Πιανόμαστε σαν τους πνιγμένους από θεωρίες ηθικής που θεωρούμε ότι θα μας σώσουν και θα πάμε στον παράδεισο. Όταν δούμε κάτι που δεν μας αρέσει, του κάνουμε επίθεση με λόγια και με πράξεις και προσπαθούμε να το φέρουμε στον ίσιο δρόμο. Αυτό που δεν φαίνεται όμως να καταλαβαίνουμε είναι ότι ο δικός μας ίσιος δρόμος δεν είναι ο ίδιος με του ανθρώπου δίπλα μας. Ο καθένας φτιάχνει τον δικό του δρόμο. Και δεν πέφτει σε κανέναν λόγος αν δεν εμποδίζει τον δικό του δρόμο.

Έχουμε μια τάση να βλέπουμε κάποιον στον δρόμο και σε 30 δεύτερα να έχουμε «καταλάβει» τι καπνό φουμάρει. Έτσι νομίζουμε δηλαδή. Δεν ξέρουμε όμως τα προβλήματά του, τις σκέψεις του, τα θέλω του, τις ανάγκες του, τα όνειρά του. Κρίνουμε από μία εξωτερική εμφάνιση, από μια ταμπέλα που του έχουμε βάλει για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου έστω και αν είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου.

Αν κάτι πάει να αλλάξει δρόμο από αυτόν που περιμένει η κοινωνία να πάρει, μας φαίνεται περίεργο. Πρέπει να είμαστε κολλημένοι εκεί ακόμα και αν αυτό μας κάνει δυστυχισμένους. Κολλημένοι σε ψεύτικες σχέσεις και γάμους. Κολλημένοι σε επαγγέλματα που δεν μας ταιριάζουν. Κολλημένοι σε «προτιμήσεις» που δεν μας εκφράζουν. Κολλημένοι σε οικογένειες που δεν μας καταλαβαίνουν.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου επαναστάτρια. Αλλά οκ, κάποια πράγματα είναι κοροϊδία να λέμε ότι τα πιστεύουμε και ότι τα ακολουθούμε ενώ δεν θέλουμε ούτε να τα βλέπουμε. Είμαι υπέρ της άποψης ότι εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας και όχι κάποιος εξωτερικός παράγοντας. Ειδικά όταν αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες, που θεωρούνται φύλακες και υπέρμαχοι, κάνουν χειρότερα από αυτά που κατηγορούν τους άλλους, βλ. παπάδες.

Αφήστε τους άλλους και κοιτάχτε τον εαυτό σας. Γιατί, τελικά, μήπως είναι ζήλια αυτό που νοιώθετε και τους πολεμάτε; Μήπως θα θέλατε και εσείς να είχατε τα κότσια να τραβήξετε τον δικό σας δρόμο;