Έχουμε τελικά δεύτερες ευκαιρίες;

Το ότι ο χρόνος περνά γρήγορα και δεν σταματάει για κανέναν, είναι γεγονός. Όλοι το έχουμε βιώσει, όλοι έχουμε ευχηθεί να παγώσουν οι ώρες ή αντίθετα να κάνουν πιο γρήγορα. Όλοι έχουμε αφήσει κάτι για πιο μετά, κάτι για αργότερα και τελικά δεν κάνουμε τίποτα. Όλοι έχουμε αφήσει ευκαιρίες να φύγουν μέσα από τα χέρια μας γιατί φοβηθήκαμε ή θεωρήσαμε ότι δεν είναι καλή στιγμή για να κάνουμε ένα τέτοιο βήμα. Υπάρχει όμως κατάλληλη στιγμή;

Μήπως ο μύθος της κατάλληλης στιγμής είναι η δική μας δικαιολογία για να μην βγαίνουμε από την ασφάλειά μας και ρισκάρουμε το οτιδήποτε;

Οι κατάλληλες στιγμές άλλωστε είναι υποκειμενικές. Αυτή που είναι για εμάς δεν είναι, ας πούμε, για το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει. Δεν είναι για το αφεντικό μας. Με ποια «κατάλληλη στιγμή» οργανωνόμαστε και κάνουμε πράγματα; Όσο το αναλύουμε τόσο πιο περίπλοκο γίνεται και δεν βγαίνει άκρη. Στο τέλος φυσικά δεν κάνουμε τίποτα και μετά απομένουμε να αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν αν και να ευχόμαστε για μια δεύτερη ευκαιρία.

Μια δεύτερη ευκαιρία να μιλήσουμε σε κάποιον. Μια δεύτερη ευκαιρία να πούμε σ’αγαπώ. Μια δεύτερη ευκαιρία να δείξουμε τι αξίζουμε. Πόσες φορές έρχεται αυτή η δεύτερη ευκαιρία όμως;

Μερικές φορές το μεγαλύτερο μαρτύριο είναι να αναρωτιόμαστε και να κάνουμε σενάρια πώς θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε αρπάξει την πρώτη ευκαιρία. Πάρτε για παράδειγμα τους πρώην. Τους βλέπουμε να προχωρούν, να κάνουν σχέσεις, να παντρεύονται ή ακόμα να κάνουν και παιδιά. Αν η σχέση δεν έχει κάνει τον κύκλο της και έχει τελειώσει άσχημα, τότε αναρωτιόμαστε πώς θα ήταν η ζωή αν είχαμε κάνει όλα αυτά τα βήματα εμείς μαζί του. Όλη αυτή η διαδικασία δεν είναι καθόλου βοηθητική για το μυαλό μας και για την ψυχική μας κατάσταση ή ακόμα και για την καρδιά μας, ακόμα χειρότερα.

Αν είχαμε αυτήν τη δεύτερη ευκαιρία όμως, θα την αξιοποιούσαμε σωστά; Ή θα την πετούσαμε και πάλι στα σκουπίδια και θα τα κάναμε σκατά; Ίσως υπάρχει λόγος που μόνο πολύ λίγες δεύτερες ευκαιρίες δίνονται.

Στην προσπάθειά μου να είμαι λογική και ψύχραιμη διαπιστώνω ότι αν είχα εγώ δεύτερες ευκαιρίες σε σχέσεις μου (φιλικές και αισθηματικές) θα είχα μαλλιοτραβηχτεί με όλον τον κόσμο (τρόπος του λέγειν). Θα τα έκανα χειρότερα, θα τα φόρτωνα περισσότερο και η ιστορία θα τελείωνε ακόμα χειρότερα. Μια φορά άλλωστε χρησιμοποίησα δεύτερη ευκαιρία (και τρίτη μη σου πω) και καταλήξαμε να αλλάζουμε πεζοδρόμιο με όλους τους εμπλεκόμενους. Άρα άστο καλύτερα. Μια και έξω.

Ίσως είναι και καλύτερα έτσι. Να μάθουμε να κρίνουμε τις καταστάσεις την ώρα που γίνονται και να αποφασίζουμε αναλόγως. Γιατί αν καθόμαστε και το σκεφτόμαστε ξανά και ξανά, σίγουρα θα πνιγούμε μέσα στο ίδιο μας το μυαλό. Πρέπει έτσι και αλλιώς να αναπτύξουμε και κριτική ικανότητα κάποια στιγμή σε αυτήν την ζωή, να μην στηριζόμαστε μόνο σε συμβουλές άλλων.