Πού πήγε το πάθος;

Σήμερα όλοι μιλάνε για τα αποτελέσματα των εκλογών άρα δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω και εγώ (όχι ότι θα μιλούσα αλλά οκ..). Τι να πει κανείς άλλωστε που δεν έχει ήδη ειπωθεί;

Αντιθέτως, θα πω κάτι που έχει σχέση με τα…πάντα…

Όπως πολλοί ξέρουν εγώ για να ασκήσω τα εκλογικά μου δικαιώματα, ανεβαίνω στα πολύ βόρεια της Ελλάδος, στο Αμύνταιο. Εδώ λοιπόν, εκτός από τα πολύ όμορφα μέρη, έχουμε και πολύ ωραία κρασιά. Πήγαμε λοιπόν, μετά την ψήφο μας, σε ένα από τα καλύτερα οινοποιεία της χώρας και κάναμε μια ουσιαστική κουβέντα με τον ιδιοκτήτη του για μια ποικιλία θεμάτων. Ανάμεσα στα πολλά που είπε αυτός ο άνθρωπος είπε και κάτι που μου έμεινε…Είπε ότι πλέον δεν έχουμε πάθος για τίποτα.

Στην αρχή μου φάνηκε παράξενο. Παράξενο και άσχημο γιατί σκέφτηκα αμέσως αμυντικά και λέω εύκολο είναι να λέει ένας άνθρωπος φτασμένος ότι εμείς οι νέοι δεν έχουμε πάθος και όνειρα. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Και λέω, τι κουταμάρες λες; Αφού και εσύ η ίδια έχεις γράψει για αδιαφορία σε όλους τους τομείς της ζωής. Ένας άλλος τρόπος να ονομάσεις την αδιαφορία αυτή είναι μη-πάθος.

Κάνοντας ένα γρήγορο πέρασμα στο περίγυρό μου διαπιστώνω ότι είναι αλήθεια. Έχουμε χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του πάθου μας, αν όχι όλο. Δεν ξέρω γιατί. Έχουμε κουραστεί; Έχουμε παραδώσει τα όπλα; Έχουμε απογοητευτεί; Θέλουμε πράγματα που δεν μπορούμε να έχουμε; Τι από όλα φταίει και δεν κάνουμε τίποτα πλέον με όρεξη;

Πάθος δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά. Ούτε στην δουλειά. Ούτε στις σχέσεις. Ούτε στα όνειρα. Πουθενά. Και σε πιάνει μια μαυρίλα με όλο αυτό το πράγμα γιατί αναρωτιέσαι τι θα γίνει αν κάποια στιγμή σε αυτόν τον κόσμο κανείς δεν θέλει κάτι τόσο πολύ ώστε να το παλέψει για να το αποκτήσει. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου η απάθεια θα είναι το κυρίαρχο μη-συναίσθημα. Να θες κάποιον αλλά να μη το παλεύεις να τον πλησιάσεις. Να θες μια δουλειά αλλά στο πρώτο όχι να τα παρατάς. Να σου φαίνονται όλα χλιαρά, να μην σε πολυνοιάζει τι θα γίνει, να λες συνεχώς «δεν με ενδιαφέρει». Θα είναι ωραία αυτή η ζωή; Στα μάτια μου είναι αποκρουστική.

Δείτε αυτήν την αδιαφορία σε ευρύτερο πλαίσιο. 40% αποχή περίπου στις εκλογές. Σχεδόν οι μισοί Έλληνες δεν πήγαν να ψηφίσουν και άφησαν τους υπόλοιπους μισούς να κουμαντάρουν μια χώρα απλά από αδιαφορία (σε μεγάλο ποσοστό εκεί αποδίδεται η αποχή). Μας αρέσει αυτό;

Δεν ξέρω τι φταίει και γίναμε έτσι, ειδικά οι νέοι άνθρωποι. Είναι σαν να έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας και να έχουμε βάλει τη ζωή μας να πηγαίνει στον αυτόματο πιλότο ή ακόμα χειρότερα να την κουμαντάρουν άλλοι. Δεν έχουμε πάθος να τη ζήσουμε, να κάνουμε τα λάθη μας, να μάθουμε και να τα διορθώσουμε μετά. Από τον φόβο μας ίσως να μην κάνουμε κάτι στραβό, στο τέλος δεν κάνουμε τίποτα. Έτσι όπως πάμε σε λίγο θα γίνουμε θεατές του έργου που θα έπρεπε να είμαστε πρωταγωνιστές.

Λίγο πάθος βρε παιδιά, λίγη σπίθα, λίγη ενέργεια. Άντε να κουνηθούμε, μουχλιάσαμε! Άντε, πριν να είναι αργά!