Noteblog #53: Ο Σαμαράς πάει σπίτι του, αλλά νικητής.

Τη Δευτέρα ο Σαμαράς πάει σπίτι του. Θα θεωρηθεί “επιτυχημένος” βέβαια, αφού στη διετία της… ακυβερνησίας του, κατάφερε να δώσει σταθερότητα για το λαό και οφέλη για όλα τα συμφέροντα που έχουν καταστρέψει τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια.

Η διακυβέρνηση Σαμαρά θα αποτελέσει ένα σπουδαίο case study για τις επόμενες γενιές. Μας δίδαξε πως να διατηρείς σταθερότητα με μία κυβέρνηση αυθαιρεσίας.

Πως; Πολύ απλά δεν εμφανίζεσαι.

Βγαίνει ο Μπαλτάκος και μιλά για παρεμβάσεις σε εισαγγελείς;  Δίνεις μία ωραιότατη εντολή “Μην εμφανιστεί κανείς σε κανένα ΜΜΕ μέχρι να το ξεχάσουν”. Και πιάνει! Τόσους μήνες μετά και ακόμα δεν έχει δώσει καμία απάντηση για το τι έγινε τελικά.

Θες να κάνεις τους καναλάρχες να σε προσκυνούν; Πας σε ένα άσχετο νομοσχέδιο για την υγεία, Αύγουστο μήνα και περνάς αυτό.

Θες να κάνεις έναν Τραπεζίτη μάγκα; Του αντάλλασσεις τις μετοχές της τράπεζας που διέλυσε με μετοχές της Εθνικής! Τον μετατρέπεις έτσι σε μεγαλύτερο ιδιώτη μέτοχο που γνώρισε ποτέ η Εθνική Τράπεζα. Με δυσανάλογα κέρδη και με μηδενικά κόστη φυσικά. Μιλάω δηλαδή για αυτό.

 Θες να κάνεις τον κολλητό σου από τα παλιά, μάγκα; Κάνεις αυτό

Και φυσικά δεν είναι μόνο όσα έκανε εσκεμμένα η κυβέρνηση Σαμαρά.

Είναι και όσα (επειδή είμαι καλός άνθρωπος) έκανε… κατά λάθος. Όπως για παράδειγμα ότι παρολίγον να ακυρώσει τη διαύγεια

Αυτό όμως που πραγματικά με εντυπωσιάζει, είναι ότι κατάφερε δύο χρόνια να υποκρίνεται ότι κυβερνά. Σκεφτείτε λίγο, πόσες μεταρρυθμίσεις έγιναν τα δύο χρόνια Σαμαρά.

Σκεφτήκατε;

Ωραία. Εγώ μπήκα και εδώ: lemetinalithia.gr.

Αυτά, λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν ονομάζονται μεταρρυθμίσεις. Έγιναν κάποιες διορθώσεις που σε μία πραγματική κυβέρνηση δεν θα αναφέρονταν καν.

Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι δεν μισούν τον Σαμαρά όσο για παράδειγμα το Βενιζέλο ή τον ΓΑΠ.

Πολλοί μάλιστα τον παραδέχονται. Θα τους ακούσεις να σου μιλάνε για έναν ντόμπρο πολιτικό.

Βέβαια ποιος ντόμπρος πολιτικός (και υποψήφιος πρωθυπουργός) δεν θα δεχόταν καμίας μορφής live διαλόγου και συνέντευξης προεκλογικά, δεν ξέρω.

Ίσως κάποιος που λέει αυτά:

Και η επόμενη μέρα;

Για την επόμενη μέρα να σας πω την αλήθεια, αγχώνομαι λίγο.

Όχι ότι θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα μας πάρει τις καταθέσεις. Αυτές έτσι και αλλιώς είναι εγγυημένες από εδώ.

Αυτό που με αγχώνει είναι η αντίδραση μίας συγκεκριμένης ομάδας ψηφοφόρων -που ψηφίζει με γνώμονα την οργή- όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει κωλοτούμπα.

Ειδικά αν συνοδευτεί με ταυτόχρονη έξοδο από τις φυλακές των αυγών.

Οπότε; Τι να ψηφίσω;

Τι να σου πω και εγώ. Ξέρω πως αν είσαι δεξιός, αξίζεις σίγουρα κάτι καλύτερο από την τρελοπαρέα του Γεωργιάδη, του Βορίδη και του Μπαλτάκου.

Ξέρω πως αν είσαι αριστερός, αξίζεις μία πιο σαφή στάση από τον Τσίπρα.

Ξέρω πως αν είσαι κεντρώος, χρειάζεσαι μία λιγότερη θεωρητική άποψη από αυτήν που έχει Το Ποτάμι.

Ξέρω πως αν είσαι κεντροσοσιαλιστής, ΓΑΠ θα ψηφίσεις μόνο αν είσαι fanboy, διότι αναρωτιέσαι: “Όταν είχε 44% δεν τα κατάφερε, θα τα καταφέρει τώρα με το 3; Γιατί δεν πάει σπίτι του;”.

Η απόφαση είναι δική σου και μόνο δική σου.

Και μπορεί ο Σαμαράς να πηγαίνει σπίτι του, αλλά θα πάει νικητής. Εξυπηρέτησε τους σκοπούς του.

Το κακό που μας έκανε η κοινή γνώμη θα το αναλογιστεί σε λίγα χρόνια από σήμερα.

Για αρχή, ας χαρούμε το τέλος του την Κυριακή.

Πόσο χειρότεροι να είναι αυτοί που θα τον διαδεχτούν;

ΥΓ: Οι εκλογές θα είναι πάντα μία επιλογή ανάμεσα σε Giant Douche και Turd Sandwich με αυτά τα επιχειρήματα:

ΥΓ2: Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που γεμίζει την πλατεία Συντάγματος το 2015.