Πόσοι αναλαμβάνουν τελικά τις ευθύνες τους;

Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω τίτλο για το συγκεκριμένο άρθρο γιατί δεν ήξερα πώς ακριβώς να το θέσω. Κάθε δράση έχει και μια αντίδραση, κάθε πράξη και ένα αποτέλεσμα. Θεωρούμε μάγκες αυτούς που κάνουν πράγματα και δεν φοβούνται αλλά μετά τι; Μετά από αυτά τα «πράγματα» που κάνουν, ποιος μαζεύει τα σκουπίδια τους και το χαμό τους;

Όταν γράφω για προσωπικές εμπειρίες προσπαθώ να αφήνω λίγο χρόνο να περνάει για να είμαι πιο ψύχραιμη και να μπορώ-στο μέτρο του δυνατού-να είμαι σχετικά αντικειμενική. Μεγαλώνοντας γίνομαι όλο και πιο αυστηρή με τους γύρω μου γιατί βλέπω ότι κάνουν πράγματα χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ούτε αν κάνουν κακό στους γύρω τους ούτε το πώς θα αντιδράσουν οι άλλοι.

Είναι πολύ ωραίο να έχει κάποιος τη δύναμη να μιλάει και να λέει αυτά που τον πληγώνουν ή τον ενοχλούν. Είναι ωραίο και είναι και δύσκολο, δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Αλλά αυτό είναι η μισή δουλειά. Η άλλη μισή είναι να μπορείς να αντιμετωπίσεις και τον αντίλογο. Πρέπει πάντα να κρατάμε μια πισινή ότι η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας μπορεί να μην είναι η σωστή ή να μην είναι ολοκληρωμένη. Αυτός ο αντίλογος είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Όπως διαλέγουμε τις μάχες μας έτσι πρέπει να διαλέγουμε και τους αντιπάλους μας. Ο κάθε ένας έχει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της πραγματικότητας και των προκλήσεων άρα θα πρέπει να είμαστε ανάλογα προετοιμασμένοι να τον αντιμετωπίσουμε και εμείς με την σειρά μας.

Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω ότι όλοι θεωρούν μαγκιά το να λένε ό,τι σκέφτονται έξω από τα δόντια και μάλιστα αυτό το θεωρούν και ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα. Τους έχω νέα. Υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά που λένε και καλύτερα να είναι έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουν. Το χειρότερο από όλα είναι όταν οι απαντήσεις αυτές δεν έρχονται με λόγια αλλά με πράξεις και καταστάσεις, που δείχνουν πόσο μούφα ήταν όλα αυτά που είχαν ειπωθεί. Μπορεί να αργεί, αλλά ο τροχός πάντα γυρνάει και το αποτέλεσμα είναι αυτό που έχει σημασία.

Όταν ανοίγουμε το στοματάκι μας και πετάμε βόμβες καλό θα είναι να είμαστε προετοιμασμένοι. Όπως είχε πει και ο κ. Πανούσης σε ένα μάθημα εγκληματολογίας στο προπτυχιακό «δεν πας να απειλήσεις με έναν νυχοκόπτη έναν τύπο με πιστόλι». Επίσης, δεν χωράνε δικαιολογίες του τύπου «είναι μικρός και δεν ξέρει», «δεν έχει εμπειρίες», «έχει προβλήματα» κλπ. Να ανοίγει το στόμα του και όποιον πάρει ο χάρος ξέρει. Άρα γιατί να έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Μαγκιά δεν είναι να μιλάς αβέρτα. Μαγκιά είναι να ξέρεις τι θα πεις, πότε θα το πεις, σε ποιον θα το πεις και για ποιον θα το πεις. Επίσης μαγκιά είναι να ξέρεις ότι δεν πρέπει να το πεις ή ότι πρέπει να το ξεχάσεις. Μαγκιά είναι να αντιμετωπίζεις το μετά και τα αποτελέσματα που προκάλεσες ανοίγοντας τον ασκό του αιόλου. Τις μάχες μας τις διαλέγουμε όπως είπαμε. Αν δε μπορούμε να πολεμήσουμε, φεύγουμε από την μέση μη μας πάρουν και τα σκάγια.