Noteblog #47: Αυτό που ήθελε να πει η Conchita σε μία άλλη γλώσσα...

Τη στιγμή που η Eurovision συναντά τον Pedro Almodóvar και η Ελεύθερη Ώρα τη μη ανωμαλία, ένα υποσιτισμένο παιδί στην Αφρική δεν πεινάει πια γιατί παρήγγειλε delivery.

Θα σου αποκαλύψω κάτι. Θέλω να παραμείνεις ψύχραιμος. Το ξέρω θα σου ακουστεί περίεργο. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιλέγει τη δική του σεξουαλική ταυτότητα. Και κάτι ακόμα. Ο κάθε άνθρωπος, μπορεί να ντύνεται, να ζευγαρώνει, να ερωτεύεται, στην τελική να ζει, όπως ακριβώς θέλει.

Σε σόκαρα ε; Θα πεις “όχι, αυτό είναι ανωμαλία φίλε μου. Εκφυλισμός της φύσης”.

Ποτέ όμως δεν βρήκα ούτε έναν άνθρωπο να μπορεί να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:.

1. Τα γεννητικά όργανα “δόθηκαν” από τη “φύση” για αναπαραγωγή. Όταν κάνεις σεξ με το ταίρι σου χωρίς αυτόν τον στόχο, είσαι ανώμαλος;

2. Οι αρσενικές νυχτερίδες παρουσιάζουν το υψηλότερο ποσοστό ομοφυλοφιλίας από οποιοδήποτε άλλο θηλαστικό. Φταίνε τα πρότυπα που τους έδιναν;

Πάει αυτό αν και κατά πάσα βεβαιότητα απλά σπατάλησα λίγο από το χρόνο σου, γιατί η αλήθεια είναι προφανής – όχι όμως όταν ζεις με την ανάγκη να αποδείξεις ότι “ο δικός μου τρόπος είναι ο καλύτερος”- (γενικό σχόλιο)

Πάμε στο άλλο θέμα τώρα.

Η Conchita Wurst σε έναν gay friendly διαγωνισμό, που υποστηρίζει από default τη διαφορετικότητα, κέρδισε. Σε έναν ομοφοβικό κόσμο παρόλα αυτά, νομίζω πως έχασε.

Δεν είναι μόνο πως ο κάθε ανασφαλής κομπλεξικός που αντιμετωπίζει το διαφορετικό με φόβο, μετέφρασε την αντιαισθητική γεύση που του άφησε εμφάνισή της, σε ότι μπορείτε να φανταστείτε (αληθινό πρωτοσέλιδο ελληνικής εφημερίδας. Πάνω πάνω: Ο gay σατανιστής με το μούσι νικητής της Eurovision: )

Είναι πως και η παρουσία της ήταν too much ακόμα και για τον μέσο θεατή. Too much στα όρια του “τόσο προκλητικό που πιστεύω ότι δεν το έκανε για το καλό της κοινότητας που υποστηρίζει, αλλά για τη διασημότητα που η ίδια θέλει να κερδίσει”.

Νομίζω πως το μήνυμά της, αποδόθηκε σε εντελώς eurovisionικούς όρους. Για αυτό και είναι πολλοί που χαιρετίζουν το μήνυμα, όχι όμως τον ευαγγελιστή.

Θα μου πεις πως δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;

Έχω ένα παράδειγμα:

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον κάτωθι μονόλογο στο All about my mother (όλα για τη μητέρα μου) του Almodovar, μία ταινία που πραγματεύεται το θέμα του AIDS, της αλλαγής φύλου, της αναζήτησης σεξουαλικής ταυτότητας, φύλου, θρησκείας, πίστης και λόγου ύπαρξης και τα σχολιάζει με ένα κωμικοτραγικό τρόπο και μια έντονη αίσθηση μαύρου χιούμορ.

Μία ταινία που αξίζει να δεις για να αντιληφθείς το δικαίωμα του καθενός να μπορεί να προσεγγίσει, αυτό που ονειρεύεται να γίνει.

Το δικαίωμα στην αυθεντικότητα, που θα τον φέρει πιο κοντά στη ανακούφιση, την αυτοπεποίθηση, την αποδοχή. Με λίγα λόγια;

Το δικαίωμα στην ευτυχία.