Στην τρελή...

Έχουν υπάρξει φάσεις στη ζωή σας που να νομίζετε ότι είστε σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν; Που να κάνετε πράγματα που φαίνονται απροσδόκητα και τρελά; Που να συμπεριφέρεστε σαν να μπήκε ένα άλιεν μέσα σας και να είστε άλλος άνθρωπος;

Μιλάω για τις καταστάσεις που το ρίχνουμε στην τρελή! Ναι, στην τρελή. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι αυτός είναι ένας (πολύ αποτελεσματικός-για μένα τουλάχιστον) τρόπος για να προστατέψουμε τον εαυτό μας, είναι η άμυνά μας. Μπορεί να είναι μια εξαιρετικά αποτελεσματική λύση αλλά είναι σωστή; Λύνει τα προβλήματά μας ή απλά τα θάβει πιο βαθιά και κάποια στιγμή θα εμφανιστούν στην επιφάνεια γιγαντωμένα και χειρότερα;

Έχω περάσει και εγώ από αυτήν την φάση. Ψεύτικες φιλίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, κουτσομπολιά, τρικλοποδιές. Τίποτα σοβαρό αλλά όταν όλα αυτά μαζεύονται στην καθημερινότητα σου φαίνονται βουνό και δυσκολεύεσαι να τα αντιμετωπίσεις. Έτσι αποφασίζεις να προσποιηθείς ότι όλα είναι μια χαρά. Έχεις ένα χαμόγελο μόνιμο στα χείλη, δεν δίνεις μεγάλη προσοχή σε αυτά που λένε, τα ακούς όλα αλλά δεν αντιδράς σε τίποτα, γίνεσαι ηθοποιός, κάνεις πράγματα που δεν φανταζόσουν, μιλάς σε ανθρώπους και με τέτοιο τρόπο που δεν θα ήθελες ποτέ. Δεν ξέρεις στην πραγματικότητα τι άλλο να κάνεις, γιατί η αλήθεια είναι ότι έχεις δοκιμάσει τα πάντα. Έχεις δοκιμάσει και το ευγενικό, έχεις δοκιμάσει και το άγριο, έχεις δοκιμάσει και το βρίσιμο, γενικά τα έχεις δοκιμάσει όλα και όμως αυτό το φίδι στον κόρφο σου εξακολουθεί να υπάρχει. Δεν είσαι ποτέ ανάλαφρος, χωρίς έννοιες. Δεν μπορείς ποτέ να πεις ελεύθερα αυτό που σκέφτεσαι. Πάντα θα σε κρατάει κάτι πίσω. Έτσι και εσύ το ρίχνεις στην τρελή.

Αν αυτό, γίνεται για περιορισμένο χρονικό διάστημα, έχει καλώς. Μπορείς να βρεις τον εαυτό σου και πάλι, χωρίς να έχεις χάσει κάτι σημαντικό. Αν όμως συνεχίζεται για καιρό, αρχίζεις να πιστεύεις ότι έτσι είναι. Αρχίζεις να συνηθίζεις αυτήν την εικόνα του κόσμου στο μυαλό σου και να την νομίζεις για πραγματικότητα. Έχουμε πολλά παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων γύρω μας. Που είναι στην κοσμάρα τους, στην τρέλα τους. Δυστυχώς, η εμπειρία μου δείχνει ότι αυτοί δημιουργούν τα προβλήματα…Και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να καταλήξω και εγώ έτσι.

Δεν ξέρω αν είναι ηλικιακό το θέμα ή σημείο των καιρών, αλλά παλιότερα δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ίσως είχα μεγαλύτερη αντοχή στο να αντιμετωπίζω χύμα αυτούς που με τσαντίζουν ή που ασχολούνται μαζί μου. Όσο μεγαλώνω (ή όσο περνάνε τα χρόνια) αυτή η αντοχή έχει μειωθεί κατά πολύ και υποψιάζομαι ότι θα μειωθεί και άλλο. Είμαι βέβαιη ότι παίζει ρόλο και το ότι δεν παίρνει πλέον κανείς από λόγια. Όσο και να μιλήσεις στον άλλον, όσο και αν του εξηγήσεις κάποια πράγματα, αν δεν θέλει να σε ακούσει, δεν θα το κάνει και θα συνεχίσει να σε βασανίζει. Άρα σταματάς να το κάνεις. Τον γράφεις, φοράς το καπελάκι σου στραβά και τον ξαφνιάζεις, τρελαίνοντάς τον.

Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Κάποια στιγμή πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια. Και για να μην χάσουμε εμείς τον εαυτό μας αλλά και να μπαίνουν αυτοί οι άνθρωποι στην θέση τους. Κάποια στιγμή, την κατάλληλη στιγμή, θα πρέπει να μπορέσουμε να δείξουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα. Αν αυτό γίνει με πράξη, ακόμα καλύτερα. Έτσι θα είναι πιο ισχυρή η δήλωσή μας και πιο δύσκολο να παρερμηνευτεί. Μετά από αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε να…ξεχορτιαριάζουμε. Να βγάλουμε τα ξερά και να κρατήσουμε μόνο αυτά που είναι καλά. Έτσι θα φύγουν και τα φίδια που μας ενοχλούν.

Σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι στο χέρι μας ποιοι άνθρωποι είναι γύρω μας. Αλλά στις περισσότερες, οι άνθρωποι αυτοί είναι στο περιβάλλον μας από δική μας επιλογή. Άρα ας μας προβληματίσει και αυτό σε κάποια φάση…