Μα, πώς μπορούμε και ζούμε έτσι;

Είναι μερικές στιγμές που θες να αποκοπείς από τον γύρω κόσμο, να βουτήξεις για να βρεις τον εαυτό σου, λησμονώντας για λίγο το ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν ζεις μόνος σου. Προσπάθησα να το κάνω και θα έλεγα με κάποια επιτυχία, ικανοποιώντας το μοναχικό μου αίσθημα, για λίγο όμως. Επανήλθα βίαια στον πραγματικό κόσμο. Δεν το περίμενα, αλλά η μουσική από το ραδιόφωνο που έφτανε στα αυτιά μου από τα ακουστικά του κινητού μου, εκπλήρωσε τον σκοπό της προσγείωσης και επαναφοράς μου στην καθημερινή τάξη των πραγμάτων. Και μάλιστα με ένα τυπικό clubίστικο κομμάτι, που με το στίχο του μού τράβηξε αμέσως την προσοχή: How are we supposed to live our lives like this, when everything around us is a crazy mess…

“ΟΚ. Τώρα βάζουν και σοβαρό στίχο σε αυτά τα τραγούδια; Κρίμα. Κάποτε είχαν μια ταυτότητα, μια μη ταυτότητα δηλαδή”. Οι πρώτες αυτές σκέψεις μου έδωσαν βιαστικά τη θέση τους σε έναν πρωτότυπο προβληματισμό. Λες να έχει δίκιο;

Σκέφτομαι τον χαμό γύρω. Σκέφτομαι το πως αντιδράμε σε αυτό. Συνειρμικά έρχονται στο νου τα λόγια της καθηγήτριας μου στην έκθεση στο φροντιστήριο: “Όλη η οργή μας συσσωρεύεται στο facebook, στο twitter και σε παρόμοιες σελίδες, και χαλαρώνουμε, πιστεύοντας πως κάναμε την επανάστασή μας, δώσαμε το σύνθημα για μια εξέγερση που τη διέπουν αποκλειστικά likes, κοινοποιήσεις και σχόλια”. Μπορεί στο τέλος να μην γίνεται καμία επανάσταση και κανένας ξεσηκωμός, όμως η μάχη μας για δημοσιότητα, αναγνώριση και κοινωνική ταύτιση έχει δοθεί κάθε φορά με ένα status, με ένα tweet, με ένα σχόλιο με πολιτικό περιεχόμενο.

Για μια ακόμη φορά η τεχνολογία έδωσε την ευκαιρία στον άνθρωπο να ξεφύγει από τα όρια της πραγματικότητάς του, να κλονίσει την καθημερινότητά του. Πριν από λίγες δεκαετίες ήταν ο κινηματογράφος, ο οποίος προσέφερε και ακόμα προσφέρει τη δυνατότητα ταύτισης με… ό,τι έλκεται ο θεατής. Το youtube, που σήμερα αποτελεί κατ’ εμέ την απόλυτη κινηματογραφική “αίθουσα”, κινείται στην ίδια κατεύθυνση, να κάνει τον viewer να νομίζει πως είναι “κάποιος”.

Δεν λέω πως η τεχνολογία είναι επικίνδυνη ή μια ανασταλτική ουσία που ξαφνικά κάνει το ανθρώπινο αίμα να παγώνει, να χάνει κάθε διάθεση για κίνηση και διερεύνηση. Προσωπική μου άποψη είναι ότι τον ρόλο αυτόν τον διαδραματίζουν με “επιτυχία” οι υπερδυνάμεις που έχουμε στη διάθεσή μας. Μπορεί να έχουμε ένα google, μια wikipedia (για πόσο καιρό κανείς δεν ξέρει), ένα facebook, τα οποία θα μας πληροφορήσουν για τα πάντα, από ένα ιστορικό γεγονός έως τον εσωτερικό κόσμο των φίλων μας, όμως είναι ακριβώς αυτή η δυνατότητα η οποία πολλές φορές κάνει τη νέα γενιά, κυρίως, να χάνει εύκολα το ενδιαφέρον της, την σπιρτάδα για διερεύνηση και ψάξιμο και το κίνητρο να βελτιωθεί. Νομίζουμε πως τα έχουμε όλα στα χέρια μας, όμως η διαδικασία να ανοίξουμε το χέρι μας μάς φαίνεται η πιο απαιτητική και πολλές φορές χάνεται και δηλώνει βροντερά “απούσα”.

Μπορεί να σας φαίνεται γελοίο το παράδειγμα με την αναζήτηση σε μια μηχανή αναζήτησης στο κυβερνοχώρο. Σκεφτείτε όμως πιο καθημερινά παραδείγματα. Πόσες φορές ακυρώσατε ή καθυστερήσατε το χρονικό σημείο εκκίνησης μια δίαιτας; Πόσες φορές μεταθέσατε την εγγραφή σας στο γυμναστήριο; Το ξύρισμα σας; Το κόψιμο των μαλλιών σας; Την επίσκεψη σε κάποιο μουσείο; Ένα ταξίδι, μια εκδρομή; Πόσες φορές κλείσατε το βιβλίο και σταματήσατε να διαβάζετε ενώ αρχικά είχατε “αποφασίσει” να βγάλετε όλη την ύλη σε ένα απόγευμα;

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μικρές, καθημερινές επαναστάσεις οι οποίες αναζητούν απεγνωσμένα την πραγμάτωσή τους προκειμένου να μην σκουριάσουν στη βιτρίνα της ματαίωσης. Εάν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο, τότε αυτή εντοπίζεται στις πράξεις του ατόμου, του καθένα μας ξεχωριστά.

Όμως για να προχωρήσει κάποιος σε μια πράξη πρέπει να αναζητήσει εκ νέου το χαμένο κίνητρο του. Αναμφίβολα, πρέπει να επανεκκινήσει το ένστικτό του για αμφισβήτηση. Και πρέπει να το ψάξει μόνος του. Γιατί αν περιμένει από κάποιον άλλον ή την πολιτεία, τότε θα λάβει ως απάντηση τα θέματα της έκθεσης των τελευταίων ετών στις πανελλήνιες εξετάσεις: τα πάντα είναι ανθηρά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ή ακόμα και αν υπάρχει, τότε δεν θα κληθείς να το περιγράψεις, να το αιτιολογήσεις παρά μόνο να το επιλύσεις. Γιατί αυτό είναι και το καθήκον σου στο μέλλον σαν πολίτης, να ασχοληθείς μόνο με τις θετικές όψεις της πραγματικότητας και να επιλύσεις τη μάστιγα, χωρίς να σε ενδιαφέρει η αιτία της.

Άλλο ένα άρθρο που μας στείλατε μέσω Neolaia Επικοινωνία, χωρίς όμως να το υπογράψετε! Googlαροντας βρέθηκα, στο ότι ο δημιουργός είναι ο Βαγγελης Δημοσιαρης και τον ευχαριστούμε πολύ!