Η αρχή του τέλους ενός κοσμικού κράτους

Η Αγία Σοφία είναι ένα μνημείο πολιτισμού και ιστορίας, ένα σημείο κατατεθέν της θρησκευτικής ισορροπίας του κόσμου, αλλά και της ισορροπίας σχέσεων (οποία κι αν ήταν αυτή μέχρι σήμερα) των δυο κρατών. Η κίνηση αυτή δεν αφορά μόνο εμάς και την γειτονική χώρα. Αντίθετα, έχει ένα γενικότερο αντίκτυπο στο διεθνές σύστημα.

Η Τουρκία βρίσκεται – παρά τις επιδείξεις ισχύος του Ερντογάν- σε ένα πολύ κακό και κρίσιμο σημείο για την οικονομία της. Είναι, επίσης, μια βαθιά διχασμένη χώρα στο εσωτερικό της (Κεμαλιστές – Ερντογανικοί) πράγματα τα οποία ενισχύθηκαν με την απόφαση του Προέδρου της. Η λίρα έχει υποτιμηθεί, ήδη, αρκετά και ο ιός δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση, αφού έχουν δαπανηθεί αρκετά χρήματα στην υγειά, ο τουρισμός και οι εξαγωγές έχουν πληγεί και τα ποσοστά ανεργίας έχουν ανεβεί δραματικά.

Ο Ερντογάν, λοιπόν, σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα προβλήματα, δαπάνησε υπέρογκα ποσά για την κάλυψη του πατώματος του Ναού με χαλί από την ακριβότερη εταιρεία της χώρας, και για τους μηχανισμούς κάλυψης των μωσαϊκών και των αγιογραφιών. Πέρα από αυτό, όσο λειτουργούσε ο Ναός σαν μουσείο, έκοβε εισιτήρια που έφερναν στα ταμεία του κράτους περισσότερα από 50 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και από όλα τα διόδια του Βοσπόρου μαζί και η συντήρηση της χρηματοδοτούταν από την UNESCO, ποσά που πλέον δεν θα λαμβάνει η Τουρκιά.

Θα πρέπει, επίσης, να πληρώσει κι άλλο χρηματικό ποσό για την διάλυση του συμβολαίου, που είχε με την εταιρεία που έκοβε τα εισιτήρια στο Μουσείο. Και όλα αυτά, για να ανοίξει ένα τεράστιο τζαμί διπλά από άλλο ένα τεράστιο τζαμί το Μπλε Τζαμί, με τα λεφτά των φορολογουμένων, με μια απόφαση τελευταίας στιγμής, αφού πριν λίγο καιρό αρνούταν να προχωρήσει θετικά με αυτό το πλάνο. Αυτό όχι μόνο πλήττει την χώρα του σαν χώρα, αλλά και τον ίδιο, αφού δείχνει ανέμπιστος και αναποφάσιστος απέναντι στην διεθνή κοινότητα, με αποτέλεσμα να του γυρίσουν την πλάτη ακόμα και οι μεγάλοι ηγέτες του μουσουλμανικού κόσμου, ακόμα και ο ηγέτης του Κατάρ, που είναι από τους πιο στενούς συμμάχους της Τουρκίας.

Ένας από τους λόγους που το έκανε ήταν φυσικά για να αυξήσει τις πιθανότητες να επανεκλεγεί στις επόμενες εκλογές και να φανεί ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, δίχως να τον εμποδίσει η Δύση, όμως σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, οι περισσότεροι Τούρκοι δήλωσαν πως είναι ουδέτεροι απέναντι στο γεγονός και ότι δεν αλλάζει η γνώμη τους για τις εκλογές. Το μόνο που καταφέρνει, είναι η ισλαμοποίηση του τουρκικού κράτους και η τόνωση του θρησκευτικού φανατισμού, με διάφορους πολίτες και μέλη κινημάτων φανατικών ισλαμιστών, να φωνάζουν την ημέρα τη μεγάλης προσευχής «Αλάχ Ακμπάρ» δηλαδή «Ο Θεός είναι μεγάλος».

Η Τουρκία έχασε το προφίλ του κοσμικού κράτους που απέκτησε με τον Κεμάλ, με τον Ερντογάν να προσπαθεί να δείξει, ότι είναι ισχυρός και κατέχει τα ινία του ισλαμικού κόσμου. Αυτό, φυσικά, την απομακρύνει από τα περισσότερα κράτη συμμαχικά και μη και όποια ελπίδα ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρχε, χάθηκε.

Μιλάμε για τη δημιουργία ενός θεοκρατικού, πλέον, κράτους με βλέψεις αυτοκρατορικές, το οποίο παρουσιάζει ασυνεννοησία με τα υπόλοιπα κράτη, κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο για τη διατήρηση της ειρήνης στην περιφέρεια.

Της Μαρίας Παπαγιάννη, Φοιτήτριας Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων Του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Unsplash