Στις Βρυξέλλες αδελφές μου, στις Βρυξέλλες!

Οι Βρυξέλλες, πρωτεύουσα της Ευρώπης κατά πολλούς, μάλλον αντιπροσωπεύουν το όνειρο των ηγετών μας για τις επιμέρους πόλεις/πρωτεύουσες. Μεγάλη πόλη, καθαρή, όπου τα αυτοκίνητα σέβονται τους πεζούς. Όλα λειτουργούν ρολόι, το λεωφορείο έρχεται στο και 6, νταν, φορτώνει και φεύγει, και κυρίως φτάνει στον προορισμό του στο και 31, ακριβώς για να μην χάσεις την πτήση σου στο αεροδρόμιο.

Κοιτάς δεξιά και αριστερά στον δρόμο και βλέπεις ωραία αυτοκίνητα, παρκαρισμένα απολύτως νόμιμα. Ακούς γύρω σου όλες τις γλώσσες της Ευρώπης, όλοι ζουν αρμονικά, όλες οι φυλές και όλες οι θρησκείες. Όπου και αν βρίσκεσαι μπορείς να φας όποια κουζίνα θες, από όποιο σημείο του κόσμου κάνεις όρεξη. Οι υπάλληλοι σου μιλούν σε όποια από τις 3-4 γλώσσες επιλέξεις και είναι ευγενέστατοι. Στο αεροδρόμιο κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να σου ελέγξει το διαβατήριο, σε «εμπιστεύεται» ότι δεν θα είσαι τρομοκράτης, δεν θα είσαι παράνομος.

Όλα είναι τέλεια κοινώς στις Βρυξέλλες.

Είναι; Για κάποιους είναι, είμαι σίγουρη. Αλλά δεν θα ήθελα η Αθήνα να γίνει έτσι.

Προσωπικά, πέρα από τα καλά, είδα ότι όλοι τρέχουν στον δρόμο. Όλοι κοιτούν τα κινητά τους, μιλούν με κάποιον στην άλλη άκρη της γραμμής και δεν δίνουν σημασία όταν πέφτουν πάνω σου και σε χτυπούν (χαρακτηριστικό νομίζω των μεγαλουπόλεων). Αν χρειαστείς κάτι, ελάχιστοι θα σταματήσουν να σου δώσουν βοήθεια.

Μετά τις 6 το βράδυ, μόνο σε ορισμένα μέρη της πόλης θα δεις κόσμο. Στα λίγο πιο «μακρινά» από το κέντρο, δεν βρίσκεις ούτε να πάρεις να φας μετά τις 6 η ώρα το απόγευμα. Και αν βρεις να φας, θα είναι όλα πολύ ακριβά. Όπως όλα στις Βρυξέλλες. Μόνο οι συγκοινωνίες μου φάνηκαν σχετικά φτηνές, ίσως όλα μου φαίνονται φτηνά μετά το Λονδίνο. Σίγουρα οι τιμές θα πρέπει να κρίνονται ανάλογα με τους μισθούς, οκ, αλλά ρε παιδιά, είναι πολλά τα λεφτά…!

Πολυ-πολιτισμική και καλοκουρδισμένη η πρωτεύουσα των ονείρων λοιπόν. Έστω και αν γι’ αυτό θυσιάζεται η ζεστασιά των ανθρώπων, το χαμόγελο, ο ελεύθερος χρόνος και η κοινωνικοποίηση. Ωραία ήταν, κάτι πολύ διαφορετικό από τα δεδομένα της Ελλάδας. Απλά χαιρόμουν που θα γυρνούσα πίσω.

Και εδώ έρχεται το παράλογο που συναντά κανείς σε μένα, μπορεί εύκολα να το παρατηρήσει κάποιος που έχει διαβάσει και άλλα κείμενά μου. Πολύ συχνά γκρινιάζω για την Ελλάδα και τους Έλληνες, για τα κακά μας και τα τρελά μας. Αλλά δεν μπορώ να μην πω ότι, συγκρίνοντας τη ζωή μας με άλλων ευρωπαίων, τότε δεν μπορώ παρά να αισθανθώ τυχερή. Υπάρχουν άσχημα, ναι, αλλά αντισταθμίζονται από πιο ανθρώπινους παράγοντες, από ένα χαμόγελο, από μία βοήθεια στον δρόμο, από την αίσθηση ότι η μέρα δεν τελειώνει στις 6 το απόγευμα και ότι δεν θα φοβηθείς να γυρίσεις στις 12 στο σπίτι σου, μόνος σου.

Ανάλογα σε ποια ηλικία βρίσκεσαι, εκτιμάς και άλλα πράγματα, ζητάς άλλα πράγματα από τη ζωή σου. Ίσως στα 50 μου να μην θέλω να δω την Αθήνα (όχι ότι μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι σε 20 σχεδόν χρόνια). Προς το παρόν όμως, βάζω πιο πάνω διαφορετικά πράγματα από τους ευρωπαίους ηγέτες.

Και εις άλλα ταξίδια με υγεία λοιπόν!