Τα Σαράντα (και δεν εννοώ το μνημόσυνο)

Το σημερινό άρθρο είναι εορταστικό για δύο λόγους: Και Πάσχα και γενέθλια, και μάλιστα «μεγάλα», και τα δύο την ίδια μέρα!

Δε με πολύ-νοιάζουν τα γενέθλια. Δεν καίγομαι να τα γιορτάσω, δεν έχω άγχος να έρθουν, ούτε με αγχώνει που περνάει ο χρόνος και εγώ μεγαλώνω και ακόμα δεν έχω κάνει όσα κρίνουν οι άλλοι ότι πρέπει να κάνω.

Δύο πράγματα νομίζω με απασχολούν όσο μεγαλώνω: Το ένα είναι ότι δεν το καταλαβαίνω. Όπως λέω στην καθημερινότητά μου ότι έχω χάσει τις ημέρες, ότι όλες μου φαίνονται το ίδιο, έτσι συνειδητοποιώ ότι συμβαίνει και στα χρόνια. Πότε πέρασαν τα χρόνια δεν ξέρω. Σαν χτες μου φαίνεται που ήμουν στο Λονδίνο και αυτό το χτες ήταν πριν 17 χρόνια. Σαν χτες μου φαίνεται που ήμουν στο σχολείο και συνειδητοποιώ ότι τελείωσα το λύκειο πριν 22 χρόνια. Το 2000 μου φαίνεται χτες ενώ είναι 24 χρόνια πριν. Πολύ με ενοχλεί αυτό. Και με ενοχλεί γιατί με παρασέρνει η ζωή και ανησυχώ μήπως δεν προλάβω να κάνω όσα θέλω να κάνω.

Θα μου πεις, κανείς δεν έχει γραμμένο στην πέτρα το πόσα θα προλάβει και ποια θα είναι αυτά. Πολλά συμβαίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη και όχι όλα ευχάριστα. Αλλά νομίζω ότι καλό θα ήταν να κάνω μια καλύτερη ιεράρχηση των πραγμάτων. Αυτά που θέλω να τα κάνω, να τα κάνω με την πρώτη ευκαιρία και να μην τα αφήνω για αργότερα, γιατί αυτό το αργότερα έρχεται γρήγορα και φεύγει ακόμα γρηγορότερα.

Ένα δεύτερο πράγμα που με απασχολεί, και το συζητούσα και τις προάλλες είναι η…ασυμβατότητα μεταξύ μυαλού και σώματος. Δηλαδή στη σκέψη νομίζω ότι είμαι 20-25 χρονών, ότι έχω αντοχές για τα πάντα, ότι έχω χρόνο για τα πάντα, ότι έχω υπομονή για τα πάντα. Το σώμα όμως είναι στα 40, και η υπομονή είναι στα 40 (μη σου πω και στα 120), και όλα είναι στα 40. Πέφτουν φυσικοί κόφτες λοιπόν και σε κρατάνε πίσω. Δεν αντέχεις τα ξενύχτια, δεν αντέχεις τους κόπανους, δεν αντέχεις τις ανοησίες, δεν αντέχεις να κάνεις υπομονή για το οτιδήποτε που θεωρείς ότι δεν αξίζει, δεν κάνεις πλέον τα στραβά μάτια.

Και ξέρετε ποιο είναι το γαμώτο; Ότι πραγματικά θεωρώ ότι από τα 35 και έπειτα είμαστε στα καλύτερά μας, αν όλα έχουν πάει καλά. Ξέρουμε τι θέλουμε, το έχουμε (ή ξέρουμε πώς να το αποκτήσουμε), έχουμε φάει τα μούτρα μας οπότε ξέρουμε τι να αποφύγουμε, έχουμε βρει το στυλ μας, γενικά είναι τα χρόνια (και ειδικά μετά τα 40) που απολαμβάνουμε όσα έχουμε αποκτήσει. Φυσικά έχουμε την κοινωνία που έχει συνδέσει τις ηλικίες με πράγματα, οπότε σίγουρα έχουμε ερωτήσεις τύπου, πότε θα παντρευτείς, πότε θα κάνεις παιδιά, πότε θα μείνεις μόνη σου, πότε το ένα, πότε το άλλο. Στα 40 όμως έχεις μάθει να μην ακούς την κοινωνία, γιατί δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να το κάνεις, αν δεν το θέλεις. Επίσης, πέρα από τις ταμπέλες αυτές έχουμε και τα διάφορα τρεντς, που σου λένε ότι τα 40 είναι τα νέα 20 και άλλα τέτοια κουραφέξαλα, και σε βάζουν στη διαδικασία να συμπεριφέρεσαι εντελώς άκυρα, γεγονός το οποίο δεν το σηκώνει ο οργανισμός σου, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ.

Ωραία είναι τα γενέθλια, δε λέω! Ευκαιρία να δέχεσαι ευχές, ειδικά όταν τις πιστεύουν, να παίρνεις δωράκια, να περνάς όμορφα. Αλλά μέχρι εκεί. Όταν ξεκινάμε να τα σκεφτόμαστε τόσο βαθιά, να τους δίνουμε νοήματα που δεν πρέπει, να έχουμε προσδοκίες που ξέρουμε ότι θα μας απογοητεύσουν, τότε αρχίζουν να μην κάνουν καλό. Να μην είμαστε μίζεροι αλλά να μην είμαστε και στα σύννεφα.

Και να θυμόμαστε ότι το σώμα μας πάντα ξέρει, αυτό πρέπει να ακούμε και αυτό πρέπει να προσέχουμε. Υγεία πάνω από όλα, αγαπητές και αγαπητοί. Και του χρόνου καλύτερα!

Δες ακόμα:

• Το πάρτι έκπληξη που αποκαλύφθηκε στον «αέρα» του BBC
• Δεν φαντάζεται πόσο χρόνο από τη ζωή σου σπαταλάς λέγοντας «γεια» όταν φεύγεις από πάρτι