Τέσσερα ελληνικά ποιήματα για το Πάσχα

Μεγάη Πέμπτη σήμερα και το βράδυ της Ανάστασης, αλλά και η Κυριακή του Πάσχα απέχουν λίγα 24ωρα. Το Πάσχα, λοιπόν, έχουν τιμήσει με την πένα τους πολλοί ποιητές και πολλές ποιήτριες γράφοντας σπουδαία ποιήματα, τα οποία ταιριάζουν με το κατανυκτικό κλίμα των ημερών.

Έτσι, εμείς συγκεντρώσαμε μερικά ελληνικά ποιήματα για το Πάσχα, τα οποία έγραψαν σπουδαίες Ελληνίδες ποιήτριες και Έλληνες ποιητές. Συνεπώς, η ποιότητα και το ύφος αποτελούν εγγύηση!

1. Πάσχα στο φούρνο, Κική Δημουλά

Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά.
Άνοιξα το φούρνο με θυμό τι φωνάζεις είπα
σε ακούνε οι καλεσμένοι.
Ο φούρνος σου δεν καίει, βέλαξε
κάνε κάτι αλλιώς θα μείνει νηστική
χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας.

Έβαλα μέσα το χέρι μου. Πράγματι.
Παγωμένο το μέτωπο τα πόδια ο σβέρκος
το χορτάρι η βοσκή τα κατσάβραχα
η σφαγή.

(Από την ποιητική συλλογή «Ενός λεπτού μαζί»)

2. Ανάσταση, Τάσος Λειβαδίτης

«Δε σ’ ακολουθώ πια» φώναξα, μα εκείνος μ’ έσπρωξε, το αμάξι κατρακύλησε μες στη νύχτα, πού πηγαίναμε; στις γωνιές, με μεγάλα κάτωχρα πρόσωπα, στέκανε οι Σιωπηλοί, μόλις προφταίναμε να παραμερίσουμε για να μη μας γκρεμίσουν,
……κι οι οργανοπαίχτες που ακολουθούσαν, μισομεθυσμένοι, με την ψυχή τους απροστάτευτη απ’ τη βροχή, φορούσαν κάτι σταχτιά, στραπατσαρισμένα καπέλα, απ’ αυτά που βρίσκονται στον ουρανό, μαζί με τα παιδιά και τους σαστισμένους,
……κι αυτό το κάθαρμα ο αμαξάς προσπαθούσε να κρύψει μ’ ένα σάλι το βρόμικο μούτρο του, ενώ εγώ ήξερα πως ήταν εκείνος ο αλήτης, που μια νύχτα αρνήθηκα να πιω ένα ποτήρι μαζί του,
……έπρεπε να ξεφύγω, γλίστρησα κρυφά και νοίκιασα ένα δωμάτιο σ’ ένα απόμερο ξενοδοχείο, μα όπως εκείνη τη νύχτα με μαστίγωνε η πόρνη, κι άκουγα τη θεία εκμυστήρευση, ήρθε και γονάτισε δίπλα μου,
……τότε τον ακολούθησα, κι όπως βαδίζαμε, είδαμε άυπνο και χλωμό τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, «πλαγιάζω στον τάφο και τρέμω, πως κάθε τόσο θα με ξανασηκώσουν» είπε λυπημένος,
……γιατί αν χρειάζονταν κάποιον να βοηθήσει για το σταυρό, πάλι αυτόν θα συναντούσαν στο δρόμο.

(Από τη συλλογή «Νυχτερινός επισκέπτης»)

3. Πριν την Ανάσταση, Ζωή Καρέλλη (Απόσπασμα)

Ίσως να ήταν περί το μεσονύχτι,
πριν ή μετά, δεν ξέρω, ξύπνησα
στο σκοτάδι όμως, θαρρείς,
δεν ανοίγουν τα μάτια.

Τι ώρα πηγαίναμε στην εκκλησία τότε;
Κάποτε δεν κοιμόμασταν, περιμένοντας,
ή μας έπιανε ύπνος ελαφρύς
και ξυπνούσαμε καλοδιάθετοι,
με τις πρώτες καμπάνες.

Χρόνια τώρα, δεν πηγαίνω στην εκκλησία.
Χάνεται μέσα μου η σημασία της,
ώσπου πια καθόλου… Είναι δυνατόν,
τίποτα να μην απομένει
απ’ την εύχαρη του ανθρώπου ηλικία;
Πόσο είχα παρακαλέσει, ώσπου έπαψα.
Ανάσταση περίμενα απ’ τις φτωχές μου
αισθήσεις, του σώματος. Αν όχι τίποτ’ άλλο,
τώρα, που δεν πιστεύω, γνωρίζω
την αμαρτία μου.
Πόσο ήταν ωραία, τότε…
Στεκόμασταν στον αυλόγυρο,
γεμάτον κόσμο ελεύθερο. Γελούσαν,
μιλούσαν οι άνθρωποι.
Η ορθοδοξία
αφήνει ακέριο το πνεύμα της προσφοράς.
Ελεύθερα να προσέλθω σε σένα, Κύριε.
Οι άνθρωποι φαίνονταν ξεκούραστοι,
την γιορτή περιμένοντας, το αύριο
νάρθει της χαρούμενης μέρας,
έλαμπε το βλέμμα, το πρόσωπο.

Με πνίγει τούτο το σκοτάδι.
Δεν θέλω ν’ ανάψω το μέτριο φως.
Θα μου στερήσει τα ενθύμια που βλέπω,
τα πράγματα ορίζοντας γύρω μου.
Πώς περιμέναμε την Ανάσταση!
Δίχως αμφιβολία έρχονταν η Λαμπρή,
«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί».
Άνοιγαν οι πύλες, η πομπή προχωρούσε
με ψαλμούς κι’ εξαπτέρυγα, άστραφταν
τα πολύτιμα, άναβαν μυριάδες τα κεριά
των χριστιανών, φλόγες πίστης,
σημείο χαράς.
Μιαν μικρήν εικόνα της Ανάστασης
είχε η ενορία μας. Σπρωχνόμασταν
για ν’ ασπαστούμε, οχλαγωγή. Γελούσαν
χαρούμενοι οι πιστοί, στα χέρια
κόκκιν’ αυγά, άναβαν βεγγαλικά
κι’ οι μεγαλείτεροι σαν τα παιδιά.

4. Εσπερινός της αγάπης, Γιάννης Βαρβέρης

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει. Σταθμός Πελοποννήσου κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα. Είμαστε γέροι πια κι οι δυο κι εγώ αφού γράφω ποιήματα πιο γέρος. Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας; Μέσα σε μια βδομάδα δεν απόμεινε κανείς. Ήταν Μεγάλη βέβαια γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις- θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί; Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα θα ’πρεπε κάπως να ’χαμε κι εμείς χωρέσει. Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα. Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε σ’ ένα παγκάκι αθάνατοι καθώς νυχτώνει;

Διαβάστε ακόμη:

• Κωνσταντίνος Καβάφης: Επτά ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή
• Μίλτος Σαχτούρης: Δέκα ποιήματα με αφορμή τον θάνατο του «κληρονόμου πουλιών»
• Ντίνος Χριστιανόπουλος: Οκτώ ποιήματα του αγαπημένου «ιδιόρρυθμου» ποιητή