Είναι η αδιαφορία ο νέος μας εχθρός, η νέα πανδημία;

Ένα από τα πράγματα που πάντα έλεγα, και πιστεύω ακράδαντα, είναι ότι δεν πρέπει να κλείνουμε μάτια και αυτιά σε τίποτα. Δεν ωφελεί να προσπερνάμε συμπεριφορές, καταστάσεις, ανθρώπους που κάνουν λάθη, κάνουν κακό κοκ. Πρέπει να τα λύνουμε τα θέματα όταν αυτά συμβαίνουν ή τουλάχιστον όταν τα μαθαίνουμε.

Οι φράσεις «έλα μωρέ, μη δίνεις σημασία» ή το «άστο να πάει στο καλό και να πάμε παρακάτω» μας έχουν οδηγήσει, από την υπερβολική χρήση, σε μία κατάσταση που κανείς δεν μπαίνει στη θέση του για τίποτα απολύτως. Κάποια πράγματα, ναι, δεν είναι σοβαρά. Ίσως δεν αξίζει καν τον κόπο να ασχοληθείς. Αλλά ποιος εγγυάται ότι αυτός που κάνει μια μικρή βλακεία, δεν θα κάνει αργότερα μια πολύ μεγαλύτερη που θα επηρεάζει πολύ περισσότερο κόσμο;

Τον τελευταίο καιρό, με την κοινωνική, οικονομική, προσωπική, επαγγελματική πίεση που δεχόμαστε από παντού, κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο, βλέπω ότι αυτή η ιδιόμορφη πανδημία εξαπλώνεται. Πλέον, από το να μην ασχολούμαστε έχουμε πάει στην αδιαφορία, και νομίζω ότι είναι ακόμα χειρότερο.

Οι λίγο πιο παλιοί έλεγαν ότι όσο ασχολείται ο άλλος μαζί σου, νοιάζεται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Αν αρχίσει να αδιαφορεί, τότε πρέπει να προβληματιστείς. Και νομίζω ότι, ναι, ήρθε η ώρα να προβληματιστούμε.

Κοιτάξτε γύρω σας. Όχι μόνο τους νέους, αλλά και τους πιο μεγάλους σε ηλικία. Δείτε για ποια πράγματα ενδιαφέρονται και για ποια πράγματα αδιαφορούν. Θα εκπλαγείτε όταν συνειδητοποιήσετε ότι δεν ενδιαφέρονται πρακτικά παρά για ελάχιστα πράγματα. Μεγάλη πλειοψηφία δεν νοιάζεται να πάει να ψηφίσει. Δεν νοιάζεται να ενημερωθεί. Δεν νοιάζεται αν στο διπλανό σπίτι ο άντρας χτυπάει τη γυναίκα του. Δεν νοιάζεται αν πάτησε το γατάκι στον δρόμο με το αυτοκίνητο. Δεν νοιάζεται αν πέρασε με κόκκινο. Δεν νοιάζεται αν κάνει θόρυβο και ενοχλεί τους άλλους. Δεν νοιάζεται αν κάνει σκουπίδια. Δεν νοιάζεται, κοινώς, για τίποτα άλλο πέρα από το πώς περνάει αυτός/αυτή, το πώς επηρεάζεται η ζωή του/της άμεσα και πρακτικά. Κάτι πιο μακρινό, κάτι πιο περίπλοκο δεν δείχνει να αφορά αυτόν τον πληθυσμό, που όλο και μεγαλώνει.

Πού θα μας πάει αυτή η επιδημία της αδιαφορίας; Είναι ο νέος, κοινός, εχθρός όλων των υπόλοιπων ανθρώπων που προσπαθούν να πάνε μπροστά και να κάνουν κάτι καλό για την κοινωνία, για τον κόσμο, για τον εαυτό της στην τελική;

Η αδιαφορία αυτή αρχίζει και μπαίνει σε απλά και καθημερινά πράγματα που επηρεάζουν και τις αλληλεπιδράσεις μας. Διάβαζα ένα άρθρο προχτές που μιλάει για μια νέα «τάση» που οι εργαζόμενοι «κάνουν» τη δουλειά τους αλλά δεν ενδιαφέρονται και ιδιαιτέρως αν την κάνουν ολοκληρωμένα ή όσο σωστά πρέπει/χρειάζεται. Επίσης, το βλέπω και από τη δική μου εμπειρία, η πιο μεγάλη πρόκληση στην τριτοβάθμια είναι να κρατήσουμε το ενδιαφέρον ή να κινήσουμε το ενδιαφέρον στους φοιτητές μας.

Και γιατί έχει αξία που το αναφέρω; Γιατί υποτίθεται ότι βρίσκονται σε ένα αντικείμενο που τους ενδιαφέρει και γι’αυτό το επέλεξαν. Κι όμως, αδιαφορούν γι’ αυτό που υποτίθεται τους ενδιαφέρει.

Είναι περίπλοκος ο γρίφος αυτός. Είναι δύσκολος να λυθεί. Αλλά νομίζω ότι είναι αυτό που θα πρέπει να επιδιώξουν να λύσουν οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά. Να βρουν αυτό που θα μας ξυπνήσει από τον «ύπνο» της αδιαφορίας ή, αλλιώς, του επιλεκτικού ενδιαφέροντος.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, για να πάμε μπροστά τα βήματα είναι ανηφορικά, δύσκολα και με εμπόδια. Με την αδιαφορία μειώνονται αισθητά οι πιθανότητες να βρεθεί κάποιος να ρισκάρει και να τα κάνει. Προβλέπονται λοιπόν χρόνια στασιμότητας, αβάσταχτης, και βαρετής…μέχρι το επόμενο μπαμ!