Τα ιδανικά της κοινωνίας

Ανέκαθεν η κοινωνία έθετε κάποια ιδανικά, ένα πρότυπο ανθρώπου στο πλαίσιο του οποίου θα αναγνωριζόταν ως πετυχημένος και καταξιωμένος στο αντικείμενο της δουλειάς του, με ηθικές αξίες, καλός γονέας και πρότυπο συζύγου. Όλα τα προαναφερόμενα βασίζονται σε μια πλασματική ιδεολογία και «τοιχοκολλημένους» κανόνες της κοινωνίας. Το μήνυμα που «περνάει» η ίδια στα παιδιά της, «τη γενιά του μέλλοντος», δηλαδή τη νεολαία, θεωρείται γνωστό σε όλους. «Να είσαι καλό παιδί», «να διαβάσεις για να γίνεις κάτι στη ζωή σου», «να βρεις μια καλή κοπέλα από σπίτι με αρχές», «να κάνεις μια καλή οικογένεια» και όλα τα συναφή. Φράσεις καθημερινές, μέσα από την «ορμήνια» των γονέων προς τα παιδιά τους. Όμως πόσο εφικτό θεωρείται αυτό; Μπορεί στην πραγματικότητα να σταθεί στις μέρες μας ένα τέτοιο πρότυπο; Ας το αναλύσουμε παίρνοντάς το από της αρχή.

Αρχικά, όσο αφορά της επαγγελματική επιτυχία και καταξίωση, γνωρίζουμε πως στις περισσότερες περιπτώσεις, χρειάζονται αρκετές θυσίες. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο επάγγελμά τους κυνηγώντας την «καριέρα», αδιαφορώντας για την προσωπική τους ζωή. Με συνέπεια, να φτάνουν σε μεγάλη ηλικία επιτυχημένοι επαγγελματικά , αλλά χωρίς οικογένεια, ορισμένες φορές ακόμη και χωρίς σύντροφο, με τους ίδιους στο μεγαλύτερο ποσοστό να δηλώνουν μετανιωμένοι για την επιλογή τους. Συνεπώς, αντιλαμβάνεται κανείς, πως η επαγγελματική καταξίωση και η προσωπική ζωή σπάνια πορεύονται μαζί ακόμη και αν επιτευχθεί αυτό, θα χρειαστούν αρκετές συμβιβάσεις και υποχωρήσεις, πράγμα σπάνιο στη σημερινή κοινωνία.

Επιπλέον άλλο ένα εμπόδιο είναι οι ηθικές αξίες. κατά μέσο όρο, ο χαρακτήρας του ανθρώπου δομείται στο πλαίσιο της γέννησης έως και τα πέντε έτη. Στην συνέχεια, Αποκλειστικά υπεύθυνος για το ήθος και κατ’ επέκταση τον χαρακτήρα του, θεωρείται το περιβάλλον το οποίο συναναστρέφεται και μεγαλώνει. Επιστημονικές έρευνες ψυχολόγων, επιβεβαιώνουν πως τα συναισθήματα όπου μεταφέρει το περιβάλλον, ενσωματώνονται στο υποσυνείδητό και στο συνειδητό του ανθρώπου, όπου μεγαλώνοντάς, είτε πορεύεται με αυτά, πράττοντας ανάλογα όπως ένας δάσκαλος διδάχτηκε, από έναν άλλο δάσκαλο, είτε δομώντας το δικό του χαρακτήρα, διαμορφώνοντας καινούρια χαρακτηριστικά. «Το δεύτερο σπανίως επιτυγχάνεται, καθώς έρχεται σε αντιπαράθεση με το υποσυνείδητο» τονίζουν οι επιστήμονες, δίνοντας έτσι περισσότερη βάση στην πρώτη εκδοχή. Έτσι, αντιλαμβάνεται κανείς μέσω των παραπάνω παραδειγμάτων, ότι η κοινωνία φέρει ευθύνη για το ήθος των ανθρώπων που την αποτελούν και κατ’ επέκταση το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεγαλώνουν.

Επίσης θέμα ανάλυσης αποτελεί και ο γονιός. Η προκατάληψη του «καλού» και του «κακού» γονέα από την κοινωνία, η οποία όπως προαναφέρθηκε θεωρείται μάλιστα και υπεύθυνη για το ήθος των ανθρώπων που την αποτελούν, μοιάζει με ειρωνεία. Για εκείνη, εφόσον μορφωθεί το παιδί θεωρείσαι «πετυχημένος», αντίθετα θεωρείσαι ένας «αποτυχημένος» γονέας. Έτσι και οι γονείς με την σειρά τους οδεύουν τα παιδία τους ώστε να σπουδάσουν ακόμη και χωρίς την θέλησή τους, ενώ σε άλλη περίπτωση ασκούν πίεση γιατί δεν κατόρθωσαν οι ίδιοι να σπουδάσουν, βλέποντας στα μάτια των παιδιών τους τη δική τους ονειρεμένη ζωή, αδιαφορώντας για οποιοδήποτε άλλο ενδιαφέρον τους εκφράσουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι έφηβοι κυρίως, να αντιδρούν, με τις επακόλουθες κλασικές οικογενειακές συγκρούσεις μεταξύ γονέων και παιδιών.

Επιπρόσθετο και μείζων ζήτημα κρίνεται και η εμπιστοσύνη. Οι γονείς λόγω αναξιοπιστίας προς τα παιδία τους απορρίπτουν ακόμη και φυσιολογικά ζητήματα όπως, μια εφηβική σχέση ή μια βραδινή έξοδο κλπ, αδυνατώντας να τα εμπιστευτούν και με συνέπεια, να έρχονται σε ρήξη μαζί τους ευελπιστώντας πως πράττουν το σωστό επιφέροντας όμως, τα αντίθετα αποτελέσματα απομακρύνοντάς τα από εκείνους. Το κρίσιμο ερώτημα εδώ είναι πως το 2021 σε μια εποχή τεχνολογικής ανάπτυξης, πρωτοπορίας, ελευθερίας απόψεων και ιδεών να συνάπτουν αυτές οι οπισθοδρομικές και κλειστόμυαλες ιδεολογίες; Συνένοχή αποτελεί ξανά η κοινωνία!

Τέλος, σημαντικό θέμα συζήτησης, αποτελεί το πρότυπο συζύγου ή συντρόφου. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου οι γονείς πυροδοτούν τα μυαλά των παιδιών τους με φράσεις όπως «να βρεις ένα καλό παιδί», «να αγαπάς τον σύντροφό σου», «να είστε μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα» και άλλα πολλά. Εν συντομία δηλαδή, η πλασματική εικόνα που παρουσιάζει η κοινωνία αντικατοπτρίζει, τον παραμυθένιο έρωτα, τον έρωτα των ταινιών, εκείνον τον έρωτα που το μεγαλύτερο ποσοστό ονειρεύεται και θα ευχόταν να παρίσταται ως πρωταγωνιστής , την απόλυτη ένωση των δύο φύλων, με απλά λόγια την αληθινή αγάπη. Όμως, η πραγματικότητα διαφέρει σε μεγάλο βαθμό. Πολύ συχνά ακούμε για τελειωμένους γάμους, για εξωσυζυγικές σχέσεις, για χωρισμούς, για ζευγάρια όπου τσακώνονται σε καθημερινή βάση, για γυναικοκτονίες, για ανδροκτονίες και πολλά άλλα παρόμοια παραδείγματα.

Καταστάσεις που ελπίζεις και εύχεσαι να μην υποστείς ποτέ. Ακόμη, ο «αγώνας» και θυσίες θεωρούνται αναγκαίες για τη θεμελίωση της σχέσης και του γάμου.

Μελέτες αναφέρουν πως δύο στους τέσσερεις χωρίζουν και τρείς στους πέντε γάμους διαλύονται, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου κυρίως ο γυναικείος πληθυσμός λογοδοτεί με το αντρικό φύλο με μοναδικό κριτήριο την οικονομική του άνεση. Ωστόσο, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. ζευγάρια, τα οποία ερωτεύτηκαν αληθινά και κατάφερναν να ζήσουν μια παραμυθένια αγάπη, κάτι το οποίο, δεν θεωρείται απίθανο. Όμως κάτι τέτοιο, θεωρείται σπάνιο και οι λόγοι τεκμηριώνονται στις παραπάνω περιπτώσεις οπού ανέφερα. Η απορία μου εδώ έχει ως εξής, υπάρχει περίπτωση να φέρει ευθύνη η κοινωνία για τις αποτυχημένες σχέσεις;;; Μήπως τελικά ο δομικός σχεδιασμός της (π.χ. η αλλαγή πόλης λόγω σπουδών) επιφέρει τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα στην συμβίωση των δύο φύλων; Το σίγουρο είναι πως υπάρχει εμπλοκή την κοινωνίας ξανά!

Κλείνοντας είναι προφανές πως η κοινωνία θέτει τους δικούς της κανόνες, γεμίζοντας με φόβο και «ηθικούς φραγμούς» τους ανθρώπους της, αφήνοντάς τους πίσω, κλεισμένους στο «κέλυφος» των ιδανικών όπου έχει «χτίσει», αδιαφορώντας στην πραγματικότητα για τα ‘’πιστεύω’’, τα ‘’θέλω’’ και της ανάγκες που αναζητά ο κάθε πολίτης.

Επιπλέον, χωρίς ίχνος συνείδησης, «τιμωρεί» όποιον δεν πραγματοποιεί την «μανία» της για κοινωνική και ηθική καταξίωση, στοχοποιώντας τον στα μάτια των συνανθρώπων του ως έναν «αποτυχημένο» άνθρωπο και θέτοντάς τον ως παράδειγμα αποφυγής. Όμως, η κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους. Συνεπώς, αν δεν αλλάξει η ιδεολογία των ανθρώπων, τότε δεν θα αλλάξει και ποτέ η κοινωνία μας.

Γιώργος Βλάχος, μαθητής λυκείου

Δείτε ακόμα:

• Μέσα σε 48 ώρες: Τρία εγκλήματα με θύματα γυναίκες σε Ρέθυμνο, Ζάκυνθο και Αθήνα
• Η πυξίδα ενός νέου
• Η Μουσική στην Ιστορία: Η περίπτωση του Ρεμπέτικου