Θα ξυπνήσει το ανθρώπινο είδος ή θα τελειώσει;

Είμαι σε μια ηλικία που κάποια πράγματα έχουν κατασταλάξει για μένα. Κοντεύοντας τα 40, έχω ζήσει εποχές δραματικά διαφορετικές (και καλύτερες ίσως) από αυτές που ζούμε τώρα. Δεν μπαίνω στο τρυπάκι να συγκρίνω με εποχές που μόνο έχω «ακούσει», συγκρίνω μόνο πράγματα που έχω ζήσει. Έχω όμως ζήσει σε εποχές που παίζαμε μικρά παιδάκια στον δρόμο, που κοιμόμασταν με παράθυρα ανοιχτά, που δεν συναντούσαμε μόνο κακία και κακή συμπεριφορά, που δεν κινδυνεύαμε από φυσικά φαινόμενα, που δεν φοβόμασταν τον καιρό, που γενικά όλα ήταν λίγο πιο όμορφα, πιο αισιόδοξα, με λιγότερο φόβο και λιγότερη αστάθεια. Έχω ζήσει εποχές που υπήρχε λίγη περισσότερη αθωότητα, που η μανία της εξουσίας υπήρχε αλλά δεν είχε ξεφύγει, όπως έχει ξεφύγει τώρα. Ναι, κάποια πράγματα, ίσως πολλά, γίνονταν και τότε. Απλά δεν τα μαθαίναμε ή δεν τα μαθαίναμε με την ίδια ταχύτητα. Και αυτό ήταν ένα δίχτυ προστασίας για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα.

Ο κόσμος πλέον δεν είναι έτσι. Ναι, πάντα ήταν κακός θα μου πείτε, το ξέρω, το καταλαβαίνω, το είπα και παραπάνω. Αλλά δεν ήταν αυτό το χάλι.

Κακία, επιθέσεις, αρρώστιες, καταστροφές, εκφοβισμός, πανικός. Αυτές και άλλες τόσες λέξεις περιγράφουν το χάλι που είναι η καθημερινότητα μας. Μόνο σκοτούρα, άγχος, αδιέξοδα, απαισιοδοξία. Και όχι μόνο αυτά. Αλλά και επιθετικότητα, μίσος, επιθέσεις, καταπίεση, δηθενιά.

Μέσα σε όλα τα άσχημα που κάνουμε και λέμε το ανθρώπινο είδος, έρχεται και η ίδια η φύση να δείξει τα δόντια της. Έχω ξαναγράψει και σε άλλα άρθρα το ίδιο πράγμα, πλέον η φύση, το περιβάλλον παίζει σε άλλο επίπεδο. Φωτιές, πλημμύρες, κρύο, ζέστη, αρρώστιες. Τα πάντα είναι θηρία και εμείς τα πολεμάμε με νεροπίστολα, νομίζουμε ακόμα ότι μπορούμε να τα προλάβουμε ενώ στην ουσία τρέχουμε από πίσω τους, είμαστε 10 βήματα πιο πίσω για την ακρίβεια. Μας διώχνει ο πλανήτης, το πιστεύω ακράδαντα.

Υπήρξαμε άπληστοι και συνεχίζουμε να είμαστε, παρόλο που κάποιος θα πίστευε ότι το πήραμε το μάθημά μας. Αλλά πού τέτοια τύχη. Θεωρούμε πάντα ότι θα συμβαίνει στον άλλον, στον διπλανό, στον πιο πέρα. Όταν έρθει σε εμάς θα είναι αργά.

Κοιτάζοντας γύρω μου, ακούγοντας, νιώθοντας, διαπιστώνω ότι μπαίνω (μόνη μου) σε διάφορες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Του στυλ, σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα; Σε ποια δυστοπία, σαν αυτές που διαβάζαμε παλιότερα, που βλέπαμε στις ταινίες; Πάω και πιο πέρα, σε ερωτήσεις του στυλ γιατί να μπούμε στη διαδικασία να διαιωνίσουμε το είδος; Του καταστρέψαμε τη ζωή, τώρα και στο μέλλον, και επιζητούμε να το καταδικάσουμε και σε άλλα χρόνια δυσκολιών και φόβου; Όχι, δεν είμαστε τόσο σημαντικοί όσο νομίζουμε.

Ο κύκλος του κόσμου συνεχίζεται πριν, μετά και χωρίς εμάς. Τον επηρεάζουμε, θετικά ή αρνητικά, αλλά συνεχίζεται. Δεν μας περιμένει, δεν μας λυπάται, δεν μας υπακούει. Όποιος το πιστεύει είναι γελασμένος και είναι μέρος του προβλήματος.

Προσέξτε, δεν μπαίνω στο τρυπάκι της ματαιότητας. Όχι. Απλά προσπαθώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από τη ματαιοδοξία, την υστεροφημία, την «κληρονομιά» που πρέπει να αφήσουμε σώνει και ντε. Προσπαθώ να γυρίσω τον διακόπτη του μυαλού μου να λειτουργήσει με γνώμονα τη βελτίωση του παρόντος, της καθημερινότητάς μας, θέτοντας τις βάσεις ΜΕΤΑ για ένα καλύτερο μέλλον. Ξεκινάμε να φτιάχνουμε τα πράγματα που είναι στο χέρι μας, τα πιο μικρά, αυτά που είναι γύρω μας και άμεσα προσβάσιμα. Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, δεν μπορώ να τον σταματήσω να προχωρά. Μπορώ όμως να βελτιώσω τον κόσμο ΜΟΥ, άμεσα γύρω μου (κάπου το είχα διαβάσει αυτό, δεν είναι δικό μου!).

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα ξυπνήσουμε εγκαίρως ή αν θα ακολουθήσουμε τον κύκλο της ζωής που θα μας εξαφανίσει γιατί πολύ απλά μας βαρέθηκε.

ΥΓ: Είναι απελευθερωτικό πάντως να ζεις μόνο στο παρόν ή έστω στο κοντινό μέλλον. Να κάνεις όνειρα αλλά να συνειδητοποιείς ότι μέχρι εκεί μπορείς φτάσεις, να επέμβεις και ότι έκανες πραγματικά ό,τι καλύτερο μπόρεσες.