Ένα «γιατί» πλανάται πάνω από τη χώρα…

Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν ζούμε μόνιμα υπό μία μορφή εκφοβισμού των ανθρώπων που έχουν μονίμως άποψη για όλα, κατακρίνουν τα πάντα, έχουν αντίρρηση για όλα.

Γιατί πρέπει να έχουμε άποψη για όλα;

Γιατί, ενώ ζητάμε την άποψη των άλλων, δεν τη σεβόμαστε και προσπαθούμε να επιβάλουμε τη δική μας;

Γιατί βλέπουμε μόνο άσπρο και μαύρο;

Γιατί πρέπει να είμαστε διχασμένοι συνεχώς;

Γιατί πρέπει να δημιουργούμε κρίσεις εκεί που δεν υπάρχουν;

Γιατί νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, ενώ δεν ξέρουμε ούτε τα μισά;

Γιατί δεν βάζουμε τη λογική μας να δουλέψει;

Γιατί, αυτό που κατακρίνουμε και το κράζουμε, ερχόμαστε μετά να το απαιτήσουμε;

Γιατί θέλουμε να έχουμε μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις;

Γιατί κάνουμε τους χαζούς ενώ είμαστε έξυπνοι;

Γιατί νομίζουμε ότι είμαστε έξυπνοι ενώ στην ουσία είμαστε απλά πονηροί και τη γλιτώνουμε κάποιες φορές;

Γιατί είναι κακό να μην έχεις άποψη;

Γιατί αμέσως σε χαρακτηρίζουν άβουλο και πρόβατο αν δε θες να πάρεις θέση για κάτι;

Η λίστα με τα γιατί μπορεί να συνεχίζεται αιωνίως. Μέχρι να κουραστούμε και, εμείς τα πρόβατα, να αρχίσουμε να διαολοστέλνουμε δεξιά και αριστερά. Και θα γίνει σύντομα πιστεύω. Απλά επειδή εμείς δεν είμαστε τραμπούκοι, θα γίνει αθόρυβα. Θα γίνει με τέτοιον τρόπο που όταν μας ψάξετε για να μας κράξετε/τραμπουκίσετε/βρίσετε/κοροϊδέψετε πολύ απλά δεν μας βρείτε γιατί θα σας έχουμε κάνει στην άκρη.

Θα σας έχουμε σβήσει από διαδικτυακούς φίλους, θα σας έχουμε μπλοκάρει. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, θα σας έχουμε «σβήσει» και από κανονικούς φίλους. Και όχι, δεν θα μας στοιχίσει καθόλου γιατί είστε άνθρωποι τοξικοί, είστε άνθρωποι που δεν μιλάτε αλλά απλά φωνάζετε και αυτό δεν θα μας λείψει καθόλου μα καθόλου.

Την ένταση που υπάρχει λόγω συνθηκών, που είναι εκτός χεριού μας και ελέγχου μας, ψάχνουμε να βρούμε ευκαιρίες για να την ξεσπάσουμε αλλού. Και αν δεν έχουμε ευκαιρίες, τις δημιουργούμε. Εκεί όμως είναι το λάθος μας. Διοχετεύουμε την ενέργειά μας στον θυμό και στη σύγκρουση, ενώ θα μπορούσαμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα με την ευκαιρία μιας κρίσης που μας δείχνει ξεκάθαρα ότι είμαστε ένα τίποτα μπροστά στη φύση.

Γιατί κάνουμε αυτήν την επιλογή; Γιατί είμαστε τυφλωμένοι από την εξουσία, από το «δίκιο». Θέλουμε να βγούμε από πάνω με όποιο κόστος.

Η φύση έχει τον τρόπο να καθαρίζει. Να ξεκαθαρίζει. Μπορεί και η πανδημία να είναι ένα μικρό δείγμα αυτού, δείχνει η φύση τη δύναμή της. Εμείς εξακολουθούμε να κλείνουμε τα μάτια στα σημάδια που μας δίνει, το γιατί, άγνωστο. Οι δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις (όπως αυτές που ζούμε τώρα) προσφέρουν ευκαιρίες για τέτοια ξεκαθαρίσματα και στις σχέσεις μας, στην καθημερινότητά μας.

Μας υποχρεώνει κανείς να ανεχόμαστε τον κάθε έναν που πάει να μας καπελώσει; Που μας εκφοβίζει; Που δεν μας σέβεται; Που «συζητά» απλά για να μας βρίσει και να μας την πει; Όχι, κανείς. Το γιατί εξακολουθούμε και το ανεχόμαστε είναι άλλη κουβέντα, άλλο ένα γιατί που πλανάται κι αυτό μαζί με τα άλλα.

Όλοι έχουμε μηχανισμούς επιβίωσης. Έτσι και «κουμπώσουν» και «κλειδώσουν», φοβού τα «πρόβατα» και τους «άβουλους». Όποιος δεν το συνειδητοποιεί, ας ετοιμαστεί να βρεθεί προ εκπλήξεως.