Οι «νέες» δεξιότητες

Ο κόσμος αλλάζει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα. Αν μας έλεγε κάποιος τον Ιανουάριο ότι θα έρθουμε στην κατάσταση που είμαστε τώρα, θα γελούσαμε μέσα στα μούτρα του.

Το θέμα, όμως, είναι ότι αυτές οι αλλαγές γίνονται καιρό τώρα. Είναι μικρές-μικρές, στην καθημερινότητά μας, και γι’ αυτό δεν τις συνειδητοποιούμε σε όλο το εύρος τους.

Όμως, αν τις συγκεντρώσεις, και βάλεις και όλες τις μεγάλες που συμβαίνουν σε όλη την ανθρωπότητα, θα διαπιστώσεις ότι ο κόσμος έχει αλλάξει. Πολύ.

Σε αυτόν τον αλλαγμένο κατά πολύ κόσμο, εμείς πρέπει να ζήσουμε και να επιζήσουμε. Να βρούμε την ευτυχία μας, την ηρεμία μας, τη χαρά μας. Να βρούμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε και να ανακαλύψουμε τον τρόπο για να το κάνουμε. Να βρούμε τον τρόπο που επικοινωνούμε, που συμβιώνουμε, που προχωράμε μαζί με κάποιον παρέα. Να βρούμε το πώς θα αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που θα μας έρθουν, το πώς θα υπερασπιστούμε τις επιλογές μας και το πώς δεν θα μας παρασύρει το κύμα.

Παλιότερα, θυμάμαι, ήταν πιο απλά τα πράγματα. Οι δυσκολίες ήταν πιο… συγκεκριμένες. Πχ. δεν είχες χρήματα, δεν ήσουν καλός μαθητής (λέω τώρα εγώ δύο κουτά παραδείγματα). Σε αυτές τις δυσκολίες πλέον έρχονται να προστεθούν πολύ περισσότερες δυσκολίες-ομπρέλες (που αφορούν όλον τον κόσμο), αλλά και άλλες, μικρότερες δυσκολίες που έχουν να κάνουν με τον ίδιο μας τον εαυτό που αδυνατεί να καταλάβει πώς τούμπαρε πάλι το σχέδιο που είχε. Σε αυτές, να προσθέσουμε και τις τρικλοποδιές που βάζουμε στον εαυτό μας υπερ-αναλύοντας τα πάντα και εφαρμόζοντας «στεγνά» οδηγίες που θα έπρεπε να προσαρμόσουμε πρώτα.

Γενικά μια δυσκολία η κατάσταση. Αναπολώ τα πιο απλά χρόνια που είχαμε «μία δουλειά»: να διαβάσουμε, να είμαστε καλά παιδιά, να σπουδάσουμε, να βρούμε τον δρόμο μας. Τώρα «οι δουλειές» αυτές έχουν πολλαπλασιαστεί και κανείς δεν φροντίζει να μας εξοπλίσει με τις νέες δεξιότητες που είναι απαραίτητες.

Δεν είναι τίποτα τρελό, δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Απλά, μάλλον, πρέπει να αναθεωρήσουμε και να επανεκτιμήσουμε κάποια πράγματα.

Δεξιότητες, όπως η ευελιξία και η κριτική σκέψη (που έχει γίνει καραμέλα) και χαρακτηριστικά όπως ο σεβασμός και η ενσυναίσθηση είναι νομίζω απαραίτητα για έναν νέο άνθρωπο που κάτι θέλει να κάνει σε αυτήν τη ζωή. Είναι ΟΚ η δικαιολογία «έλα μωρέ νέο παιδί είναι», αλλά μετά από κάποιο διάστημα κουράζει. Η υπομονή και η επιμονή, λέξεις χιλιοειπωμένες αλλά με λίγους πραγματικά να τις κατέχουν. Η ακρίβεια και η υπευθυνότητα να φέρνουμε εις πέρας ό,τι ρημάδι αναλαμβάνουμε. Το φιλότιμο και η «τσίπα».

Λέξεις σαν από το παρελθόν που είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Η ζωή κύκλους κάνει και γυρίζει άλλωστε, αναμενόμενο σε κάποια πράγματα να πρέπει να σκάψουμε για να φτάσουμε στις ρίζες μας ώστε να επιζήσουμε.

Σε αυτήν την τάση, λοιπόν, που μας έχει κάνει επιφανειακά αγρίμια εμείς πρέπει να βάλουμε μπροστά τη λογική και το μυαλό, την αγάπη και τον σεβασμό. Πονηροί, ακόμα και κακοί, θα υπάρχουν πάντα. Είναι άλλωστε μέρος της δύναμης που κάνει τον κόσμο να κινείται. Το θέμα είναι να μην είμαστε όλοι έτσι.