Δεν αρκούν οι προσευχές

Έχουμε μεγαλώσει με κάποια ήθη και έθιμα που μας έχουν μείνει, ακόμα και αν δεν τα πιστεύουμε 100%. Για παράδειγμα, μπορεί να περνάμε από μια εκκλησία και να κάνουμε τον σταυρό μας. Μπορεί να λέμε «βοήθα Παναγιά» αν έχουμε κάποια δυσκολία ή να λέμε «έχει ο Θεός» όταν σχεδιάζουμε το μέλλον. Λογικό, όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έχουν ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι «πάνω» και «πέρα» από αυτούς. Το γιατί δεν το ξέρω ακριβώς, υποθέτω ότι υπάρχουν άπειρες φιλοσοφικές και ψυχολογικές συζητήσεις που να προσπαθούν να το εξηγήσουν.

Το θέμα, όμως, είναι τι κάνουμε πέρα από αυτές τις μικρές φρασούλες που τις έχουμε σαν «φυλακτά». Γιατί, όπως διαπιστώνω τώρα τελευταία, οι προσπάθειές μας για να διορθώσουμε τα προβλήματά μας ή να κάνουμε το οτιδήποτε μένουν στάσιμες σε αυτές τις ευχές και τις προσευχές και μετά απλά αναμένουμε το Άγιο Πνεύμα να έρθει να λύσει όλα τα θέματα.

Η δικαιολογία ότι κάποιοι είναι πιο θρήσκοι από τους άλλους, ή πιστεύουν στον (οποιονδήποτε) θεό περισσότερο ή λιγότερο είναι αστεία. Η ψυχολογική πλευρά του να πιστεύει κανείς ότι κάποιος του δίνει δύναμη μπορεί να είναι κάπως αποδεκτή, αν συνοδεύεται, όμως, από πράξεις για να βοηθηθεί λίγο η προσπάθεια, να σπρωχτεί λίγο η κατάσταση!

Το να λες, όμως, με προστατεύει ο Θεός ή έχω την ευχή του Αγίου και να τελειώνει εκεί η όποια προσπάθεια, αυτό μάλλον είναι εμπαιγμός.

Τα παραδείγματα άπειρα: Προσεύχομαι και δεν αρρωσταίνω, αλλά ταυτόχρονα δεν πάω και ποτέ στον γιατρό. Με φυλάει ο θεός, έχω σταυρουδάκι μέσα στο αμάξι αλλά πάω πατημένος και λιάρδα. Κοινωνώ αλλά δεν φοράω μάσκα και πάω και φιλάω τις εικόνες και όποιον βλέπω στην εκκλησία. Έχω την εικονίτσα που μου έδωσε η γιαγιά μου μαζί μου στις πανελλαδικές, αλλά δεν έχω ανοίξει βιβλίο για να γράψω έναν βαθμό της προκοπής.

Σας κάνουν εντύπωση; Κακώς, είναι παραδείγματα πραγματικά, τα οποία έχω ακούσει με τα αυτάκια μου. Και είμαι σίγουρη ότι αν σκεφτείτε κι εσείς έχετε ακούσει διάφορα τέτοια. Μου θυμίζει όλους αυτούς που κάνουν ψυχοθεραπεία, κουνούν το κεφάλι και συμφωνούν και δεν κάνουν τίποτα απολύτως να εφαρμόσουν αυτές τις συμβουλές για να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους.

Καλά τα ευχολόγια παιδιά, αλλά αν δεν κουνήσουμε λίγο τους κώλους μας, να κάνουμε πράξεις, να κινήσουμε τα γρανάζια, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει κανείς. Εμείς και μόνο εμείς, με τα πράγματα που θα κάνουμε στην πραγματική ζωή (και όχι στο μυαλό μας) θα βοηθήσουμε να λυθούν τα προβλήματά μας, να κάνουμε αυτά που θέλουμε και να πάμε μπροστά.

Δεν θα συζητήσω τη δύναμη του θεού ή της κάθε θρησκείας. Δεν είμαστε άλλωστε σε ταινία και τα θαύματα είναι λίγα.

Αυτό που ξέρω, όμως, καλά είναι ότι όλα θέλουν προσπάθεια, πραγματική προσπάθεια, χειροπιαστή. Από το πιο απλό μέχρι το πιο μεγάλο. Κάντε τις προσευχές σας, ανάψτε τα κεριά σας, αλλά, αν δεν κάνετε τίποτα άλλο, μην έχετε καμία απαίτηση.