Αυτό το μοντέλο περιγράφει ΑΚΡΙΒΩΣ πως αισθανόμαστε για τα δοκιμαστήρια!

Είτε είναι ο φωτισμός που κάνει το μπούρτι σου να φαίνεται γεμάτο κυτταρίτιδα είτε είναι ο καθρέφτης που σε κάνει να αισθάνεσαι τεράστια, το δοκιμαστήριο είναι βασανιστική εμπειρία για τις περισσότερες γυναίκες.

Αν μπορούσες να ξέρεις οτι το ρούχο σου κάνει ή όχι, χωρίς να μπεις ποτέ μέσα, θα το έκανες.

Τελικά, όμως, για να μην ξοδέψεις τα χρήματα σου τζάμπα, αναγκάζεσαι να μπεις μέσα ελπίζοντας να μην φύγεις με δάκρυα στα μάτια.

Νόμιζες πως μόνο εσύ το βιώνεις αυτό;

Η Emily Bador, ένα μοντέλο από τη Μεγάλη Βρετανία, αποφάσισε να γράψει ακριβώς πως αισθάνεται και η ίδια οταν μπαίνει στο δοκιμαστήριο ενός καταστήματος και, αντικειμενικά, έχει απόλυτο δίκιο.

 

wanted to get this off my chest for ages, but can we talk about how scary buying clothes is for one sec??? like no one talks about this???? i do get that for a lot of people their weight is a big issue but personally i’ve never been afraid of my weight or my measurements really, because to me it kinda feels arbitrary? but clothing sizes TERRIFY me. i always used to battle to get in to the smallest size possible because it made me feel good about my self, I would literally rejoice and feel on top of the world if I could fit into an XXS or UK4 (when actually they were tight as fuck and hella uncomfortable). like, if i could compare myself to other people, and be smaller, it made me feel good about myself? no one talks about their weight really and most people don’t know their measurements, so clothing sizes were such an easy way to compare my self to others. clothes shopping would honestly give me panic attacks, changing rooms were my worst night mare and the fact that no size was the same in any shop sent me off the wall. i’m finally coming to terms with the fact, i will never ever again fit into a UK 6 (US 4?), or an XS and I shouldn’t berate my self for that. my body is always gonna fluctuate and change, and i no longer base my worth on what fucking clothing size i fit into ☺️ i mean, i still avoid changing rooms at all costs and order most of my clothes online, but it’s a journey yaknow (don’t even get me started on how most high street stores don’t stock above a 14/16 or how clothes size changes in every bloody shop either lol) (soz for low quality photo too)

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη e m i l y bador (@darth_bador) στις Απρ 16, 2017, 3:09μμ PDT

 

“Ήθελα να το βγάλω από μέσα μου εδώ και πολύ καιρό, οπότε μπορούμε να συζητήσουμε πόσο τρομακτικό είναι το να αγοράζεις ρούχα; Γιατί κανείς δε μιλάει γι’ αυτό; Το καταλαβαίνω ότι για πολλούς ανθρώπους το βάρος τους είναι μεγάλο ζήτημα, αλλά προσωπικά δε φοβόμουν ποτέ τα κιλά ή τις διαστάσεις μου, επειδή για μένα είναι κάτι σαν προσωπική επιλογή; αλλά τα μεγέθη των ρούχων με ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ. Πάντα πάλευα να μπω στο μικρότερο δυνατό μέγεθος, επειδή με έκανε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, χαιρόμουν πραγματικά και ένιωθα πως είμαι στην κορυφή του κόσμου όταν μπορούσα να μπω στο XXS ή το UK4 (όταν αυτά ήταν τρομερά στενά και απίστευτα άβολα). Αν δηλαδή μπορούσα να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους ανθρώπους και να είμαι πιο αδύνατη, με έκανε να νιώθω καλά με μένα; Κανείς δε λέει τα κιλά του και οι περισσότεροι δεν ξέρουν τις διαστάσεις τους, οπότε τα νούμερα των ρούχων είναι ένας εύκολος τρόπος να συγκριθείς με τους άλλους. Τα ψώνια για ρούχα μου δημιουργούσαν πάντα κρίσεις πανικού, τα δοκιμαστήρια ήταν ο χειρότερός μου εφιάλτης και το γεγονός ότι κανένα νούμερο δεν ήταν ίδιο σε όλα τα μαγαζιά με τρέλαινε. Επιτέλους συμβιβάζομαι με το γεγονός ότι δε θα ξαναμπώ ποτέ στο UK6 ή XS και δεν πρέπει να με τιμωρήσω γι’ αυτό. Το σώμα μου θα αλλάζει πάντα βάρος και διαστάσεις και δεν βασίζω πια την αξία μου στο μέγεθος των ρούχων στο οποίο μπαίνω. Βέβαια, ακόμα αποφεύγω με κάθε τρόπο τα δοκιμαστήρια και παραγγέλνω τα ρούχα μου online, αλλά είναι η αρχή του ταξιδιού μου ακόμα. (δε θέλω καν να αναφέρω ότι τα περισσότερα ακριβά καταστήματα δεν έχουν ρούχα μεγαλύτερα του 14/16 ή πώς τα νούμερα είναι διαφορετικά σε κάθε μαγαζί)”