Η εικόνα που γίνεται φυλακή!

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω γράψει όχι και τόσο θετικά σχόλια για την νεολαία σήμερα, το παραδέχομαι, αλλά για να δικαιολογηθώ μου δίνουν και αυτοί πατήματα ρε παιδιά! Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω και τα θετικά που συναντώ στο δρόμο μου, θετικά που δίνουν μια ελπίδα ότι μπορεί και κάτι να αλλάξει και να μην είναι όλα τόσο ρηχά όσο φαίνονται.

Έχουμε λοιπόν ένα μάθημα στη σχολή όπου κάνουμε στην ουσία επικοινωνιακές πρακτικές μέσω social media και τα παιδιά θα πρέπει να «παίξουν» τους υπεύθυνους επικοινωνίας κάποιου οργανισμού και να κάνουν όλη τη στρατηγική. Τα θέματα που πρέπει να επιλέξουν είναι κοινωνικού ενδιαφέροντος, όχι εμπορικά κλπ.

Η παρουσίαση των θεμάτων τους ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη. Ευχάριστη έκπληξη αλλά ταυτόχρονα δημιούργησαν και την απορία γιατί η νεολαία δίνει την εικόνα που δίνει ενώ μπορεί-όπως φαίνεται περίτρανα-να σκεφτεί και λίγο παραπέρα και να κάνει αξιόλογα πράγματα.

Δεν ήταν τόσο τα θέματα που παρουσιάστηκαν αλλά η εξήγησή τους και η προσοχή που είχαν δώσει στο ψάξιμο των πληροφοριών που έδειξαν πραγματικά ότι το θέλουν το θέμα, το θεωρούν σοβαρό και καταλαβαίνουν τις επιπτώσεις που έχει στον κόσμο. Θέματα όπως οι διατροφικές διαταραχές, η κατάθλιψη, τα τροχαία ατυχήματα, το προσφυγικό και οι ανισότητες των φύλων αλλά και ο ρόλος των ίδιων των social media σε αυτά τα θέματα, τα οποία εκτός από εργαλεία επικοινωνίας είναι και εργαλεία που επηρεάζουν την κοινωνία.

Εδώ λοιπόν έρχεται ο προβληματισμός. Βλέπουμε ότι αρκετοί από τους χρήστες των social media γνωρίζουν τη δύναμη των μέσων πάνω τους, στην κοινωνία και τα προβλήματα που δημιουργούν (που αρκετές φορές είναι περισσότερα και μεγαλύτερα από τις ευκολίες που προσφέρουν). Παρότι τα βλέπουν και τα αναγνωρίζουν τα αφήνουν να τους φυλακίζουν.

Αν κάνεις μια βόλτα σε προφίλ νέων παιδιών (18-25 ας πούμε) θα δεις ένα μοτίβο να επαναλαμβάνεται. Σέλφις, φωτογραφίες με φαγητά, φωτογραφίες με ποτά, φωτογραφίες στην παραλία με μαγιώ, καρδούλες, ροκιές, αντιδραστικά μηνύματα κλπ κλπ. Ανάλογα με την περσόνα που έχει υιοθετήσει ο καθένας, κάνει και τις αντίστοιχες αναρτήσεις. Αν όμως γνωρίσεις αυτά τα παιδιά θα δεις ότι δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα που βγάζουν προς τα έξω. Γιατί γίνεται αυτό;

Είναι περίεργο το γεγονός ότι αν τους μιλήσεις αφενός δεν θα δεις τίποτα από αυτά που ανεβάζουν στα social media να επαναλαμβάνεται αφετέρου θα δεις ότι έχουν και άλλα θέματα τα οποία τους απασχολούν, θέματα που μπορεί να απασχολούν και σένα, για τα οποία όμως δεν μιλάνε δημόσια. Συμπεριφέρονται δηλαδή Α στο διαδίκτυο και Γ στην πραγματική ζωή. Αναρωτιέμαι λοιπόν, δεν τους ενοχλεί να φορτώνονται μια ταμπέλα χαζογκόμενας/κάγκουρα/επαναστάτη χωρίς αιτία κλπ κλπ απλά και μόνο για να έχουν μια επιτυχημένη παρουσία στα μέσα αυτά; Δεν θέλουν να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο; Και κανείς δεν ξέρει, μπορεί να έχει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από το αντίστοιχο fake.

Έχουμε φτάσει στο σημείο που η εικόνα έχει γίνει φυλακή. Εκεί που τα κοινωνικά μέσα μας προσέφεραν έναν εικονικό χώρο διασκέδασης και κοινωνικοποίησης, τώρα έχουν γίνει κάγκελα που κρατούν τον εαυτό μας και τον χαρακτήρα μας από το να ξεδιπλωθεί, να αναπτυχθεί και να λάμψει.

Πότε έγινε μόδα το ψεύτικο και το τεχνητό το έχασα είναι η αλήθεια. Ας ελπίσουμε ότι θα έχουν την τύχη των άλλων ψεύτικων και τεχνητών πραγμάτων: θα χαλάσουν γρήγορα και θα καταλάβουμε ότι πρέπει να επενδύουμε σε αληθινά πράγματα. Μπορεί να «αξίζουν» παραπάνω, να θέλουν μεγαλύτερη προσπάθεια αλλά θα μας ακολουθούν μια ζωή και θα εκτιμηθούν περισσότερο.