Είναι η καλύτερη άμυνα η επίθεση;

Σε πολλά από αυτά τα βιβλία που διαβάζω δεν είναι λίγες οι φορές που οι πρωταγωνιστές λαμβάνουν τη συμβουλή (συνήθως από τους γονείς τους) ότι πρέπει να διαλέγουν τις μάχες τους. Περίεργο βέβαια που δεν το έχω ακούσει και στην πραγματικότητα γιατί είναι μια πολύ σωστή και λογική συμβουλή, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση.

Είναι μια λογική συμβουλή γιατί προφανώς και δεν γίνεται να κερδίζουμε όλες τις μάχες που δίνουμε. Επίσης, δεν είναι όλα τα θέματα για μάχες, κάποια ίσως είναι καλύτερα να αφήνονται να θαφτούν κάτω από τον χρόνο ή να λυθούν μόνα τους χωρίς εξωτερική βοήθεια. Αυτά προφανώς για να τα ξέρουμε και να μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε πρέπει και το μυαλό μας και η καρδιά μας να βρίσκονται στη σωστή τους θέση και να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά. Το γιατί ποτέ δεν γίνεται αυτό είναι (επίσης) άλλο θέμα.

Τις τελευταίες μέρες ζω μέσω μιας φίλης μου μια ιστορία η οποία με έχει βάλει σε σκέψεις καθώς την βλέπω σε διάφορες παραλλαγές να επαναλαμβάνεται. Είναι η ιστορία που ακόμα και αν έχεις κάνει μαλακία, κάνεις επίθεση στον άλλον που πάει να βρει το δίκιο του για να βγεις από πάνω. Στη συγκεκριμένη ιστορία που «ζω», δεν υπάρχει θέμα για το ποιος έχει δίκιο. Καταπατήθηκε άλλωστε ένας από τους «άγραφους» νόμους μεταξύ δύο κολλητών φίλων. Επειδή πολύ καλά γνωρίζουμε ότι δεν μπορείς να βάλεις φρένο στην καρδιά και όλα τα άλλα τα γλυκανάλατα, θα μπορούσε το θέμα να λυθεί με ένα πολύ απλό συγγνώμη ή με μία επεξήγηση του γιατί έγινε ό,τι έγινε, ήρεμα και απλά. Εκεί θα έκλεινε το θέμα-και το ξέρω σίγουρα αυτό καθώς όλοι οι πρωταγωνιστές έχουν προχωρήσει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Όοοοοχι όμως, δεν γίνεται έτσι. Πρέπει να γίνει επίθεση, να τα ρίξεις στον άλλον, να του πεις ότι αυτός σε έσπρωξε να κάνεις το «έγκλημα», αυτός είναι ο ηθικός αυτουργός. Είμαι σίγουρη ότι την έχετε αντιμετωπίσει ξανά αυτήν την εξέλιξη. Προφανώς, αυτός που έχει δίκιο και η αλήθεια και το δίκαιο κάπως-κάπου-κάποτε βγαίνουν στην επιφάνεια. Μπορεί να είναι στα βαθιά μας γεράματα, αλλά ο τροχός όντως γυρνάει και αυτός που φταίει την πληρώνει. Αλλά η όλη πρακτική να κάνεις επίθεση εκεί που θα έπρεπε να κάνεις άμυνα είναι νέο φρούτο που θεωρείται ότι έχει και επιτυχία;

Και καλά, αν πετύχεις κάποιον απέναντί σου που είναι πολύ ήρεμος και λογικός (ή στα τέτοια του), θα σε αγνοήσει γιατί καταλαβαίνει ότι δεν έχει νόημα να ασχοληθεί με ένα τελειωμένο θέμα. Θα σου γυρίσει την πλάτη και θα προχωρήσει τη ζωή του. Και το κυριότερο; Δεν θα έχεις καν νικήσει! Αν όμως δεν είναι ήρεμος και λογικός; Και είναι κανένας τρελός που του γυρίσει το μάτι και αποφασίσει να κάνει όσα τον κατηγορείς; Ή ακόμα και χειρότερα; Ανοίγεις έναν πόλεμο που δεν έχεις τα μέσα να κερδίσεις. Είναι να εύχεσαι να μην θέλει ο άλλος να ασχοληθεί μαζί σου.

Αυτό το θράσος, που δεν έχει τα κατάλληλα θεμέλια για να στηριχθεί, είναι όλο και πιο συχνό. Το επίπεδο των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε δείχνει κατά κάποιο τρόπο να πέφτει (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο) με τα άγρια να διώχνουν τα ήμερα. Θα μου πεις, πώς κρίνεις ποιος είναι το άγριο και ποιος είναι το ήμερο. Κάποια πράγματα είναι σταθερές γιατί είναι κοινώς αποδεκτά ότι είναι σωστά.

Αν είναι να τα αλλάξουμε αυτά, δεν έχω θέμα, άλλωστε ο κόσμος προχωρά και αλλάζει. Αλλά πρώτα θα πρέπει να αποδείξουμε ότι η νέα τάξη πραγμάτων θα λειτουργήσει καλύτερα από την παλιά. Μέχρι να γίνει λοιπόν αυτό, όχι, η επίθεση δεν είναι η καλύτερη άμυνα.