Πες μου τι κατάλαβες.

Τώρα που άλλαξες και εσύ τη profile picture στα χρώματα της Γαλλίας, πες μου τι κατάλαβες.

Τώρα που έκανες και συ hashtag, πες μου τι κατάλαβες.

Τώρα που ταυτίστηκες με την κοινή γνώμη, πες μου τι κατάλαβες.

Τώρα που δείχνεις για άλλη μια φορά την συμπόνια-γνώμη σου για μια τραγωδία που συμβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον καναπέ σου, πες μου τι κατάλαβες.

Τώρα που αυτοί οι αθώοι δεν θα ξανά πάνε στις βαρετές δουλείες τους, δεν θα ξανά φιλήσουν τον εραστή τους, δεν θα ξανά μαγειρέψουν πίτσα και θα την κάψουν, δεν θα ξανά περιμένουν σε ουρές, δεν θα ξανά φτιάξουν πρωινό στο παιδιά τους, πες μου τι κατάλαβες.

Τώρα που ίσως έχεις μια γεύση για το τι συμβαίνει στη Συρία τα τελευταία 5 χρόνια, πες μου τι κατάλαβες.

Τώρα που είδες όλους αυτούς τους ηγέτες με τις μάσκες τους, πες μου τι κατάλαβες.

Και στην τελική αναρωτήσου μετά, κατάλαβες τίποτε;

Μπορείς να μπεις στην θέση αυτών των ανθρώπων όπου άδικα σφαγιάστηκαν σήμερα, στη θέση των κοντινών ανθρώπων τους που δεν θα τους ξανά αντικρίσουν πότε. Μπορείς να προσπαθήσεις να αφουγκραστείς των πόνο τους;

Μπορείς να προσπαθήσεις τότε να φανταστείς τι θα έκανες αν η ζωή σου κάθε μέρα βρισκόταν σε κίνδυνο, αν δεν μπορούσες να βγεις από το ίδιο σου σπίτι χωρίς να ξέρεις αν θα γυρίσεις ζωντανός και το μοναδικό ασφαλές σημείο ήταν ο κεντρικός δρόμος όπου μεταφέρονται τα πετρέλαια σε γειτονικές χώρες και όχι μόνο. Τι θα έκανες αν το σχολείο σου είχε βομβαρδιστεί με όλους σου τους συμμαθητές μέσα, το χωρίο σου είχε αφανιστεί και είχαν βιάσει επανειλημμένα την αδερφή σου και είχαν δολοφονήσει εν ψυχρώ όλη σου την οικογένεια μπροστά στα μάτια σου;

Δεν θα πάλευες για να ξεφύγεις από αυτήν την αρρωστημένη πραγματικότητα. Δεν θα πήδαγες σε μια βάρκα με τιμονιέρη την ελπίδα. Ξέροντας ότι υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να πνιγείς στα παγωμένα νερά του Νοέμβρη και αν τα καταφέρεις να βρεις στεριά και αντικρίσεις ανθρώπους αλλού έθνους οπού θα έχουν ξεχάσει ότι είσαι άνθρωπος και πόσο μάλλον θα χουν οι ίδιοι ξεχάσει πως είναι να είσαι πρόσφυγας. Στοιχισμένος και φοβισμένος παίρνεις την πρώτη σου ανάσα μακριά από το μακελειό της πατρίδας σου. Φτάνεις σε ένα άγνωστο λιμάνι όπου σε στοιβάζουν σε μια σειρά αναμονής για το πλοίο της γραμμής με την ελπίδα ότι όλα σύντομα θα τελειώσουν και θα σε ξεφορτωθούν. Δεν ησυχάζεις όμως. Και όχι γιατί ο δρόμος τις εκμετάλλευσης και της μοναξιάς σε περιμένουν μαζί με ένα δύσβατο αύριο, άλλα γιατί το εφιαλτικό παρελθόν σου θα είναι πάντα εκεί, θα ξαπλώνει μαζί σου τις νύχτες.

Αν υπάρχει λοιπόν ο παραμικρός βαθμός ενσυναίσθησης μέσα σου και όχι μια απλή συμπόνια και κατανόηση, κάνε κάτι.

Συλλογίσου το αντίκτυπο που χει η εξωτερική πραγματικότητα μέσα σου, οποίο και αν είναι αυτό. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου να επεξεργαστεί το γεγονός μακριά από το facebook. Και την επόμενη φόρα που θα δεις κάποιον πρόσφυγα από την Συρία μην τον προσπεράσεις, ΜΙΛΑ του.

Μην ξεχνάς πως το όνομα των συγγενών του που άδικα σφαγιάστηκαν από τους Τζιχαντιστές και των πνιγμένων συνοδοιπόρων του σε αυτό το ταξίδι της ζωής δεν θα είναι σε καμία λίστα των θυμάτων πού ανακοινώνουν τα πολιτισμένα ΜΜΕ.