Αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη έχει σήμερα η google, με αφορμή τα 95 χρόνια από τη γέννηση της σπουδαίας Ελληνίδας.

Με ισχυρή παρουσία, πηγαίο ταλέντο και όραμα, η Μελίνα Μερκούρη, κατόρθωσε να αναδειχθεί μέσα από τις δράσεις της σε μία από τις σπουδαιότερες γυναικείες προσωπικότητες του 20ου αιώνα με παγκόσμια ακτινοβολία, καθώς δεν δίστασε στιγμή να κυνηγήσει τα όνειρά της, να εκφράσει τις απόψεις της και να ξεδιπλώσει το “είναι” της.

Η Μελίνα γεννήθηκε τις 18 Οκτωβρίου του 1920 στην Αθήνα, και έχοντας λαμπρές καταβολές ,προορίζονταν για σπουδαία πράγματα. Η μοίρα ύφαινε το μέλλον της με περίτεχνο, δημιουργικό ,μα και συνάμα αργό τρόπο, προσαρμόζοντάς τον στα ανθρώπινα δεδομένα. Τον Σεπτέμβρη του 1938 καταφέρνει να μπει στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου και θήτευσε κοντά σε σπουδαίους ανθρώπους. Μεταξύ αυτών η Δέσπω Διαμαντίδου, ο Ανδρέας Φιλιππίδης , ο Αλέξης Δαμιανός κ.ά. Και έπειτα, η μία επιτυχία διαδέχονταν την άλλη, με τις ερμηνείες της να ξεχωρίζουν και να αντικατοπτρίζουν το πολύπλευρο μεγαλείο της ψυχής της. Το “Λεωφορείον ο Πόθος” ( 1949, η παράσταση για την οποία γράφτηκε το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι “χάρτινο το φεγγαράκι”) ,καθώς και η διασκευή του κινηματογραφικού έργου “Ποτέ την Κυριακή” ( Never on Sunday ), αποτέλεσαν δύο παραστάσεις σταθμούς στην καριέρα της.Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε με ένα θεατρικό έργο που είχε γραφτεί από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη ειδικά για τη Μελίνα Μερκούρη, το “Στέλλα με τα κόκκινα γάντια”, που στην ταινία είχε τον τίτλο “Στέλλα” (1955). Η ταινία αυτή ήταν η μοναδική ταινία ελληνικής παραγωγής στην οποία συμμετείχε η Μελίνα ( του Καραγιάννη Καρατζόπουλου). Η πορεία της ,τόσο στον ελληνικό, όσο και στον διεθνή κινηματογράφο, της χάρισε αρκετά βραβεία, με κορυφαίο το βραβείο της πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών και επίσης μία υποψηφιότητα για Όσκαρ, για το “Ποτέ την Κυριακή”, το οποίο έχασε απ’την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960.

Μάλιστα, όλο αυτό το διάστημα, η Μελίνα διέπρεπε και ως ερμηνεύτρια, κάνοντας συνεργασίες με κορυφαίους Έλληνες συνθέτες, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σταύρος Εξαρχάκος ,ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Βασίλης Τσιτσάνης. Συνολικά κυκλοφόρησε πάνω από δεκαπέντε δίσκους ,και ηχογράφησε διάφορα soundtrack ταινιών και κινηματογραφικών παραστάσεων.

Ωστόσο, δεν περιορίστηκε μόνο στα καλλιτεχνικά, αλλά δραστηριοποιήθηκε επάξια και στον χώρο της πολιτικής, υπηρετώντας την Ελλάδα και τον πολιτισμό της με μοναδικό τρόπο. Τα επιχειρήματα που προέβαλε για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, αντηχούν μέχρι τις μέρες μας, δίνοντάς μας ώθηση να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε την κληρονομιά μας. Ακόμη, και η δημιουργία του Μουσείου της Ακρόπολης υλοποιληθηκε έπειτα από δική της πρωτοβουλία. Επρόκειτο δηλαδή για έναν συνεχή αγώνα για την ανάκτηση των απολεσθέντων μελών της ιστορίας μας, ο οποίος απέβλεπε στην ανασυγκρότηση του παρελθόντος μας, που τόσο ένδοξα είχε γραφτεί και πλέον ξεθώριαζε μέσω της δικής μας αδράνειας. Όμως, καταβεβλημένη από την πολύχρονη μάχη της με τον καρκίνο, υπέκυψε και άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994. Η είδηση του θανάτου της μεταδόθηκε αστραπιαία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, σκορπίζοντας συγκίνηση. Σπουδαίοι πολιτικοί ηγέτες της εποχής έστελναν τα συλλυπητήριά τους στην οικογένειά της στην Ελλάδα, όπου και μεταφέρθηκε η σωρός της στις 8 Μαρτίου του ’94. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους και κατά την ώρα της κηδείας της τα θέατρα και τα καταστήματα του Broadway παρέμειναν κλειστά.

Για την σπουδαία αυτή προσφορά της, η Unesco όρισε προς τιμήν της την 6η Μαρτίου (ημέρα του θανάτου της) ως Παγκόσμια Ημέρα Πολιτισμού, κατά την οποία απονέμεται και το βραβείο ” Μελίνα Μερκούρη”, ως σύμβολο πολιτιστικής προσφοράς. Μία γυναίκα ισχυρή, με αυθεντικότητα και δυνατή φωνή, που πατούσε γερά στις απόψεις της και δεν φοβόταν να διεκδικήσει , η Μελίνα ,ως φορέας τέχνης και πολιτισμού, κατέστη κήρυκας μιας ιδέας ,που εξακολουθεί με αμείωτο δυναμισμό να μας επηρεάζει μέχρι και σήμερα. Και σε καιρούς χαλεπούς, όμοιους με του σημερινούς, άτομα όπως η Μελίνα αποτελούν φάρο προσανατολισμού και πηγή ελπίδας.