Κάθε Στιγμή κι Ένα Κεφάλαιο: "Σελίδα 47"

Άνοιξε το βιβλίο της στη σελίδα 47. Το ίδιο παλιό βιβλίο, που είχε τίτλο “Πίστη στον εαυτό μας”. Αυτό που της είχε αγοράσει ο πατέρας της πριν πολλά χρόνια. Λίγο πριν περάσει στη σχολή. Αλλά δεν ήταν ένα τυχαίο βιβλίο. Ήταν εκείνο που της είχε αλλάξει τη ζωή και το ίδιο που τη συνόδευε καθημερινά. Το είχε πάντα μαζί της: μέσα στην τσάντα της, στο ντουλαπάκι του παλιού Fiat που οδηγούσε. Παντού μαζί της.

Κάτι μέσα της την έκανε να μην το αποχωρίζεται. Ίσως να ήταν επειδή είχε καταφέρει πράγματα ακολουθώντας τις συμβουλές του. Ίσως πάλι απλά να της έδινε μια ψυχολογική ώθηση όταν το χρειαζόταν. Σίγουρα όμως τη συνόδευε σε όλες τις όμορφες αναμνήσεις της.

Όπως τότε που ήταν να συμπληρώσει το μηχανογραφικό της. Δεν ήξερε τι να επιλέξει. Ήταν μόλις 18. Δεν ήταν αρκετά ώριμη για να αποφασίσει τι θα έκανε στο μέλλον. Πόσο μάλλον να επιλέξει μια σχολή που ενδεχομένως θα την επισκεπτόταν για τα επόμενα 4-5 χρόνια. Το βιβλίο, όμως, ήταν εκεί: Κεφάλαιο 2 – “Όλα από κάπου ξεκινάνε”. Όντως! Γιατί τώρα φάνταζε αστείο ότι πριν από 6 χρόνια είχε αποφασίσει να δηλώσει και 2 σχολές που ενδεχομένως να μην τις έπιανε, λόγω μορίων. Τελικά πέρασε στη μία. Ήταν η δεύτερη επιλογή της: “Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών”. Αρχικά, στεναχωρήθηκε. Αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι ..απλώς τώρα ξεκινούσε από κάπου.

Λογικά, κάποια στιγμή, αυτή η επιλογή της κάτι θα της απέφερε. Δεν ήξερε τι, αλλά σίγουρα κάτι. Και δεν άργησε να έρθει αυτό το κάτι. Πηγαίνοντας να σπουδάσει στην Αθήνα, συνάντησε μια άλλη μεγάλη της αγάπη. Το τραγούδι. Αρχικά, είχε ξεκινήσει από ένα μικρό μαγαζάκι στο Γκάζι. Μέσα σε 3 μήνες την προσέγγισαν από μια δισκογραφική εταιρία. Τότε ήταν που είχε αναρωτηθεί για πολλοστή φορά αν είχε όντως καλή φωνή ή αν θα ήταν μια από τις πολλές κοπέλες που έβγαζαν ένα δίσκο και χάνονταν. Όμως το βιβλίο ήταν εκεί: Κεφάλαιο 5 – “Είμαι κάτι αξιόλογο γιατί απλά είμαι ο εαυτός μου”. Και εκείνη κατάλαβε ότι το αν θα πρόσφερε κάτι διαφορετικό από όλες τις άλλες, είχε να κάνει με το απλά να είναι ο εαυτός της. Διότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, ο ένας από τον άλλο.

Όλοι είμαστε διαφορετικοί. Όπως διαφορετικός ήταν κι εκείνος. Ένας νεαρός φοιτητής, τον οποίο γνώρισε μια μέρα στο στούντιο, όταν είχε πάει για ηχογράφιση. Εκείνος σπούδαζε Ιστορία και ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερός της. Από το πρώτο βλέμμα είχε νιώσει ότι ήταν κάτι διαφορετικό. Ο τρόπος που την κοιτούσε, ο τρόπος που μίλαγε, ο τρόπος που της κράτησε το χέρι πρώτη φορά. Τον είχε ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή. Και γι’ αυτό είχε πληγωθεί πολύ όταν σταμάτησαν να βλέπονται. Της είχε πει ότι δεν του κινούσε πλέον το ενδιαφέρον. Αλλά το βιβλίο ήταν εκεί: Κεφάλαιο 3 – “Κάθε τέλος και μια αρχή”. Και όντως έτσι ήταν, γιατί σύντομα κατάλαβε ότι πλέον ήξερε τι ήθελε και (πολύ βασικό) τι δεν ήθελε σε μια σχέση.

Ύστερα είχε μπει στη ζωή της ένας άνδρας που ήταν όντως διαφορετικός. Πολύ διαφορετικός. Αρκετά μυστήριος, κάτι που την εξίταρε από την πρώτη στιγμή. Αλλά και ενδιαφέρον χαρακτήρας παράλληλα. Το σημαντικότερο όλων δεν ήταν πώς ένιωθε αυτός για εκείνη, αλλά πώς την έκανε να νιώθει η ίδια για τον εαυτό της. Κεφάλαιο 7 – “Λάμπω επειδή εσύ βλέπεις το φως που εκπέμπω.”

Θυμήθηκε μια συζήτηση που είχαν τότε. Όταν η ίδια έπρεπε για να συντηρήσει τον εαυτό της να περάσει το καλοκαίρι της ακολουθώντας ένα σχήμα τριών μεγάλων καλλιτεχνών σε πολλές επαρχιακές πόλεις και νησιά. Τον είχε ρωτήσει πώς του φαινόταν αυτό σαν ιδέα και εκείνος είχε πει με χαμόγελο “Υπέροχο!”. Και όταν του ρώτησε τι θα έκανε αυτός όλο αυτό το διάστημα, εκείνος χωρίς να σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη του είχε πει “Πάντα ήθελα να κάνω διακοπές σε όλη την Ελλάδα.” Και εκείνη τον ερωτεύτηκε περισσότερο. Όχι επειδή θα την ακολουθούσε, αλλά διότι την στήριζε σε κάθε της επιλογή. Όπως έλεγε και το βιβλίο: Κεφάλαιο 6 – “Σημασία έχει να σταθούν δίπλα σου… Ούτε πιο μπροστά, ούτε πιο πίσω”.

Ήταν το πιο όμορφο καλοκαίρι των φοιτητικών της χρόνων. Αλλά μονάχα το καλοκαίρι. Διότι μαζί με το φθινόπωρο, ο Σεπτέμβρης, της έφερε και μια επιστολή. Αυτή της Ελληνικής Πρεσβείας από τη Λυών της Γαλλίας. “Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι υπάρχει μια θέση εργασίας στην Πρεσβεία μας για εσάς.” Τα δάκρυά της είχαν ποτίσει το σημείο που υπήρχε η υπογραφή του Πρέσβη με αποτέλεσμα να το κάνουν μια μουντζούρα. Για μία ακόμη φορά δεν ήξερε τι να κάνει. Και όταν το ανακοίνωσε σε εκείνον, αυτός την πήρε αγκαλιά, σκούπισε τα δάκρυά της και της είπε να πάει. Της εξήγησε ότι ήταν μικρή ακόμη και ήταν σημαντικό βήμα για εκείνη αυτό και ότι ο ίδιος δεν είχε δικαίωμα να την κρατήσει πίσω. Όπως έλεγε και το βιβλίο: Κεφάλαιο 1 – “Η ζωή είναι ένα ασταμάτητο σκαμπανέβασμα”.

Στη Γαλλία δεν δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί. Σύντομα έμαθε τις διαδικασίες στην Πρεσβεία και σταδιακά γέμισε την καθημερινότητά της με προγράμματα στο γυμναστήριο και συμμετοχή σε λέσχες βιβλίου. Νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα στα περίχωρα της πόλης και καθημερινά έκανε τη διαδρομή από το σπίτι μέχρι την Πρεσβεία με το ποδήλατο επίτηδες. Ήθελε να βλέπει δεξιά και αριστερά τη φύση και τους ρομαντικούς Γάλλους που κάθε τους κίνηση είχε μια νωχελικότητα. Ήταν λες και ζούσαν διαρκώς έναν ερωτικό καημό που πότιζε την κάθε τους δραστηριότητα.

Ένα χρόνο πέρασε στη Λυών. Και ύστερα πήγε στο Στρασβούργο. Της άρεσε το Στρασβούργο. Πέρα από το ότι απέκτησε υψηλότερο μισθό και ότι της χρηματοδότησαν το μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο εκεί, της άρεσε και σαν πόλη. Είχε αποκτήσει και μερικές συνήθειες, όπως για παράδειγμα να πίνει καφέ το απόγευμα σε ένα γωνιακό μικρό cafe, στη γειτονιά της. Της άρεσε να παρατηρεί τον κόσμο. Να μαθαίνει από αυτόν. Να βλέπει τις λιγνές και κομψές Γαλλίδες να περπατούν ερωτικά στα πλακόστρωτα πεζοδρόμια, τους υψηλόσωμους Γάλλους να καπνίζουν ακουμπώντας με τον ώμο τους σε έναν τοίχο, όση ώρα περιμένουν κάποιο ραντεβού. Τα ζευγαράκια των ηλικιωμένων που κάθονταν πρόσωπο με πρόσωπο σε διπλανά τραπέζια και δεν ξεκολλούσαν τα μάτια τους ο ένας από τον άλλο.

ΤΑ ήθελε όλα αυτά… Ήθελε να ζήσει αυτή την ερωτική ατμόσφαιρα και να μαγευτεί από το πόσο απλή ήταν η ζωή. Το ήθελε, αλλά δεν ήξερε από πού να ξεκινήσει. Δεν μπορούσε να βρει κάποιον; Αντιθέτως, οι πολύ διαχυτικοί Γάλλοι καθημερινά της έκαναν κοπλιμέντα για τα μάτια της. Πολλές φορές, όταν ο Πρέσβης είχε παραθέσει δείπνο, στο τέλος της βραδιάς εκείνη κατέληγε με 3-4 μαγεμένους άνδρες να την πολιορκούν με λόγια επίδειξης δύναμης στο πολιτικό στερέωμα. Αλλά το βιβλίο ήταν σαφές: Κεφάλαιο 4 – “Αν δεν ερωτευτείς εσύ τον εαυτό σου, γιατί να το κάνουν οι άλλοι;” Και εκείνη σίγουρα δεν έβλεπε κάτι όμορφο στον εαυτό της. Ναι μεν, είχε ένα ζευγάρι πανέμορφα μάτια, αλλά ένιωθε μειονεκτικά δίπλα στις ψηλότερες Γαλλίδες και συχνά απογοητευόταν με κάποια ελάχιστα κιλά που ίσως έπαιρνε λόγω φόρτου εργασίας, αφού περνούσε τόσες ώρες στο γραφείο της.

Όμως, ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή. Ένα τηλεφώνημα τα ξημερώματα μιας Πέμπτης ήταν η αφορμή να μπει σε ένα αεροπλάνο και το απόγευμα της ίδιας μέρας να βρίσκεται στο νοσοκομείο δίπλα στην μητέρα της. Ήταν ένα απόγευμα που δεν διέφερε σε τίποτα από τα απογεύματα στην Γαλλία. Μουντό, νωχελικό, με τις στάλες της βροχής να χτυπούν ρυθμικά το παράθυρο του δωματίου της μητέρας της. Εκείνη τη στιγμή είχε νιώσει την ανάγκη να τον πάρει τηλέφωνο. Αλλά σκέφτηκε ότι δεν υπήρχε λόγος να τον αναστατώσει, από τη στιγμή που σε δύο μέρες το πολύ θα επέστρεφε στη Γαλλία. Άλλωστε τι να του έλεγε;

Ναι, ήθελε να τον ακούσει. Ήθελε να του μιλήσει και να του πει απλά όσα την απασχολούσαν. Μόνο αυτό. Αλλά ήταν αρκετό αυτό για να τον αναστατώσει; Άλλωστε της έλειπε όντως εκείνος η απλά ήταν μια φευγαλέα παρόρμηση;

Εντάξει, της έλειπε κάτι. Και αυτό ήταν το τραγούδι. Αλλά ποιος αφήνει μια τόσο καλή δουλειά για να ασχοληθεί με κάτι αβέβαιο;

Ίσα ίσα που τώρα ήταν που δεν μπορούσε να κάνει πίσω. Δεν μπορούσε να μπει μια μέρα στο γραφείο και να πει παραιτούμαι. Δεν μπορούσε να πάρει τηλέφωνο τον πατέρα της και να του ανακοινώσει ότι θα άφηνε έναν σίγουρο μισθό για να κάνει μια τρέλα της ηλικίας. Ή μήπως μπορούσε; Εκείνος θα μπορούσε… Αλλά εκείνος ήταν ρομαντικός και πίστευε ότι όλα γίνονται.

Ρομαντικός, αλλά όχι αφελής. Κατά έναν περίεργο τρόπο κατάφερνε πάντα όσα έβαζε σαν στόχο, παρόλο που εξ αρχής φαίνονταν αδύνατα. Μακάρι να ήταν κι εκείνη έτσι…

Αλλά δεν ήταν. Ή τουλάχιστον τότε δεν φανταζόταν ότι μπορούσε να είναι σαν εκείνον. Και τότε ήρθαν τα πάνω κάτω για μια ακόμη φορά. Αν θυμόταν σωστά ήταν Μάιος. Όχι, Μάρτης ήταν γιατί είχε ακόμη κρύο. Συμμετείχε σε ένα συνέδριο σαν εκπρόσωπος της Πρεσβείας και έκρυβε με ένα χαμόγελο το πόσο πολύ βαριόταν από τον ξύλινο λόγο των διοργανωτών. Και τότε τον είδε. Ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά. Όπως μια κοπελίτσα που βλέπει ξαφνικά κάποιον που της αρέσει να είναι ενεργός σε ένα κοινωνικό μέσο δικτύωσης.

Σηκώθηκε και πήγε κοντά του. Όταν συναντήθηκαν τα βλέμματά τους, ο χρόνος έμοιαζε να σταματά. Όταν του έσφιξε το χέρι, λες και την διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα, ανατρίχιασε στιγμιαία. Μίλησαν για λίγα λεπτά, αλλά δεν συγκράτησε ποτέ τι είπαν, διότι δεν την ένοιαζε. Απλώς ένοιωθε όμορφα. Αργότερα την ίδια μέρα, πήγαν για καφέ οι δύο τους στο γωνιακό της στέκι. Του είπε τα πάντα.

Ότι σκεφτόταν να τα αφήσει όλα στην άκρη για να κυνηγήσει τη μουσική. Ότι η μητέρα της ήταν άρρωστη βαριά πλέον. Ότι ο πατέρας της δε τα έβγαζε πέρα με την πενιχρή σύνταξη και αναγκαζόταν να του στέλνει λεφτά. Τα πάντα! Κι εκείνος την άκουγε προσεκτικά. Δεν τη διέκοψε καθόλου. Και αφού εκείνη είχε πει τα πάντα, αυτός έσκυψε, άνοιξε την τσάντα της, πήρε το βιβλίο που ήξερε ότι είχε πάντα μαζί και το άνοιξε σε ένα σημείο ξεφυλλίζοντάς το. Έγραψε κάτι, το έκλεισε και της το έδωσε.

Ύστερα εκείνη έψαξε τη σελίδα. Ήταν η σελίδα 47: Κεφάλαιο 8 – “Πιστεύω σε μένα…” Δεν είχε γράψει κάτι, αλλά της είχε τονίσει μερικά γράμματα. Και τότε εκείνη κατάλαβε! Και κάθε φορά που ένιωθε να τα βρίσκει σκούρα, άνοιγε το βιβλίο στη σελίδα 47 και διάβαζε με τη σειρά τα έντονα γράμματα…

Δείτε τα υπόλοιπα κείμενα της στήλης Κάθε στιγμή κι ένα Κεφάλαιο.

Κείμενο που υπογράφει ο Άγγελος Λύκου