Γιατί θεωρώ το Grand Budapest Hotel την πιο overrated ταινία του 2014 (και του Wes Anderson)

Θα το πάρουμε από την αρχή.

Καταρχάς την ταινία την είδα πριν μήνες και ήμουν εντελώς στο mood να δω Wes Anderson.

Τι περίμενα δηλαδή να δω;

Περίπλοκες ανθρώπινες σχέσεις (ίσως η λέξη “περίπλοκες” να είναι πλεονασμός), σε σουρεαλιστική απόδοση, με όμορφα χρώματα, γλυκά πλάνα που πηγάζουν (και συνοδεύονται) από τον τρόπο που οι πρωταγωνιστές ανταπεξέρχονται στα παιχνίδια της αγάπης που εμπλέκονται.

Όταν μιλάμε για αγάπη (και την έλλειψή της), εννοούμε από/προς τον πατέρα τους, την γυναίκα τους, την αδερφή τους, τη ζωή και κυρίως τον εαυτό τους (το σύνθημα που όλους μας ενώνει χρόνια τώρα: “αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν, γιατί κανένας δεν αγάπησε τον εαυτό του, περισσότερο από όσο του άξιζε”).

Τι δεν μου άρεσε.

Οκ. Η ταινία είχε χρώματα Wes Anderson, “λογική” και αισθητική Wes Anderson, πρωταγωνιστές Wes Anderson (και διαφήμιση Jumbo να γυρίσουν οι Ralph Fiennes, Murray Abraham, Willem Dafoe, Bill Murray και Jason Schwartzman θα είναι αξιαγάπητη), δεν είχε όμως αυτό το “επίκεντρο” του Wes Anderson.

Αυτόν τον παράλογο, αδιέξοδο, άκομψο, “ακατανόητο” τρόπο που οι πρωταγωνιστές εκφράζουν τα συναισθήματα και την αγάπη τους.

Επίσης, στο Hotel Βudapest υπάρχουν πάρα πολλοί ρόλοι που δεν είχαν καμία σημασία για την ιστορία (εικάζω το αντίθετο για την “αφίσα της ταινίας” βέβαια), ατέλειωτη αφήγηση για μία ταινία 100 λεπτών (που θα μπορούσε εύκολα να είναι 75), με πολύ λιγότερη τρέλα και χιούμορ από άλλα αριστουργήματά του.

Για τους ρόλους τώρα, ένα ακόμα χαρακτηριστικό, είναι πως ο ρόλος του Dafoe δεν θα υπήρχε ποτέ σε μία ταινία του Anderson (ταιριάζει πιο πολύ σε Delicatessen του Jeunet)

Συνοψίζω. Νοιώθω ότι το Hotel Budapest, είναι μία ταινία, φτιαγμένη με τη γνωστή συνταγή, αλλά που ο δημιουργός της την έφτιαξε με το μυαλό.

Ο Anderson, μας είχε συνηθίσει να φτιάχνει ταινίες με το ένστικτο και την καρδιά του.

Για αυτό δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να μην έχω διαβάσει ούτε μία μέτρια κριτική, παρά μόνο διθυραμβικές και – εξωφρενικά – υπερβολικές.

ΥΓ: Δεν λέω ότι είναι κακή ταινία. Λέω πως είναι μία μέτρια ταινία και ίσως η πιο μέτρια του συγκεκριμένου δημιουργού. Ξενέρωτη, εκλογικευμένη και περιορισμένης τρέλας.

ΥΓ2: Ναι, το ξέρω πως πρόκειται για μεταφορά βιβλίου.

ΥΓ3: Ξαναλέω πως σε σχέση με τις άλλες ταινίες του, το γεγονός ότι έκανε buzz με αυτήν, μου φαίνεται ακατανόητο.

Βάζοντας σε δύο κατηγορίες τα φιλμς του, στην πάνω θα πήγαιναν Rushmore, Fantastic Mr. Fox, Τhe Royal Tenenbaums, Moonrise Kingdom (ίσως και με αυτή τη σειρά) και στην από κάτω θα πήγαιναν The Life Aquatic with Steve Zissou και Hotel Budapest.