Δεν το εύχομαι σε κανένα. Όταν οι δικοί μας άνθρωποι...

Όλοι έχουμε κάποιους ανθρώπους που είναι δικοί μας. Αυτό δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε οικογένεια. Δυστυχώς. Έχουμε πολλά παραδείγματα συγγενών που είναι σαν ξένοι, ίσως χειρότερα και από ξένοι.

Έχουμε όμως κάποιους που είναι δικοί μας-δικοί μας. Τους έχουμε επιλέξει, μας έχουν δέσει πράγματα, έχουμε μοιραστεί καλές και κυρίως κακές στιγμές μαζί τους και έχουμε σταθεί ο ένας στον άλλον βράχοι. Με μερικούς έχουμε επισημοποιήσει αυτήν την σχέση, έχουμε γίνει και «συγγενείς» κατά κάποιο τρόπο.

Σε αυτούς τους ανθρώπους έχουμε ποντάρει πολλά. Βάζουμε το χέρι μας στην φωτιά γι αυτούς, κάνουμε τα πάντα, γινόμαστε χαλί να μας πατήσουν. Περιμένουμε να κάνουν και αυτοί το ίδιο. Είναι οι πρώτοι στους οποίους στρεφόμαστε όταν έχουμε πρόβλημα, τους εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια, τους τα λέμε όλα, τους τα δίνουμε όλα. Τρέχουμε όποτε μας χρειαστούν, τους στηρίζουμε, τους συμβουλεύουμε, τους προστατεύουμε. Μπαίνουμε μπροστά τους για να πάρουμε τα χτυπήματα που προορίζονται γι αυτούς και θέλουμε μόνο το καλό τους. Δεν είναι απλά φίλοι, είναι πάνω από φίλοι. Μερικές φορές είναι και πάνω από την οικογένεια-σε μερικές περιπτώσεις αυτό είναι και το δίκαιο.

Όταν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι μας πουλάνε, είναι το χειρότερο. Είναι ένας μικρός θάνατος. Είναι χειρότερο και από όταν χωρίζουμε από τον (υποτιθέμενο) έρωτα της ζωής μας. Μερικές φορές είναι χειρότερο και από πραγματικά θάνατο. Όταν γίνεται πέφτουμε από τα σύννεφα.

Πώς γυρνάει το μυαλό μερικές φορές και αλλάζουν τα πράγματα τόσο γρήγορα; Μέσα σε λεπτά, ώρες, μέρες βρισκόμαστε χωρίς δικούς μας ανθρώπους. Για λόγους που ίσως δεν γνωρίζουμε, δεν καταλαβαίνουμε, δεν φταίμε. Όχι απλά τους χάνουμε αλλά μερικές φορές μας ξεφτιλίζουν. Χωρίς να έχουμε ούτε καν ένα δείγμα ώστε να περιμένουμε μια τέτοια συμπεριφορά. Δεν μας έχουν προετοιμάσει. Εκεί που θέλουμε και χρειαζόμαστε να είναι δίπλα μας, τους βλέπουμε απέναντί μας. Εχθρούς. Από το πουθενά.

Αναρωτιόμαστε αν πέσαμε τόσο έξω στην κρίση μας. Αναρωτιόμαστε τι κάναμε λάθος. Κυρίως αναρωτιόμαστε τι πρέπει να κάνουμε. Συνεχίζουμε να τους θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους; Πόσες ευκαιρίες τους δίνουμε; Μήπως πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας να δούμε πόσο δικοί μας είναι; Εμείς τους θεωρούμε δικούς μας, αυτοί μας θεωρούν δικούς τους;

Με έχουν δώσει δικοί μου άνθρωποι στεγνά και ξέρω πώς είναι. Δεν το εύχομαι σε κανένα. Επειδή το είδα και πρόσφατα να συμβαίνει, το θυμήθηκα και είπα να το γράψω. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια απλά μια προτροπή να σκεφτείτε 2 και 3 φορές πριν πουλήσετε κάποιον δικό σας. Γιατί όταν θα χρειαστείτε κάποιον, θα είστε μόνοι. Και, σαν τιμωρία, θα σας πουλήσουν για λιγότερο σημαντικό λόγο και σε περισσότερο σημαντική στιγμή από εσάς.