Τιτανικός | Βυθισμένα όνειρα σε έναν ωκεανό προσδοκιών.

Το υπερωκεάνιο βρετανικό επιβατηγό πλοίο του Τιτανικού, ναυπηγήθηκε στο Μπέλφαστ της Αγγλίας, από τα ναυπηγεία Harland και Wolff, για λογαριασμό της εταιρείας ” White Star Line”. Επρόκειτο για ένα πλοίο που θα αναλάμβανε χρέη μεταφοράς ταχυδρομείου για τα Βασιλικά Ταχυδρομεία ( Royal Mail ) του Ηνωμένου Βασιλείου, κάτι το οποίο δήλωναν και τα αρχικά του ( RMS TITANIC : Royal Mail Steamer ). Τα αντίστοιχα ελληνικά επιβατηγά πλοία της εποχής ονομάζονταν ” Ποστάλια”.

Ένα θαύμα της ναυπηγικής ,μία ουτοπική για τα τότε δεδομένα επίτευξη ,και μία υπέρβαση των ανθρώπινων δυνατοτήτων, ο Τιτανικός αποτελούσε έναν πρωτοποριακό τύπο πλοίου, καθώς περιελάμβανε καινοτομίες, που ήταν διάσπαρτες στα άλλα πλοία, ή δεν υπήρχαν καθόλου! Οι ανελκυστήρες ,το χαμάμ, το γυμναστήριο, η πισίνα, το ταχυδρομείο και η υπέρμετρη πολυτέλεια, που ξεχείλιζε από παντού, ευθύνονταν για την δημιουργία αυτού του πλωτού παράδεισου. Τα κρύσταλλα ,τα έπιπλα και τα έργα τέχνης που κοσμούσαν το εσωτερικό του, το είχαν καταστήσει ένα πλοίο χλιδής, οι υπηρεσίες του οποίου (όσον αφορά τουλάχιστον τους επιβάτες της Α’ θέσης) ξεπερνούσαν και αυτές των πεντάστερων στεριανών ξενοδοχείων. Ακόμη, αποκαλούνταν και ως το “αβύθιστο πλοίο” (ειρωνικό αν σκεφτούμε την κατάληξή του) διότι ουσιαστικά ήταν δύο πλοία, το ένα εντός του άλλου, με το ενδιάμεσο κενό να αποτελείται από πρωτοποριακά για την εποχή διπύθμενα, καθώς και από πλευρικούς χώρους δεξαμενών.

Ωστόσο, το μέλλον του εξωπραγματικού αυτού κατασκευάσματος δεν προβλέπονταν ευοίωνο. Ο Τιτανικός ξεκίνησε το παρθενικό του ταξίδι την Τετάρτη 10 Απριλίου το 1912. Αφού επιβιβάστηκαν σε αυτόν όλοι οι επιβάτες, ο αριθμός των οποίων ανέρχονταν στους 2.200 (περίπου) ανθρώπους, άρχισε την υπερατλαντική του διαδρομή, αντιπροσωπεύοντας υψηλές φιλοδοξίες και στόχους. Το πλοίο αναχώρησε από το Queenstown (Κουινστάουν) της Ιρλανδίας στις 01:30 μ.μ. ,στις 11 Απριλίου, όπου και έγινε η τελευταία επιβίβαση ανθρώπων,. Τρεις μέρες όμως αργότερα, τοποθετείται η αρχή του τέλους στο όνειρο του Τιτανικού. Στις 14 Απριλίου 1912 τα ρολόγια σταμάτησαν στις 23:40 , όταν το πλοίο συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο νοτιανατολικά της Νέας Γης του Καναδά. Ο τρόμος ήταν πλέον ζωγραφισμένος στα πρόσωπα όλων, και το αρχικό χαμόγελο του ταξιδιού άρχισε να σκοτεινιάζει, αντικατοπτρίζοντας νοερές φοβίες και σκέψεις απόγνωσης. Παρά τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν για αλλαγή πορείας, η σύγκρουση ήταν πια αναπόφευκτη. Η μεγάλη ταχύτητα με την οποία κινούνταν το πλοίο, καθώς επιδίωκαν να φτάσουν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης γρηγορότερα από το αναμενόμενο, επέτρεψε στο παγόβουνο να χαράξει την κύτη του πλοίου και να υπογράψει την καταδίκη εκατοντάδων ανθρώπων . Ο Τιτανικός είχε κατασκευαστεί έτσι ώστε να κατορθώνει να επιπλέει ακόμη και αν πλημμύριζαν 4 από τα στεγανά του, όχι όμως και τα 5. Με τον χρόνο λοιπόν να κυλάει σα νερό, δύο ώρες και σαράντα λεπτά από την σύγκρουση με το παγόβουνο, στις 02:20 της 15ης Απριλίου, το υπερωκεάνιο βυθίζεται, κάνοντας μία θεαματική αποχώρηση… Εξαιτίας του τεράστιου βάρους νερού που είχε συγκεντρωθεί στην πλώρη, το πλοίο κόπηκε στα δύο, και καθώς βυθίζονταν ,έπαιρνε μαζί του και τις ψυχές 1.502 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν και πολλά παιδιά. Οι υπόλοιποι 705 ήταν οι τυχεροί ,που κατόρθωσαν να διασωθούν, χάρη στις σωσίβιες λέμβους, οι οποίες αποτέλεσαν παρατηρητήρια του τραγικού συμβάντος.
Οι παγωμένες ψυχές στην αλμύρα της θάλασσας και τα όνειρα που ναυάγησαν, έγραψαν τον επίλογο αυτής της ιστορίας, που έμεινε στα χρονικά ως ένα από τα τραγικότερα ναυάγια “εν καιρώ ειρήνης”. Σήμερα κανένας επιζών δεν βρίσκεται στην ζωή. Η τελευταία επιζήσασα από το ναυάγιο, Μιλβίνα Ντιν, απεβίωσε στις 31 Μάη 2009, σε ηλικία 97 ετών. Μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής της θυμόταν τις δυνατές εκείνες στιγμές που βίωσε στο ταξίδι σα να μην πέρασε μια μέρα. Η καταστροφή του Τιτανικού όμως, οδήγησε στην αλλαγή διάφορων νόμων της ναυτιλίας και κυρίως σε θέματα σωστικών μέσων των πλοίων. Ιδιαίτερα δε της απαίτησης τα μέσα διάσωσης ,όπως οι ναυαγοσωστικές λέμβοι, οι σωσίβιες ζώνες κλπ. να υπερκαλύπτουν σημαντικά τον συνολικό αριθμό των επιβαινόντων (επιβατών και πληρώματος) κάθε πλοίου.

Αυτή η επιπλέουσα υπερβολή, προϊόν της ανθρώπινης αλαζονείας, οδήγησε στο θάνατο αθώες και κατατρεγμένες από τη μοίρα ψυχές ( οι περισσότεροι θανόντες ανήκαν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα), φανερώνοντάς μας πως το μέλλον καθορίζεται και από τον ίδιο τον άνθρωπο και τις επιμέρους επιλογές του. Ο Τιτανικός με τη βραχύχρονη παρουσία του ,μας δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα : ποτέ δεν πρέπει να υποτιμούμε καταστάσεις , ούτε να αδιαφορούμε για όσα συμβαίνουν, παραβλέποντας υπαρκτούς κινδύνους και υπερεκτιμώντας τις ικανότητές μας, τυφλωμένοι από ακραίες φιλοδοξίες. Πρέπει να δρούμε πάντα με σύνεση και εγκράτεια, παράγοντες αληθινής ευτυχίας, και να αποφεύγουμε την υπεροψία και την οίηση, έχοντας στο μυαλό μας ορισμένα λόγια των αρχαίων προγόνων μας : ” Αλαζονείας ούτις εκφεύγει δίκην ” και ” Τα μεν υψηλά ταπεινούν ,τα δε ταπεινά υψούν “, για να μπορέσουμε να πορευτούμε στον απρόβλεπτο δρόμο της ζωής.