Πώς είναι οι καλοί οι φίλοι;

Προχτές ανέβασα στο προφίλ μου στο Facebook το παρακάτω: «Φίλος είναι αυτός που όταν σε βλέπει να έχεις πέσει στα πατώματα, με το ένα χέρι σε σηκώνει και με το άλλο σε μουτζώνει». Από κάτω μάλιστα έχει συμπληρώσει μια φίλη ότι έχει ξεκαρδιστεί και στα γέλια.

Αναρωτιέμαι λοιπόν…Πώς πρέπει να είναι ένας φίλος για να είναι καλός; Σίγουρα το καλό είναι τελείως υποκειμενικό και δεν ζητάμε όλοι τα ίδια πράγματα. Αλλά ας πιάσουμε μια μέση κατάσταση, την δική μου ιδανική κατάσταση.

Προσωπικά συμφωνώ απολύτως και με αυτούς που λένε ότι οι φίλοι φαίνονται στα άσχημα αλλά και με αυτούς που λένε ότι οι φίλοι φαίνονται στα ευχάριστα. Το να λυπηθεί κάποιος μαζί σου ή ακόμα και να σου σταθεί σε μια δύσκολη στιγμή μπορεί να είναι σχετικά εύκολο. Άλλωστε μετά πάει σπίτι του και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Το να χαρεί όμως μαζί σου και να μην ζηλέψει την χαρά σου νομίζω ότι είναι επίσης σημαντικό. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να έχει και τα δύο. Να χαίρεται και να λυπάται μαζί σου, χωρίς να περιμένει να του πεις ευχαριστώ. Βασικά, δεν θα έπρεπε καν να χρειάζεται να ειπωθεί αυτή η λέξη. Μια ματιά θα πρέπει να είναι αρκετή. Θα πρέπει να τα λέει όλα χωρίς να χρειάζεται να υπάρξουν λέξεις.

Οι καλοί οι φίλοι δεν χρειάζονται να είναι μαζί σωματικά. Έχουν το δέσιμό τους που ξεπερνά όλες τις αποστάσεις. Ακόμα και όταν έχουν μέρες-βδομάδες-μήνες να βρεθούν είναι σαν να μην έχουν χωρίσει ποτέ. Συνεχίζουν την κουβέντα από εκεί που την είχαν αφήσει και δεν νοιώθουν ούτε μια στιγμή σαν ξένοι, ακόμα και αν έχουν αλλάξει όλα τα δεδομένα στη ζωή τους. Θα ενημερώσουν ο ένας τον άλλον και θα συνεχίσουν.

Οι φίλοι πρέπει να μας κάνουν να γελάμε. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, ακόμα και όταν λέμε βλακείες. Και να γελάνε και αυτοί μαζί μας, ακόμα και όταν τα αστεία μας είναι πιο κρύα και από αυτά που λένε στο Ράδιο Αρβύλα. Οι φίλοι στηρίζουν πρακτικά και ψυχολογικά. Δεν χρειάζονται πρόσκληση για να το κάνουν. Το κάνουν από μόνοι τους, στα μικρά και στα μεγάλα.

Οι φίλοι δεν λένε λόγια πίσω από την πλάτη σου. Αν κάτι τους πειράξει, σε πιάνουν και στο λένε. Γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Αν έχουν παράπονο από σένα, θα στο πουν. Δεν θα σου κρατήσουν μούτρα ή θα στο κρατήσουν για να στο κοπανήσουν όταν θα βρουν την κατάλληλη στιγμή.

Οι καλοί φίλοι σε ξέρουν από την καλή και την ανάποδη. Ξέρουν πότε πρέπει να σε σπρώξουν να κάνεις κάτι και πότε πρέπει να σε σταματήσουν. Ξέρουν πότε πρέπει να σε προειδοποιήσουν αλλά να σε αφήσουν να φας τα μούτρα σου. Και να είναι εκεί να σε σηκώσουν. Ξέρουν πότε πρέπει να γελάσουν. Πότε πρέπει να σε πειράξουν και να θυμούνται την πτώση σου αυτή σαν αστείο που θα λένε στα εγγόνια σας. Και πότε πρέπει να αφήσουν το σκηνικό να περάσει και να κάνουν ότι δεν το είδαν ποτέ. Δεν θα σου πουν ποτέ «στα’λεγα», θα σου πουν «έλα, πάμε παρακάτω».

Θα σου πουν την αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι. Θα σου πουν ακόμα και αυτά που δεν θα ήθελες να ακούσεις, αλλά είναι καλύτερα να τα ακούσεις από αυτούς που ξέρεις ότι σε αγαπούν και όχι από κάποιον που θα τα πει για να σε πονέσει. Θα σου δείξουν αυτά που δεν βλέπεις γιατί είσαι τυφλός από έρωτα για παράδειγμα, αλλά δεν θα σε εμποδίσουν. Θα είναι οι πιο σκληροί κριτές αλλά και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές. Θα σε στηρίξουν σε όποια απόφαση και αν πάρεις, έστω και αν αναγκαστούν να μείνουν στο παρασκήνιο για κάποιο χρονικό διάστημα.

Οι καλοί φίλοι δεν είναι οι πρωταγωνιστές σε μια ταινία. Είναι οι συμπρωταγωνιστές, οι δεύτεροι ρόλοι που δεν λένε πολλά αλλά χωρίς αυτούς ο πρωταγωνιστής δεν κάνει βήμα.

ΥΓ1: Πολλά «πρέπει» έβαλα. Δεν υπάρχει πρέπει προφανώς, τρόπος του λέγειν.

ΥΓ2: Δεν θα το αφιερώσω σε αυτούς που είναι δίπλα μου, δεν χρειάζεται, ξέρουν. Θα το αφιερώσω σε αυτούς που δεν ήταν «άξιοι» για να είμαι η δική τους συμπρωταγωνίστρια.