Γύρω - γύρω όλοι στη μέση το ΕΤΗΔΕ (χαράτσι)

Ούτε λόγος για ουσιαστική πολιτική, επίλυση πανθομολογούμενων παθογενειών και σοβαρές αναπτυξιακές πρωτοβουλίες

Σε μια χώρα που εφαρμόζονται πειραματικές πολιτικές πνιγηρής λιτότητας δοκιμάζοντας τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας, οι εκπρόσωποι της τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας και εν συνεχεία οι αρχηγοί των τριών κομματικών εταίρων σπαταλούν όλη την ενέργεια τους για την επίλυση τεχνικής φύσεως ζητημάτων, αντί να επικεντρώνονται στο σχεδιασμό μιας συνολικής πολιτικής επαναδιαπραγμάτευση και νέας κατεύθυνσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και στο πώς θα επιτευχθεί η πολυπόθητη ανάκαμψη και ακολούθως ανάπτυξη στον τόπο, για την έξοδό του από την κρίση. Αμέτρητες κυβερνητικές εργατοώρες αφιερώθηκαν για την τελική μορφή του ΕΤΗΔΕ, γνωστότερου ως “χαρατσιού”, του επινομασθέντως πλέον φόρου ακινήτων, παρότι δεν πρόκειται για τον περίφημο φόρο επί ακινήτων που θα αντικαθιστούσε όλους τους άλλους φόρους ακινήτων, κι η δε είσπραξη του θα πέρναγε από τη ΔΕΗ στο υπουργείο Οικονομικών και τις εφορίες.

Την ίδια ώρα, κάθε νέα διαπραγμάτευση κυβέρνησης – τρόικας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η Ελλάδα συνεχίζει στη δυσοίωνη πραγματικότητα του σπιράλ της ύφεσης, περιμένοντας τις φθινοπωρινές γερμανικές εκλογές, με την ελπίδα να ακολουθήσει σχετική χαλάρωση των απαιτήσεων Ε.Ε.-ΔΝΤ, συνοδευόμενη και από ένα λιγότερο ή περισσότερο γενναίο κούρεμα του ελληνικού χρέους που θα ελαφρύνει τα δημοσιονομικά βάρη της χώρας και με την παράλληλη επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων θα καταστεί εφικτό να μη βγουν στο περιθώριο τόσοι ώστε συνασπιζόμενοι να μπορούν να αμφισβητήσουν σε αντιμνημονιακούς και αντιευρωπαϊκούς σχηματισμούς τον παγιωμένο ως σήμερα δυτικό προσανατολοσμό της χώρας.

Πάντως, κι η τρόικα φαίνεται ότι περνώντας τα χρόνια αντιλαμβάνεται ότι δύσκολα θα πετύχει όσα έχουν ζητηθεί από τα μέλη της στην Ελλάδα, είτε λόγω υπαρχουσών “αγιάτρευτων” παθογενειών είτε στην πράξη άρνησης μιας τάξης ευκατάστατων Ελλήνων να “παραδώσουν τα όπλα”, δηλαδή τα χρήματα και τις εσωτερικες προσβάσεις τους και να απουσιάζουν την επόμενη ημέρα από τη “μοιρασιά” της απαξιωμένης δημόσιας και άλλης περιουσίας – πράγμα που μοιάζει εκ των βασικών στόχων των δανειστών εταίρων – αφήνοντάς αποκλειστικά στις διαθέσεις των ισχυρών της Ευρώπης και του κόσμου. Το στελεχιακό δυναμικό της τρόικας, παρά τις κατά καιρούς θεατράλε “αγριάδες” του προς την ελληνική πολιτική ηγεσία και κοινωνία, αντιλαμβανόμενο τα παραπάνω, επιδίδεται κι αυτό σε ανέξοδο ροκάνισμα χρόνου και εξασφάλιση καλής καριερίστικης συνέχειας, γνωρίζοντας ότι τελικά δύσκολα θα ευοδωθούν οι στόχοι της φανερής και κρυφής ατζέντας των οικονομικά ισχυρών των Ε.Ε. και ΔΝΤ που υπηρετούν.

Ο Α. Σαμαράς έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες του για ανάπτυξη στη σχετική αύξηση της απορροφητικότητας του ΕΣΠΑ. Ο Ευ. Βενιζέλος προσπαθεί να ξεπεράσει αναίμακτα και οριστικά τον σκόπελο της προανακριτικής για την απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ φορτώνοντας το σύνολο των ευθυνών στον Γ. Παπακωνσταντίνου κι έτσι να εδραιωθεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, κι ο Φ. Κουβέλης προσβλέπει σε ένα νέο “κούρεμα” του ελληνικού χρέους στα τέλη του έτους που θα δικαιώνει ως ένα βαθμό τη συγκυβέρνηση της ΔΗΜΑΡ με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για τη σταδιακή απαγγίστρωση από την παρατεταμένη λιτότητα και ύφεση. Από τη δική του πλευρά ο Α. Τσίρας αρκείται στον καταγγελτικό λόγο, χωρίς το σχηματισμό ξεκάθαρης στρατηγικής για την παραμονή ή όχι της χώρας στην ευρωζώνη και την επόμενη ημέρα.

Μέχρι, όμως, να επιλυθούν τα υπαρξιακά διλήμματα περί μνημονίου – αντι μνημονίου και ευρώ – δραχμής, κι από τη στιγμή που υπάρχουν τόσο κυβέρνηση όσο και αξιωματική αντιπολίτευση και γενικότερα αντιπολίτευση με λαϊκή εντολή, το βέβαιο είναι ότι απαιτείται από την κυβερνητική πλευρά, αντί να ασχολείται με τεχνικής φύσης ζητήματα που τελικά ούτε αυτά επιλύει, να ασχοληθεί με την άρση μόνιμων και πανθομολογούμενων παθογενειών της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας που μπορεί να δώσουν σημαντική αναπτυξιακή πνοή, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να αποσαφηνίσει άμεσα το στίγμα και το στελεχιακό δυναμικό κορυφής της δυνητικής κυβερνητικής επόμενης ημέρας και να αρθρώσει οργανωμένο, συγκεκριμένο και τεκμηριωμένο προγραμματικό λόγο σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής της χώρας και ευρύτερο για κάθε σοβαρό ζήτημα που απασχολεί τον τόπο.

Υγ. Και μιας κι ο λόγος για “χαράτσι”, μου ήρθε στο μυαλό το ομώνυμο τραγούδι του Νικόλα Παπάζογλου. Γιατί όσο πάμε, “φτωχαίνουμε” περισσότερο…