Με το «μακιαβελικό σπαθί» του μέχρι τέλους πορεύεται το ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί τον σύγχρονο επαναπροσδιορισμό του σε μια ύστατη προσπάθεια της ηγεσίας του να ξαναυπάρξει ως κόμμα. Την ακραία μακιαβελική του φύση, όμως, δεν μπορεί να την κρύψει ούτε την ύστατη ώρα! Η ακόμα ανώριμη διοικητικά ομάδα Βενιζέλου κάνει ό,τι μπορεί, όχι για να διαμορφώσει ένα ελκυστικό ανανεωμένο ιδεολογικό-πολιτικό περιεχόμενο, μια νέα πολιτική ταυτότητα του κόμματος που να απαντά κατά το δυνατόν πειστικά στα τρέχοντα οριακά κρίσιμα προβλήματα, αλλά για την επιβίωση της στο εσωκομματικό τοπίο με τον καλύτερο δυνατό εσωκομματικό συσχετισμό δυνάμεων.

Οι – 75 και όχι μόνο – «Παπανδρεϊκοί» και άλλοι… «αντιβενιζελικοί» επέλεξαν τελικά συμμετοχή, προκειμένου να σιγουρευτούν ότι θα συνεχίσει να υπάρχει αυτό το… «κάτι σαν κόμμα», φιλοδοξώντας να «κουρσέψουν το καράβι» στη διαδρομή, πιθανόν μέσω μιας μεταβατικής ηγεσίας που θα προηγηθεί, κι εν συνεχεία να επιτύχουν την ανάληψη των ηνίων από τον ίδιο τον ΓΑΠ ή άλλη προσωπικότητα του ευρύτερου μπλοκ δυνάμεών με τις οποίες διατηρούν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας και συνεννόησης, η οποία θα σέβεται την τουλάχιστον αμφιλεγόμενη κληρονομιά του 2009 – 2011/2012.

Ακόμα, πάντως, κι αν δεν προσήλθαν στις προσυνεδριακές διαδικασίες πάνω από 100.000 μέλη, αλλά κάτι λιγότερο από τον ανακοινωθέντα από την Ιπποκράτους εξαψήφιο αριθμό «πιστών» του, διαφαίνεται ότι, πράγματι, παραμένει μια σταθερή κοινωνική μάζα που δεν εγκαταλείπει το ασφαλέστερο μεταπολιτευτικά και μέχρι σήμερα όχημα νομής της εξουσίας. Ο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ ανθίσταται, αλλά για πόσο; Θα θαφτεί μαζί με τη μακιαβελική του φύση ή με αυτήν ακριβώς θα καταφέρει να επανέλθει έστω ως κόμμα επικουρικής και, ταυτόχρονα, κρίσιμης συμμετοχής στην εξουσία;

Εύκολη απάντηση δεν υπάρχει. Ο χρόνος θα δείξει και η λαϊκή βούληση, αλλά όσοι κρατούν τις τύχες του μεταπολιτευτικού κόμματος-συμβόλου διαχείρισης εξουσίας δείχνουν να ενστερνίζονται τη λογική ότι το πάλαι ποτέ λαϊκό κίνημα με το «σπαθί» της πολιτικής δολοπλοκίας έζησε και με το ίδιο όπλο, αν πρόκειται να μας αφήσει χρόνους, θα μας αφήσει…