"Αν..." | Ο Χριστόφορος (Παπακαλιάτης) που όλοι αγαπάμε!

Επιτέλους μετά από τόσο καιρό που έκανε πρεμιέρα το “Αν…” σε σενάριο και σκηνοθεσία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη πήγα και το είδα! Πήρα τα pop corn μου παραμάσχαλα (που λέει ο λόγος), βολεύτηκα στο κάθισμα και άρχισε!

Οι εικόνες από τα στενά στην Πλάκα, η φωτισμένη Ακρόπολη, τα λουλούδια στις γλαστρούλες στα μπαλκόνια, τα νεοκλασσικά και ο παππούλης που έπαιζε τη λατέρνα του στους δρόμους ήταν τα στοιχεία που με έκαναν να ερωτευτώ την Αθήνα ακόμα πιο πολύ!

Πήγα να δω το “Αν…” με τη ψυχολογία του “Κλείσε τα μάτια”! Πριν με περάσετε για τρελή να σας το εξηγήσω για να καταλάβετε τι θέλω να πω! Ο Παπακαλιάτης κατά την ταπεινή μου άποψη κάνει κάτι μαγικό. Το “Κλείσε τα μάτια” για παράδειγμα ήταν μια πολύ καλογυρισμένη σειρά και το σενάριο αρκετά πρωτότυπο. Και πάνω κάτω όλοι ξέρουμε πως του “αρέσει” να αγαπάει και να πονάει στα σενάρια  που ο ίδιος δημιουργεί.

Δε θα μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι μια τέτοια ιδέα, στην παρούσα ταινία θα μπορούσε να υλοποιηθεί με τόσο άρτιο τρόπο στην Ελλάδα. Για όσους πιστεύετε στη μοίρα και στο “πεπρωμένο φυγείν αδύνατο” τότε η εν λόγω ταινία  θα σας εντυπωσιάσει. Ότι είναι να γίνει θα γίνει, αυτούς που είναι γραφτό να τους συναντήσουμε θα γίνει κι αυτό. Ίσως όχι αμέσως, ίσως μετά από καιρό… εμείς κάνουμε τις επιλογές μας αλλά οι αποφάσεις δεν μας ανήκουν.