Neolaia Θέμα | Πως φτάσαμε να έχει γίνει μόδα το ξύλο στους πολιτικούς

Εξαιρετικά ανησυχητική η επαναφορά σε ξεχασμένες συνήθειες του ελληνικού πολιτικού παρελθόντος

Από τους περσινούς και προπέρσινους προπηλακισμούς υπουργών και στελεχών του αυτοδύναμου τότε κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ, φτάσαμε στα άγρια χτυπήματα κατά Βουλευτή της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, από άτομα που δηλώνουν ανοιχτά την ακροδεξιά τους ταυτότητα. Από τη μια η σχετική ανοχή τμήματος της αριστεράς σε κρούσματα αδικαιολόγητων επιθέσεων με στόχο εκλεγμένους και από την άλλη η αγωνιώδεις προσπάθεια εξίσωσης απαράδεκτων επεισοδίων εξευτελισμού, ακόμα και χειροδικιών, με μορφές φασιστικής – ναζιστικής βίας, σκιαγραφούν ένα τοπίο απόλυτης σύγχυσης για το πώς φτάσαμε να μοιάζει με μόδα το ξύλο σε πολιτικούς διαφόρων ιδεολογικών κατευθύνσεων.

Τέσσερεις διαφορετικές απόψεις παρατίθενται προκειμένου να αποσαφηνιστεί η πορεία που οδήγησε στην επαναφορά νοσηρών φαινομένων του παρελθόντος του ελληνικού πολιτικού βίου.

Σταύρος Μαυρογένης, Διεθνολόγος

Εθισμός από την επανάληψη των εικόνων αγριότητας!

Στα Ιουλιανά του 1965 καταγράφεται απόπειρα ξυλοδαρμού του Παναγιώτη Κανελλόπουλου από τον αγανακτισμένο όχλο που διαδήλωνε καθημερινώς έξω από τη Βουλή στο Σύνταγμα όταν εκείνος επιχείρησε ανυποψίαστος να διασχίσει τη πλατεία. Τα χειρότερα αποσοβήθηκαν μετά από επέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη. Το πολιτικό κλίμα της εποχής εκείνης μοιάζει πάρα πολύ με το σημερινό. Καθημερινές διαδηλώσεις, κυβερνητική αστάθεια, κατηγορίες σε βουλευτές για αποστασία και για διαφθορά.

Στη σύγχρονη Ελλάδα οι επιθέσεις εναντίον πολιτικών προσώπων στην αρχή δημοσιευόντουσαν στα παραπολιτικά των εφημερίδων αλλά λίγο αργότερα οι δράστες της κατέγραφαν στα κινητά τους και τις ανέβαζαν στο διαδίκτυο. Η επανάληψη των εικόνων από τα δελτία ειδήσεων νομιμοποίησε στη συνείδηση του κόσμου την πρακτική αυτή ως τύποις καταδικαστέα αλλά κάτι φυσιολογικό.

Για να ανακτήσει ο πολιτικός κόσμος το σεβασμό που του αξίζει αφενός θα πρέπει να σταθεί δίπλα στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και αφετέρου τα μίντια να μην καλλιεργούν τα πάθη για τον εύκολο εντυπωσιασμό.

Κωνσταντίνος Τσιρώνης, Δικηγόρος

Δεν επιλύεται τίποτα με τη βία…

Η βία στην κοινωνία έχει κορυφωθεί στις ημέρες μας ως ένα μέσο επιλύσεως των διαφορών μεταξύ κοινωνίας και πολιτικών. Το ζήτημα είναι να δούμε εάν αυτή εκδηλώνεται αυθόρμητα ή αν όχι ποίος ή ποία συμφέροντα την υποκινούν. Εάν είναι υποκινούμενη σαφώς είναι καταδικαστέα στο μέγιστο βαθμό. Εάν είναι αυθόρμητη είναι

επίσης καταδικαστέα, διότι οι πολίτες σε μια δημοκρατική κοινωνία έχουν, ως μέσο έκφρασης άρα και αντιπαράθεσης με την εκάστωτε κυβερνητική πολιτική, την ψήφο.

Κάποιοι βέβαια μπορεί να ποντάρουν στην αποσταθεροποίηση και στο λεγόμενο μπάχαλο, αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν υγιή και σκεπτόμενα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας, που αποδοκιμάζουν κάθε μορφή βίας, το σίγουρο είναι ότι τα φαινόμενα αυτά, παρόλον που σήμερα είναι σε έξαρση, σύντομα θα εξαφανιστούν. Και θα εξαφανιστούν εάν κατανοήσουν οι πολίτες ότι μέσω της βίας δεν επιλύεται τίποτα, αντίθετα αμβλύνονται οι όποιες κοινωνικές αντιθέσεις, κάτι πού άλλωστε μας έχει διδάξει σκληρά πολλές φορές η Ελληνική ιστορία.

Μαριλένα Φλέσσα, Νομικός Περιβάλλοντος

Αδιέξοδη εξίσωση της κοινωνικής αντίδρασης με τη φασιστική βία

Τα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά βίας που παρατηρούνται τελευταία και αφορούν περιπτώσεις προπηλακισμών πολιτικών, με πιο πρόσφατο το περιστατικό ξυλοδαρμού του βουλευτή Δ. Στρατούλη, έως και οργανωμένες επιθέσεις κατά μεταναστών, επιβεβαιώνουν εμφατικά τη ρήση του Μένανδρου «όπου βία παρέστη, ουδέν ισχύ νόμος».

Σε μία ελληνική πραγματικότητα στην οποία η ανεργία, η εξαθλίωση και ο φόβος αποτελούν απόρροια της άσκησης πολιτικής βίας και της κατάργησης του κράτους νομιμότητας, τα φαινόμενα εκδήλωσης εξωθεσμικής, ενστικτώδους βίαιης αντίδρασης από την πλευρά των πολιτών –προς όποια κατεύθυνση- δεν αποτελεί έκπληξη. Ωστόσο, πολιτικοί και Μ.Μ.Ε αναλίσκονται στο να αναζητούν κάθε φορά τον «φταίχτη», στο να επιζητούν διάκριση μεταξύ «αριστερής» και «δεξιάς» βίας, και συχνά στο να υπεραπλουστεύουν επικίνδυνα, ταυτίζοντας την κοινωνική αντίδραση και αγώνα με φασιστικές επιθέσεις ωμής βίας.

Όσο οι δομικές και θεσμικές ρίζες της έξαρσης των φαινομένων της βίας αποσιωπώνται, ο πολιτικός χώρος μπορεί να συνεχίζει να εθελοτυφλεί και να «καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται».

Θόδωρος Τσίκας, Πολιτικός Επιστήμονας

Να γίνουν κατανοητά τα αυτονόητα έστω και τώρα…

Οφείλουμε να το παραδεχτούμε ανοιχτά: στην κοινωνία μας υπάρχει διάχυτη βία, την οποία αρκετοί επαινούν και περισσότεροι – απλώς – ανέχονται. Όταν δεν βολευόμαστε με ό,τι αποφασίζεται, όταν δεν συμφωνούμε με τις απόψεις, δεν θεωρείται «ταμπού» η λεκτική επίθεση, ο προπηλακισμός, η φυσική βία. Για πολλούς αυτά είναι υπερβολικά, αλλά όχι απολύτως καταδικαστέα.

Πολλά και γνωστά τα παραδείγματα, στα οποία πρωταγωνιστούν κάποιοι, που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν «υπεράνω υποψίας». Αλλά, όχι μόνο με πολιτικούς. Στα Πανεπιστήμια με καθηγητές, στα «μπλόκα» δρόμων με διαβάτες και οδηγούς…

Σίγουρα, όλες οι μορφές βίας δεν είναι ίδιες. Η φασιστική βία είναι κάτι ξεχωριστό, οργανωμένο, με στόχο την φίμωση και την εξόντωση του αντιπάλου. Αλλά όλες οι εκδοχές τρέφονται από την μισαλλοδοξία, την συνωμοσιολογία, την δημαγωγία, τον λαϊκισμό, την ανευθυνότητα.

Σίγουρα κάποιοι δεν περίμεναν να στραφεί και εναντίον τους η βία, όταν «μασούσαν τα λόγια» τους. Κατανοούν, έστω τώρα, ότι η ανοχή οδηγεί στην αυθαιρεσία;