Πολιτική παρέμβαση για την πορεία του οικολογικού κινήματος

Δεκάδες μέλη των Ο.Π. υπέρ της Πολιτικής Οικολογίας «του λαού», των Κινημάτων, της Αλληλεγγύης και του εναλλακτικού τρόπου ζωής

Το neolaia.gr έλαβε και σας παραθέτει πολιτική δήλωση του στελέχους των Οικολογων Πράσινων Ορέστη Κολοκούρη και κείμενο πολιτικής πλατφόρμας του ίδιου και συνυπογραφόντων ομοϊδεατών του των Ο.Π. Στην πολιτική πλατφόρμα των μελών των μελών των Οικολόγων Πράσινων περιγράφονται οι απόψεις τους και προτάσεις τους τόσο για το διαμορφωθέν μέχρι σήμερα πολιτικό σκηνικό όσο και για τις προοπτικές της χώρας και το ρόλο του ελληνικού πράσινου κινήματος εν μέσω της πολυδιάστατης και διαρκώς επεκτεινόμενης κρίσης.

Ο Ορέστης Κολοκούρης σε δήλωση του για το περιεχόμενο του πολιτικού κειμένου δεκάδων μελών των Ο.Π. τόνισε:

«Στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το 9ο ετήσιο Τακτικό Συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων δεκάδες μέλη των Οικολόγων Πράσινων καταθέτουμε κάλεσμα για άνοιγμα στην κοινωνία με στόχο τη συγκρότηση ενός πράσινου/ εναλλακτικού πόλου που θα εκφράζει το «οικολογικό και εναλλακτικό κίνημα» με βασικά χαρακτηριστικά την άμεση δημοκρατία και τη δουλειά σε τοπικό επίπεδο, με αιχμή τις συμμετοχικές μορφές διαβούλευσης, την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία και δράσεις σε τοπικό επίπεδο. Ενός πράσινου/ εναλλακτικού πόλου που στις σημερινές συνθήκες θα πρέπει να αποτελέσει το βασικό πυρήνα εφ ενός ενάντια στο μαζικό πολιτισμό και στην βίαιη και καταστροφική ανάπτυξη και αφετέρου στην νεοφιλελεύθερη Ευρώπη προτάσσοντας την ανάγκη οι πράσινοι να γίνει βασικός πολιτικός οτυς αντίπαλος που λειτουργεί στα πλαίσια μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης. Εξ άλλου με τον υπότιτλο για μια πολιτική οικολογία “του λαού” δηλώνεται η ανάγκη της μετατροπής της οικολογίας από ‘προϊόν πολυτελείας’ σε άμεση αναγκαιότητα και του οικολογικού κινήματος σε κίνημα αλληλεγγύης και χειραφέτησης.

Το μέτωπο αυτό περιγράφεται με βασικό πυρήνα τους Οικολόγους Πράσινους αλλά ανοικτό στα νέα κοινωνικά κινήματα, όπως αυτά των αγανακτισμένων και της απανάπτυξης / απομεγέθυνσης. Τηρώντας αποστάσεις από το συστημικό λόγο και της αδιέξοδες και κοινωνικά άδικες επιλογές της κεντρο-αριστεράς και της ΝΔ αλλά και τη ρητορεία και το έλλειμμα προτάσεων του Συριζα το κάλεσμά μας επιβεβαιώνει την ανάγκη για ένα αυτόνομο και διακριτό πόλο της πολιτικής οικολογίας αλλά δηλώνει ανοικτό σε συνεργασίες και συμμαχίες σε προγραμματικό και κοινωνικό επίπεδο με την Αριστερά με στόχο την αλλαγή πορείας της χώρας».

Ακολουθεί το κείμενο:

ΓIA ΕΝΑΝ ΠΡΑΣΙΝΟ, ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΟΛΟ.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΣΗΜΕΡΑ

* Για μια Πολιτική Οικολογία “του λαού”, των Κινημάτων και της Αλληλεγγύης

* Για μια Ευρώπη των πολιτών και όχι των αριθμών

* Για ένα παγκόσμιο κίνημα εναλλακτικού τρόπου ζωής

1. Ένα νέο πολιτικό σκηνικό

Μέσα στο τελευταίο έτος γνωρίσαμε αφενός τη συνέχιση της κατάρρευσης του κοινωνικού οικονομικού και αξιακού μοντέλου της χώρας μας και αφετέρου την απαξίωση των κομμάτων που διαχειρίστηκαν τη χώρα μας καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Σημαντικότερο στοιχείο είναι ο σχηματισμός των κυβερνήσεων συνεργασίας των Παπαδήμου και Σαμαρά. Κοινό στοιχείο και των δύο είναι η συμμετοχή των δύο δυνάμεων του παλιού δικομματισμού με μια τρίτη δύναμη ενός μειοψηφικού κόμματος, με στόχο το σχηματισμό ευρύτερων πλειοψηφιών για πολιτική νομιμοποίηση. Τούτο ήρθε ως αντιστάθμισμα στη χαμηλή κοινωνική αποδοχή μιας πολιτικής που οδηγεί όλο και περισσότερο τη χώρα μας στην κατάρρευση και στην πλήρη διάλυση της όποιας κοινωνικής συνοχής διατηρείται. Ειδικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου ήταν η κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», όπου ο «τεχνοκρατισμός» της αποδείχτηκε απολύτως πολιτικός.

Για τη νέα κυβέρνηση συνεργασίας που προέκυψε από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι δύο ‘μνημονιακές δυνάμεις’, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αν και διέθεταν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν τόλμησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση, καθώς γνώριζαν την χαμηλή νομιμοποίηση που θα είχε στην κοινωνία. Σ’ αυτό το περιβάλλον, η σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ έδωσε, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, αυτή την στοιχειώδη νομιμοποίηση. Η εντυπωσιακή σε χρόνο διάλυση των όποιων ψευδαισθήσεων περί επαναδιαπραγμάτευσης φάνηκε κατά την Σύνοδο Κορυφής, λίγες μόνο μέρες μετά τις εκλογές.

Σήμερα, μια σειρά μέτρων – με κυριότερα την ιδιωτικοποίηση ακόμα και βασικών υπηρεσιών όπως το νερό, το νέο κύμα οριζόντιων περικοπών και μια περικοπή των υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα – συνοδευόμενα από αντιδημοκρατικές πρακτικές απειλούν το μέλλον της χώρας μας ως ευνομούμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία και κοινωνία ‘δυτικού τύπου’.

Είναι προφανής η ανάγκη να μπει τέλος στην πολιτική που ακολουθείται, μία πολιτική που υλοποιώντας κατά γράμμα τις απαιτήσεις της τρόικας, εγκλωβίζει την οικονομία και διαλύει τον κοινωνικό ιστό. Άλλο τόσο όμως είναι προφανές ότι χρειάζεται διαφορετική κυβέρνηση που θα αναλάβει να στρέψει τη χώρα σε διαφορετική τροχιά.

Σε αυτό το κλίμα οι πολιτικές δυνάμεις αποκτούν νέο ρόλο.

* Η ΝΔ, ο μεγάλος εταίρος της συγκυβέρνησης, εξελίσσεται στον κατεξοχήν εκπρόσωπο των νεοφιλελεύθερων επιλογών λιτότητας, απορύθμισης της αγοράς και της κοινωνίας και στον εφαρμοστή όλο και πιο αντιδημοκρατικών επιλογών. Αποτελεί τον κύριο εκφραστή μια πρότασης διακυβέρνησης, αυτής της τρόικας. Στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον που δημιουργείται αποτελεί το αντίπαλο μοντέλο διακυβέρνησης σε αυτό που προτάσσουμε εμείς οι ΟΠ.

* Ο κεντροαριστερός πόλος, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ανταγωνίζονται επικοινωνιακά να προβάλουν κόκκινες γραμμές που στην ουσία μετακινούνται. Το ΠΑΣΟΚ έχει καταρρεύσει και μέρα με τη μέρα γίνεται αντιληπτό σε πιο βαθμό ήταν διεφθαρμένο και ταυτισμένο με τον κρατικό μηχανισμό. Η ΔΗΜΑΡ επιχειρεί ανεπιτυχώς να διατηρήσει ανεξάρτητη στάση με το λιγότερο δυνατόν πολιτικό κόστος, αφού στηρίζει την κυβέρνηση σε όλες της τις επιλογές. Με τα σημερινά δεδομένα το πιθανότερο είναι ότι δεν θα δημιουργηθεί ένα μεγάλο ενιαίο αριστερό ή κεντροαριστερό μπλοκ. Η φημολογούμενη ανασύνθεση της ‘συστημικής’ κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί εναλλακτικό σχέδιο στις συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις αλλά λειτουργεί ως σύμμαχός τους. Σε αυτή την προοπτική ο χώρος της πολιτικής οικολογίας δεν έχει θέση.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει επωφεληθεί άμεσα από την κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας και έχει κατορθώσει να αποτελέσει τον βασικό εναλλακτικό πόλο στις σημερινές πολιτικές εξελίξεις. Ο χειρισμός του παραμένει ως σήμερα σχεδόν ολοκληρωτικά επικοινωνιακός μια που έχει περιοριστεί ακόμη στο συμβολικό επίπεδο – νίκη του ριζοσπαστικού λόγου έναντι στον καθεστωτικό – και σε μια αναδιάταξη στελεχών και ψήφων. Για να οδηγηθούμε όμως σε ουσιαστικές αλλαγές θα χρειαστεί μια τεράστια κινητοποίηση νέων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στη βάση κάποιου νέου προγράμματος αναδιάταξης της κοινωνίας και της χώρας. Η εναλλακτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ απέχει από το να είναι ολοκληρωμένη ώστε να αποτελέσει μια βεβαιότητα για διέξοδο από την κρίση.

* Το ΚΚΕ παρά τις ριζικές αλλαγές που γνωρίζει η κοινωνία δεν δείχνει το παραμικρό δείγμα αλλαγής της στάσης απομονωτισμού και απολιθωμένου λόγου που το χαρακτηρίζει. Οι όποιες εξελίξεις αναμένονται δεν μπορεί να είναι ουσίας μια που η κυριαρχία των ‘νεοσταλινικών’ φαίνεται να είναι απόλυτη.

* Το κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες, δεν αποτελεί παρά εκπρόσωπο της λαϊκής δεξιάς που μάταια προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ του υπερσυντηρητικού υπόβαθρου της λαϊκής δεξιάς και κάποιων στοιχείων που χαρακτήρισαν τα πάσης φύσεως αντιμνημονιακά κινήματα (πχ άμεση δημοκρατία).

* Το νέο επικίνδυνο κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο δεν είναι άλλο από την Χρυσή Αυγή, μοναδικό παράδειγμα πανευρωπαϊκά ναζιστικού κόμματος με έντονα βίαια και εγκληματικά χαρακτηριστικά έχοντας διασυνδέσεις με κατασταλτικούς μηχανισμούς και το παρακράτος που διευρύνει τη δράση του και γυρνά τη κοινωνία χρόνια πίσω στις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας. Η πολιτική οικολογία θα πρέπει να αποτελέσει μαζί με άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις το θετικό παράδειγμα βασισμένο στη συμμετοχική και άμεση δημοκρατία και στην αλληλεγγύη απέναντι στο φασισμό και στο μίσος. Στη μάχη εναντίον της Χρυσής Αυγής οφείλουμε να επισημάνουμε τον κίνδυνο κυβερνητικής διολίσθησης προς τα δεξιά σε μια προσπάθεια ανάσχεσης της επιρροής της (μεταναστευτικό, χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας). Αντίθετα πρέπει, χωρίς να σκεφτούμε ούτε λεπτό το πολιτικό κόστος να στηρίξουμε όποια προσπάθεια απ’ όπου κι αν προέρχεται οδηγεί στη συρρίκνωσή της και δεν την τροφοδοτεί. Θεωρούμε άλλωστε ως

μοναδική περίπτωση συνεργασίας με κάθε κόμμα που λειτουργεί στα δημοκρατικά πλαίσια τον κίνδυνο καταστολής των δημοκρατικών ελευθεριών από τέτοιου είδους φασιστικά φαινόμενα.

2. Η πολιτική οικολογία σήμερα

Η πολιτική οικολογία στην Ελλάδα, βρίσκεται σε κρίση, όπως και η ελληνική κοινωνία. Το πράσινο κίνημα βρίσκεται εδώ και μια δεκαετία σε μια συνεχή ανάπτυξη, η οποία όμως δεν έχει την ορμή και τη βεβαιότητα της δεκαετίας του 1980. Αντίθετα έχει κάποιες ισχυρές αδυναμίες και μια τάση σταθεροποίησης και γήρανσης και σε ανθρώπινο δυναμικό ηλικιακά αλλά και μεταφορικά. Βασικά χαρακτηριστικά της αδυναμίας αυτής είναι η ιστορική αποτυχία των ‘παλαιών’ κομμάτων της Ευρώπης να εξελιχθούν σε βασικό προοδευτικό πόλο αντικαθιστώντας τη σοσιαλδημοκρατία παρόλο που σε πολλές περιπτώσεις αυτό φάνηκε εφικτό (Βέλγιο 1999, Γαλλία 2009, Γερμανία 2011). Παράλληλα, η διάλυσή τους σε περιοχές που γνώρισαν έντονη πολιτική και κοινωνική κρίση και κυρίως η αδυναμία του ευρωπαϊκού νότου και της περιφέρειας να δημιουργήσουν βιώσιμα πράσινα κόμματα συνέτεινε στη διαμόρφωση της κατάστασης αυτής.

Ένα είναι το σίγουρο, το πράσινο κίνημα όχι μόνο βρίσκεται σε κρίση αλλά διαμορφώνονται και διαφορετικές στρατηγικές στο εσωτερικό του, οι οποίες πιθανότατα να μην μπορούν να συνυπάρξουν όσο η κρίση βαθαίνει (βλέπε Ελβετοί Πράσινοι). Ενδεικτικό σημείο ,που καταδεικνύει την έκταση της κρίσης είναι και η πρόσφατη αποχώρηση του Κον Μπεντίτ από τους Γάλλους Πράσινους λόγω της διαφωνίας του με τη στάση του κόμματος όσον αφορά το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας.

Ωστόσο η σημερινή κρίση είναι συνάμα και ευκαιρία για όσους ασκούν ριζική κριτική στο κοινωνικό μοντέλο που κυριάρχησε τον τελευταίο αιώνα. Τα πράσινα κόμματα – όχι τυχαία – αναπτύσσονται σε όλο τον κόσμο και με ρυθμούς ταχύτερους απ’ ότι στην Ευρώπη, σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας ακόμα και της Υποσαχάριας Αφρικής. Το πράσινο κίνημα παραμένει το ταχύτερα αναπτυσσόμενο κίνημα στον κόσμο και κυρίως μια παγκόσμια οικογένεια με συνολικά προτάγματα και λύσεις που αφορούν στις βασικές και στοιχειώδεις ανάγκες της ανθρωπότητας.

Είμαστε σε μεταβατική εποχή, στην οποία τα κλασσικά παραδείγματα και οι αντιγραφές ξένων μοντέλων δεν προσφέρονται για αξιόπιστες απαντήσεις. Ο διάλογος έχει ήδη ανοίξει για μια οικολογία “του λαού”, για την αποανάπτυξη/απομεγέθυνση και για την άμεση δημοκρατία, ζητήματα στα οποία οι Πράσινοι μπορούν και πρέπει να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Είναι γεγονός ότι οι Πράσινοι, ως η κατεξοχήν δύναμη που στέκεται κριτικά στην ψευδή αριθμητική και την εικονική ανάπτυξη που ζήσαμε ως τώρα, έχουμε επιβεβαιωθεί οδυνηρά για την πορεία της χώρας μας, της Ευρώπης και του κόσμου γενικότερα. Όμως η κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε πολλές βεβαιότητες που είχαμε όχι μόνο ως κοινωνία αλλά και ως πράσινο κίνημα. Τι προσφέρει άραγε η ύπαρξη των Πράσινων σε μια οποιαδήποτε κοινωνία και στο σύνολο του κόσμου ή πιο συγκεκριμένα στο ευρωπαϊκό πρόταγμα ολοκλήρωσης και ομοσπονδοποίησης;

Στο ερώτημα που αφορά το ευρύτερο κοινωνικό όραμα και/ ή πρόγραμμα που προσφέρει η πολιτική οικολογία απαντούμε σύντομα, καθώς οι προτεραιότητες δεν έχουν αλλάξει από τη δεκαετία του 1970 και το κυριότερο είναι να ξαναθυμηθούμε τις αρχές μας και όχι να ‘ξανα- ανακαλύψουμε τον τροχό’. Οι Πράσινοι ιστορικά αποτελούν την πολιτική έκφραση ενός τρίτου κύματος ανθρώπινης χειραφέτησης στον 21ο αιώνα (μετά το δημοκρατικό του18ου το σοσιαλιστικό του 19ου-20ου). Είναι ένα κύμα με βασικά χαρακτηριστικά την κριτική στην ανάπτυξη, στο μαζικό πολιτισμό, στη γραφειοκρατική και ιεραρχική κοινωνία, στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και στην κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση και το περιβάλλον του εν γένει. Αυτό μεταφράζεται για την πολιτική οικολογία τόσο ‘μικροσκοπικά’ όσο και ‘μακροσκοπικά’, τόσο ως καθημερινή στάση και τρόπος ζωής, όσο κι ως γεωστρατηγική επιλογή.

Οι Πράσινοι, όπως και όλα τα κοινωνικά κινήματα, έχουμε κοινωνικά προτάγματα αλλά όχι απαραίτητα γεωπολιτικό σχέδιο πέραν από έναν αφηρημένο διεθνισμό και φιλειρηνισμό. Όμως οι Ευρωπαίοι Πράσινοι, σωστά ταυτίσαμε το πρόγραμμά μας με το αίτημα για μια ομοσπονδιακή και αλληλέγγυα Ευρώπη. Ως σήμερα λίγα πράγματα έχουν γίνει για την Ευρώπη που ονειρευτήκαμε και διεκδικήσαμε και οι Πράσινοι πρέπει να απαντήσουμε επαναφέροντας την πολιτική στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αποφεύγοντας ψευτοδιλήμματα ‘ευρωπαϊστών’ και ‘αντι-ευρωπαϊστών’. Δυνάμεις σαν τους φιλελεύθερους που επικαλούνται την ευρωπαϊκή ενοποίηση έχουν εκ διαμέτρου αντίθετο όραμα και συμβάλλουν στην διάλυση της Ευρώπης με τους μονόδρομους που ακολουθούν. Δεν αποτελούν πιθανή συνιστώσα κάποιου τρίτου δήθεν ευρωπαϊκού δρόμου αλλά τον ‘αντίπαλο’, τον υποστηριχτή μια πολιτικής που βυθίζει την Ευρώπη στην κοινωνική αδικία και την ανοίγει το δρόμο στο φασισμό.

Οι Πράσινοι αντίθετα έχουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα, γιατί θεωρητικά μπορούμε να γίνουμε το μόνο αυθεντικά ευρωπαϊκό κομμάτι των ‘αντι- μνημονιακών’ δυνάμεων. Ένα τέτοιο κίνημα αναπτύσσεται με αφορμή επιλογές όπως το σύμφωνο σταθερότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας, ενάντια στη δικτατορία της λιτότητας που επιβάλουν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της ΕΕ και στο οποίο συμμετέχουν κινήματα όπως αυτό της από-ανάπτυξης/ απομεγέθυνσης, οι ευρωπαίοι φεντεραλιστές και κοινωνικές οργανώσεις δραστήριες στο κίνημα για μια εναλλακτική παγκοσμιοποίηση, όπως η ATTAC ή το κίνημα των αγανακτισμένων για μια πραγματική και άμεση δημοκρατία. Σε αυτό το κίνημα οι Πράσινοι οφείλουν να παίξουν καταλυτικό, αν όχι κεντρικό ρόλο.

3. Οι Οικολόγοι Πράσινοι στη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους.

Το Δεκέμβρη του 2002 μερικές δεκάδες πολίτες, παλιοί και νέοι της πολιτικής οικολογίας βρεθήκαμε στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και συγκροτήσαμε τους Οικολόγους Πράσινους, το νέο σπίτι της πολιτικής οικολογίας στη χώρα μας. Τότε ήμασταν μια άγνωστη ομάδα πολιτών με μερικές δεκάδες μέλη και ισχνές υλικές και κοινωνικές δυνατότητες δράσης, μια ομάδα που πέτυχε μια πρώτη δειλή παρουσία στις εκλογές του 2004. Από τότε, μέρα με τη μέρα διευρύνουμε το αντικείμενο δράσης μας και παγιώνουμε το λόγο μας και τις προτάσεις μας στην κοινωνία. Το 2007 ξεφύγαμε από την αφάνεια και τον έως τότε επικίνδυνο παραλληλισμό με γραφικά φαινόμενα. Το 2009 δεχτήκαμε την πιο σκληρή για τα δεδομένα μας πολιτική επίθεση και εκλέξαμε τον πρώτο μας ευρωβουλευτή.

Το 2010 εκλέξαμε δεκάδες δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους. Το 2012 παρ’ ολίγο να μπούμε στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Μπολιάσαμε την κοινωνία με τη λογική της απουσίας πολιτικού αρχηγού. Εισάγαμε τον/την επικεφαλής και παρά το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να αποτινάξουμε ακόμα τελείως την πρακτική του ‘αρχηγισμού’, μάθαμε να αυτοπεριοριζόμαστε, να εναλλασσόμαστε, να μην ταυτιζόμαστε με καρέκλες και θέσεις ευθύνης. Κριθήκαμε αυστηρά από τους ‘εκτός των τειχών’ και αυστηρότερα μεταξύ μας, πολλές φορές παρασυρόμενοι από την ‘ανασφάλεια’ που πυροδοτεί η αλλαγή πόστων. Η δική μας συχνά προβληματική χρήση των εσωτερικών μας αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών ή η προσπάθεια αλλαγής των όρων του εσωτερικού μας πολιτικού ‘παιχνιδιού’ δεν είναι τίποτα μπροστά στην απουσία στοιχειώδους εσωκομματικής δημοκρατίας με την κλασική έννοια στα υπόλοιπα κόμματα της χώρας μας.

Αναγνωρίζουμε ότι βασικό πρόβλημα του χώρου της πολιτικής οικολογίας στην Ελλάδα είναι η έλλειψη συνέχειας και κουλτούρας συλλογικότητας. Η απουσία ενός κόμματος της πολιτικής οικολογίας που να συσπειρώνει το χώρο για μια δεκαετία από τη διάλυση των οικολόγων εναλλακτικών βάραινε το εγχείρημα των Οικολόγων Πράσινων και συνεχίζει να το βαραίνει. Η όποια κρίση γνωρίζει ο χώρος δεν λύνεται αποφεύγοντας το πρόβλημα, προχωρώντας σε εκκαθαρίσεις ή διαλύοντας για να ξαναδημιουργηθεί. Η πολιτική οικολογία ανήκει στους ανθρώπους που πιστεύουν και δουλεύουν για αυτήν και έχουν ευθύνη για διακυβεύματα που ξεπερνούν όλους μας. Αναγνωρίζουμε επίσης ότι ο κύκλος της παιδικής ηλικίας των ΟΠ πρέπει να φτάσει στο τέλος της και στο επόμενο διάστημα η πολιτική οικολογία οφείλει να ανοιχτεί στην κοινωνία.

Με βάση τα παραπάνω προτείνουμε τα βασικά χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει η πολιτική οικολογία στη σημερινή συγκυρία:

* Η οικοδόμηση ενός πόλου της περιβαλλοντικής και κοινωνικής βιωσιμότητας παραμένει πάντα το ίδιο επίκαιρος και αναγκαίος. Σε μια Ελλάδα της γκρίζας ανάπτυξης, της νοσταλγίας του Greek Dream, των εξορύξεων και του real estate, η πολιτική οικολογία ήταν και παραμένει ουσιαστικά ο πυρήνας πρασίνου σε ένα άνισο μέτωπο του γκρίζου πολιτικού συστήματος. Σήμερα η σύγκρουση της ανάπτυξης των αριθμών με την πράσινη βιωσιμότητα παραμένει αδιαμφισβήτητα ένα κεντρικό ζήτημα που πρέπει να αφορά την ελληνική κοινωνία. Στη σύγκρουση αυτή πρέπει να προτάξουμε το αίτημα για έναν μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας σε οικολογική και αλληλέγγυα κατεύθυνση, ένα σύνθημα που υποχρεώνει τους πράσινους να διατηρήσουν την ανεξαρτησία της πολιτικής οργάνωσης και του λόγου τους.

* Παράλληλα οι νέες προκλήσεις καθιστούν την πολιτική οικολογία από ‘προϊόν πολυτελείας’ σε άμεση αναγκαιότητα. Οι Πράσινοι στον 21ο αιώνα θα πρέπει να αποτελέσουν τον βασικό πόλο για ένα πολιτικό μέτωπο που θα εκφράζει το «εναλλακτικό κίνημα» με βασικά χαρακτηριστικά την άμεση δημοκρατία και τη δουλειά σε τοπικό επίπεδο, με αιχμή τις συμμετοχικές μορφές διαβούλευσης κα δράσεις, την προτεραιότητα στην αποκέντρωση και στα δημοψηφίσματα και στους θεσμούς που θα ξεπερνούν σταδιακά το κοινοβουλευτικό σύστημα διευρύνοντας ολοένα και περισσότερο τη δημοκρατία.

* Οι Πράσινοι στον 21ο αιώνα οφείλουμε να μεταφέρουμε στο δημόσιο διάλογο και στην κεντρική πολιτική τα αιτήματα των νέων κοινωνικών κινημάτων που στόχο έχουν τη μετάβαση στη βιωσιμότητα, ως τρόπο ζωής, ως συλλογική δράση και ως παγκόσμιο αίτημα. Να θέσουμε στο κέντρο του πολιτικού διαλόγου την απο-ανάπτυξη/ απομεγέθυνση και να δώσουμε σάρκα και οστά στην αυτοοργάνωση σε όλα τα επίπεδα. Οι Πράσινοι στον 21ο αιώνα θα πρέπει να πάψουμε να είμαστε ετεροκαθοριζόμενοι και να γίνουμε η βασική δύναμη σύγκρουσης με τον ‘μαζικό πολιτισμό’, την ιεραρχική κοινωνία και την κοινωνία της εκμετάλλευσης. Η βασική ευθύνη των Πρασίνων είναι να απευθυνθούμε στην κοινωνία με στόχο την οικοδόμηση ενός πόλου βασισμένου στο οικολογικό και εναλλακτικό κίνημα.

* Αυτός ο νέος πράσινος/ εναλλακτικός πόλος θα πρέπει να είναι ανοιχτός στη συμμετοχή σε μια μεγάλη συμμαχία σε προγραμματικό και κοινωνικό επίπεδο με την Αριστερά που έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό και δεν αρνείται τις κυβερνητικές ευθύνες. Οφείλουμε να προτάξουμε ένα πρόγραμμα και μια παράλληλη κινητοποίηση κοινωνικών δυνάμεων σε δυναμικές και συμμετοχικές μορφές αναδιάρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Σε μια τέτοια συμμαχία η πολιτική οικολογία έχει θέση για να εξασφαλίσει ότι θα γίνουν οι δομικές αλλαγές για έναν ριζικό κοινωνικό και οικολογικό μετασχηματισμό της χώρας μας, οδηγώντας σε μια έξοδο από την κρίση βασισμένη σε ένα νέο μοντέλο ευημερίας των πολιτών. Στη νέα εποχή βασικά κεκτημένα σε κοινωνικό, οικονομικό, περιβαλλοντικό αλλά και σε επίπεδο δικαιωμάτων και δημοκρατίας δέχονται επίθεση και απαιτούν πλέον στρατηγικές συμμαχίες ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών στρωμάτων.

* Δεν παραγνωρίζουμε τις απεριόριστες ευθύνες ολόκληρου του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος για την κρίση που βιώνουμε. Εάν εξαιρούμε συγκεκριμένες δυνάμεις από την πιθανότητα μετεκλογικών συνεργασιών δεν είναι μόνο γιατί ευθύνονται για το σημείο που έχουμε φτάσει, αλλά ιδιαίτερα γιατί δε φαίνεται να έχουν κατανοήσει τη ζημιά που έχουν επιφέρει στη χώρα, επιμένοντας στη συνέχιση των ίδιων πολιτικών, τη συγκάλυψη και στο ψέμα. Στο χέρι τους είναι να αποδείξουν έμπρακτα ότι θέλουν πραγματικές λύσεις για το μέλλον της χώρας μας.

* Από την αρχή τονίσαμε την αντίθεσή μας στη λογική των μνημονίων. Δεν παραλείψαμε να επισημάνουμε ότι μια σειρά μέτρων που περιγράφηκαν στα μνημόνια και επιβλήθηκαν στην κοινωνία μας όφειλαν να είχαν παρθεί από εμάς τους ίδιους. Το γεγονός όμως ότι είναι ενταγμένα σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο ακυρώνει την όποια θετική τους επίδραση στην ελληνική κοινωνία. Παράλληλα δεν ξεχνούμε ότι για τις αγκυλώσεις και τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας ευθυνόμαστε κι εμείς κι όχι μόνο κάποιοι βολικοί αποδιοπομπαίοι τράγοι. Γι’ αυτό και οι Οικολόγοι Πράσινοι οφείλουμε να είμαστε κόμμα προτάσεων κι όχι μόνο συνθημάτων, να είμαστε κόμμα λύσεων κι όχι δημοσιογραφικών περιγραφών.

Έχουμε διανύσει μια πορεία που οφείλει να μας κάνει σοφότερους. Όπως λέμε και για τα τεκταινόμενα στη χώρα μας, εάν η δημοκρατία πάσχει τότε χρειαζόμαστε

περισσότερη κι όχι λιγότερη δημοκρατία. Χρειαζόμαστε λοιπόν να πατήσουμε στα θεμέλια που χτίσαμε κι όχι στο όνομα μιας νεφελώδους ‘επανίδρυσης’ να επιστρέψουμε σε ‘δυαρχικά μοντέλα’ και ‘πριγκηπάτα’, που ακυρώνουν τη φυσιογνωμία μας και μας εντάσσουν σε καιροσκοπικές αναζητήσεις.

Διανύοντας μια κρίσιμη καμπή χρειάζεται να γίνουμε πιο ευέλικτοι στις τακτικές μας και συνάμα πιο ξεκάθαροι και σταθεροί στις στρατηγικές μας. Σε μια κοινωνία σε κρίση και αβεβαιότητα ας αναλάβουμε την ευθύνη συγκρότησης ενός Πράσινου, Εναλλακτικού πόλου. Ας αποπειραθούμε να κάνουμε την πολιτική οικολογία κίνημα αλληλεγγύης και χειραφέτησης. Να κάνουμε την πολιτική οικολογία «του λαού»!

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ

Ιάκωβος Αλαβάνος, Σταματίνα Βρέκου, Βασιλική Γκουτζαμάνη, Αρης Καλπίας, Θανάσης Κεφάλας, Όλγα Κήκου, Ορέστης Κολοκούρης, Ιωάννα Κοντούλη, Βέρα Κορωνάκη, Σπύρος Κορωνάκης, Μάκης Κοψίδης, Κώστας Λουκέρης, Δήμητρα Λυμπεροπούλου, Δημήτρης Μερσινιάς, Αντώνης Ξενικός, Νίκος Σαράντης, Κώστας Σακοράφας, Λεωνίδας Σπήλιος, Χρήστος Σπήλιος, Βασίλης Σπασίδης, Τηλέμαχος Σπασίδης, Νίκος Σταματογιαννόπουλος, Γιώργος Τσέκος, Κυριάκος Τσιπούρας, Γιώργος Φιλιππίδης, Γιάννης Χαραλαμπάκης, Χριστίνα Χαραλαμπάκη