Neolaia Θέμα | Τι πρόσφερε η γενιά του πολυτεχνείου;

…και ποιο το έναυσμα της μετά κρίσης Ελλάδας.

Σύγχρονοι σκεπτόμενοι πολίτες αποτιμούν το παρελθόν και αναζητούν το νέο σημείο εκκίνησης

Τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο πολύ μελάνι χύνεται προκειμένου να αναλυθεί η αξία των γεγονότων του Πολυτεχνείου του Νοεμβρίου του 1974 και της δημοκρατικής συνέχειας που τα ακολούθησε. Τι μένει, όμως, από τη μεταπολιτευτική πορεία της γενιάς του προ 38 ετών Νοέμβρη στην εποχή της παρούσας συγκυρίας βαθιάς ελληνικής και ευρωπαϊκής κρίσης και τι θα μπορούσε σήμερα να γεννήσει μια νέα μεταπολίτευση ξεκολλώντας την κοινωνία από την ύφεση και την παρακμή;

Στο ερώτημα αυτό ακολουθούν ορισμένες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απαντήσεις από ανθρώπους με άποψη, οι οποίοι ευρύτερα συγκαταλέγονται σε αυτό που περισσότερο ή λιγότερο εύστοχα αναφέρεται ως κοινωνία των πολιτών.

Γιάννης Κοτζαμπασάκης, Γ.Γ. Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας

Ανέγερση του οικοδομήματος εξαρχής

Ζούμε έναν σεισμό. Το οικοδόμημα που χτίστηκε απ’ τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» έχει υποστεί σοβαρές ζημιές. Φταίνε άραγε τα θεμέλια; Φταίνε αυτοί που το «μελέτησαν»; Φταίνε αυτοί που το «επέβλεψαν»; Έκαναν φθορές οι ένοικοι; Ή μήπως τελικά φταίει ο σεισμός; Μήπως δηλαδή τα «φορτία» είναι μεγαλύτερα από εκείνα που σχεδιάστηκε να αντέχει η νεοελληνική κοινωνία;

Η μεταπολιτευτική πορεία ήταν περίοδος προσδοκιών διαρκώς μεγαλύτερων και συνήθως επιβεβαιώνονταν. Δεν τέθηκαν όμως στέρεες βάσεις, δεν προβλέφθηκε το κακό σενάριο. Αποσαθρώθηκε η παραγωγή. Δεν επιλέξαμε κλάδους αιχμής και πρωτοπορίας. Αυτά και άλλα οδήγησαν τους Έλληνες στην ανασφάλεια για το μέλλον. Να προσδοκούν ότι οι ανισότητες όλο και θα αυξάνονται, αντί να μειώνονται. Να νιώθουν τελικά ξένοι στην ίδια τους τη χώρα…

Ναι, η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» εμπέδωσε τη Δημοκρατία στη χώρα. Δεν τη θωράκισε, όμως, από τα κέντρα ποδηγέτησης της κοινωνίας, της οικονομίας και εν τέλει της Δημοκρατίας. Άλλαξαν τα «φορτία». Άρα μάλλον το οικοδόμημα χρειάζεται ανέγερση εξαρχής.

Κώστας Τσιρώνης, Δικηγόρος – Δημοτικός Σύμβουλος Γαλατσίου

Για μια φορά ως έθνος πρέπει να δούμε την πραγματικότητα

Από την όλη πορεία της «επαναστατικής» γενιάς του Πολυτεχνείου, εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι αυτή δεν προσέφερε τα μέγιστα στην Ελληνική κοινωνία και πολιτική σκηνή. Το ύφος και στυλ που καλλιέργησε ήταν εκείνο της ρουσφετολογικής πολιτικής και του βολέματος στο Δημόσιο. Επίσης η «μιζαδόρικη» πρακτική από πλευράς πολιτικών, οι οποίοι ανήγαγαν το λειτούργημά τους πρωτίστως σε επιχειρηματικό με σκοπό το κέρδος, είναι οι σημαντικότερες αιτίες που οδήγησαν τη χώρα σε άθλια οικονομική θέση.

Η κοινωνία – άριστος δέκτης αυτών των πρακτικών – δεν επέδειξε τις σωστές άμυνες και παρασυρόμενη οδηγήθηκε στη σημερινή ηθική και οικονομική εξαθλίωση. Δυστυχώς, ελάχιστοι, ακόμα και σήμερα, έχουν κατανοήσει τους πραγματικούς λόγους της κρίσης. Για τους περισσότερους το μόνο που ενδιαφέρει είναι να μην χάσουν τα κεκτημένα «δικαιώματα». Για μια φορά ως έθνος θα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα, διότι ο πάτος φαίνεται να μην έχει τέλος…

Σταύρος Μαυρογένης, Διεθνολόγος

Αλληλεγγύη και δουλειές για τη νέα αφήγηση

Ο Νοέμβρης του ‘73 αποτέλεσε το ορόσημο της κατάρρευσης του μετεμφυλιακού κράτους και της κυρίαρχης τότε πολιτικής ελίτ με την ταυτόχρονη αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Άλλαξαν ριζικά οι κοινωνικές δομές και η Ελλάδα γνώρισε μέσα σε 30 χρόνια ένα πρωτόγνωρο επίπεδο ευημερίας και πολιτικής σταθερότητας. Χρόνιες παθογένειες και δομικά προβλήματα δεν επιλύθηκαν και μοιραία, όπως αρκετοί πιστεύουν, ήρθε το τέλος της μεταπολίτευσης και έπεται η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.

Υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά. Η επικράτηση της Μεταπολίτευσης ήταν μια ενδογενής διαδικασία που ξεπήδησε από τη νεολαία αλλάζοντας τα δεδομένα σε προοδευτική κατεύθυνση ενώ σήμερα η διαδικασία είναι εξωγενής με την ελληνική κοινωνία διχασμένη, φοβισμένη και χωρίς ελπίδα για το αύριο. Ο πολιτικός φορέας ή κοινωνική ομάδα που θα καταφέρει να αναδιατυπώσει τα πάντα επίκαιρα αιτήματα του Πολυτεχνείου στις σημερινές απαιτήσεις για αλληλεγγύη, ανθρωπιά και εργασία θα διαμορφώσει τη σύγχρονη ελληνική αφήγηση στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της.

Κωνσταντίνος Πλιάτσικας, Φοιτητής Οικονομικών Πανεπιστήμιο Πειραιά

Η ώρα για της γενιάς μας τα «πολυτεχνεία»

17 Νοεμβρίου 1973, μία ημέρα-ορόσημο για τη νεότερη ελληνική ιστορία, όπου το πάθος για ελευθερία φούντωσε αυθόρμητα και μαζικά. Μία εξέγερση με αίτημα το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, μέσω της πτώσης του απολυταρχικού καθεστώτος και της εγκαθίδρυσης μίας δημοκρατίας που θα εκπορευόταν από το λαό για το λαό. Τριανταεννιά «Νοέμβρηδες» αργότερα, στη «δημοκρατική» Ελλάδα των μνημονίων, οι πρωτεργάτες του πολυτεχνείου αποτελούν την πολιτική «ελίτ» της χώρας, έχοντας καταστρατηγήσει την πλειονότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα της ενωμένης Ευρώπης των ισχυρών.

Η γενιά του ’73 έκανε το χρέος της, αλλά στην πορεία λοξοδρόμησε, τυφλωμένη από τη ματαιοδοξία, που διακατέχει την ανθρώπινη φύση, χρησιμοποιώντας την επαναστατική πράξη ως δεκανίκι για κοινωνική και επαγγελματική ανέλιξη. Εμείς; Μήπως ήρθε η ώρα για της γενιάς μας τα «πολυτεχνεία»; Ας μάθουμε, λοιπόν, από τα λάθη των προηγούμενων, ώστε μετά από χρόνια, τα ιδανικά μας να μη φαντάζουν ως γραφικά «τσιτάτα», εκφραζόμενα από το στόμα μας.