Η Παπαχρήστου και το ρατσιστικό συλλογικό αίσθημα...

Σήμερα λέω να σας γυρίσω λίγο πίσω στον χρόνο. Όχι πολύ, μην μου ανησυχείτε. Παρακολουθώντας όμως τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις που τείνει να λάβει το ρατσιστικό μίσος στην χώρα μας, δεν θα μπορούσα – έστω και ετεροχρονισμένα- να μην αναφερθώ σ’ ένα γεγονός που είχε διχάσει την ελληνική κοινωνία περίπου έναν μήνα πριν. Ήταν τότε, λίγες μέρες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, που η νεαρά αθλήτρια του τριπλούν Βούλα Παπαχρήστου αναρτούσε χυδαία ρατσιστικά σχόλια ευτελούς χιουμοριστικής ποιότητας στο διαδίκτυο. Το ευφυολόγημα (;) πως η υπερ- συσσώρευση έγχρωμων – οικονομικών ως επί το πλείστον- μεταναστών στην χώρα μας καθιστά τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου τυχερά καθώς κατ’ αυτό τον τρόπο θρέφονται με οικείο για τις γευστικές τους συνήθειες αίμα Αφρικανών, δεν παραπέμπει μόνο σε έναν χαμηλού επιπέδου τρόπο σκέψης αλλά και στην έλλειψη οποιουδήποτε περεταίρω προβληματισμού για ένα σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα που λόγω της έκτασης του αγγίζει πλέον –άμεσα ή έμμεσα- όλους τους Έλληνες.

Μπροστά λοιπόν στην πιθανότητα της διεθνούς κατακραυγής για μια αθλήτρια που περιφρονώντας –ή καλύτερα αγνοώντας- το Ολυμπιακό πνεύμα, επιδίδεται σε σχόλια φυλετικού ρατσισμού, αλλά και υπό την εύλογη βούληση να τιμωρήσει παραδειγματικά αυτούς τους ιστορικά αποδεδειγμένα επικίνδυνους ιδεολογικούς αναχρονισμούς, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε να αποκλείσει την Παπαχρήστου από την Ολυμπιακή αποστολή. Και ήταν τότε που διαπίστωσα τεθλιμμένος την -πιθανώς αναπόφευκτη- μετάλλαξη μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας που δεν δείχνει πλέον διατεθειμένο να τηρήσει ούτε καν αυτήν την τόσο σημαντική για την απόδειξη της προόδου της ανθρωπότητας στάσης της politically correct συμπεριφοράς… Η απόφαση της ΕΟΕ χαρακτηρίστηκε από υπερβολικά αυστηρή ως προκλητικά ανθελληνική, με δεκάδες βουλευτές της ελληνικής κεντροδεξιάς να υποστηρίζουν ανοιχτά την εν λόγω αθλήτρια, αξιώνοντας μάλιστα την ακύρωση της ποινής και κάνοντας λόγο περί ηγεμονίας αριστερών ιδεολογιών που δεν αφήνουν την χώρα να προοδεύσει…

Σήμερα, το καθημερινό φαινόμενο σοβαρά τραυματισμένων έγχρωμων μεταναστών από επιθέσεις ακροδεξιών στοιχείων που συμμετέχουν σε οργανωμένα πογκρόμ εναντίον τους, φαντάζομαι πως μας ωθεί να δούμε τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Για την ακρίβεια θα έλεγα πως μας προσγειώνει –έστω και λίγο απότομα- στην πραγματικότητα, που λίγους μήνες πριν είτε αρνηθήκαμε να αναγνωρίσουμε είτε παραβλέψαμε με προκλητική αδιαφορία. Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα έξω από το στρατόπεδο της Κορίνθου προχθές, με μέλη της Χρυσής Αυγής να συγκρούονται με την αστυνομία ώστε να εμποδίσουν τους παράνομους μετανάστες να μεταβούν στους χώρους προσωρινής τους κράτησης, το πιο πρόσφατο επεισόδιο της Μανωλάδας με τον Αιγύπτιο που σερνόταν για ‘κανα χιλιόμετρο στους επαρχιακούς δρόμους της Ηλείας, τα βίντεο με τα μαχαιρώματα Πακιστανών που αναρτώνται στο διαδίκτυο, όπως επίσης και ακροδεξιές συμμορίες που αναλαμβάνουν δράση βιαιοπραγώντας εναντίον αλλόθρησκων, δείχνουν πως η κατάσταση τείνει να ξεφύγει…

Και τώρα η πολιτεία καλείται να αντιδράσει έγκαιρα και στοχευμένα ώστε το φαινόμενο της άνευ προηγουμένου για την σύγχρονη ελληνική κοινωνία αγριότητας να μην πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο ικανός και συμπαθής Νίκος Δένδιας προσπαθεί να περάσει ιδιώνυμη νομοθεσία για τα εγκλήματα ρατσιστικής βίας ενώ συγχρόνως δηλώνει σε όλους

τους τόνους πως δεν θα ανεχθεί χρυσαυγίτικα «τάγματα εφόδου». Όμως, πολύ φοβάμαι, πως εκτός απ’ την Χρυσή Αυγή ο αξιότιμος υπουργός της Προστασίας του Πολίτη, θα πρέπει να απευθυνθεί και σε αρκετούς του συναδέλφους εβρισκόμενους υπό την πολιτική σκέπη τη Νέας Δημοκρατίας αλλά και σε όλους τους απλούς πολίτες που παραμένουν από προκλητικά απαθείς έως και θρασύτατα επιδοκιμαστικοί προς τις ολοένα και συχνότερες πράξεις απάνθρωπης φυλετικής βίας…

Αυτές τις μέρες που διανύουμε, αποδεικνύεται περίτρανα το γιατί η ποινή που επεβλήθη στην Παπαχρήστου ήταν καθόλα ορθή και δίκαιη, εντελώς επίκαιρη και απολύτως απαραίτητη. Θα μου πείτε: μήπως το πρόβλημα είναι βαθύτερο; Και μήπως τελικά η καταστολή δεν δύναται από μόνη της να αντιμετωπίσει μια εδραιωμένη στη φύση μας παθογένεια που παραδοσιακά αναδύεται σε περιόδους κρίσης; Σε ιδεατές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες θα σας απαντούσα πως έχετε δίκιο… Όμως, δεν πρέπει συγχρόνως να λησμονούμε πως, αν οι συνθήκες ήταν ιδεατές, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε 7% , ούτε και οι ιδέες που πρεσβεύει θα ήταν τόσο δημοφιλείς ανάμεσα στην ελληνική κοινωνία. Οι καταστάσεις που ζούμε διέπονται από μια μοναδική και φρικιαστική ιδιαιτερότητα. Οι οικονομικές δυσκολίες που αγγίζουν ολοένα και περισσότερους συμπολίτες μας, μας ωθούν μοιραία να αναζητήσουμε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο, έναν συνήθως αδύναμο κρίκο της κοινωνίας μας που μπορεί να καταστεί εύκολο θύμα ενοχοποίησης. Κι αυτός ο αδύναμος κρίκος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον λαθρομετανάστη…

Αυτό που συνεπώς θα ήταν ενδιαφέρον να αναζητήσουμε είναι το ποιος καθιστά ευάλωτο και άρα αποδιοπομπαίο τράγο τον λαθρομετανάστη. Το ερώτημα ακούγεται σύνθετο και οι απαντήσεις είναι πολλές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας άνθρωπος, που εξαναγκάζεται-λόγω πολέμου, πολιτικών διώξεων ή κακών οικονομικών συγκυριών- να πληρώσει χιλιάδες δολάρια σε δουλεμπόρους για να τον μεταφέρουν στην Ευρώπη, μέσα σε ψυγεία φορτηγών ή σε τρύπιες βάρκες, διέπεται εκ προοιμίου από μια κάποια τρωτότητα. Τι γίνεται όμως όταν φθάνει για παράδειγμα στην Ελλάδα; Προσωπικά, δεν έχω καμία διάθεση να αμφισβητήσω την εγκυρότητα των επίσημων στατιστικών. Πράγματι, οι δείκτες μαρτυρούν πως πάνω από τους μισούς διαμένοντες στις φυλακές Κορυδαλλού είναι αλλοδαποί. Αν όμως επιθυμούμε, έστω και καθυστερημένα, να μετριάσουμε το –επαναλαμβάνω, κατά τη γνώμη μου, έμφυτο- μένος έναντι της εξω-ομάδας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να βελτιώσουμε τις συνθήκες διαβίωσής της και να την καταστήσουμε με τον καιρό τμήμα της ενδο-ομάδας, ώστε να χαίρει τοιουτοτρόπως μιας κάποιας εκτιμήσεως και να μην αποτελεί στόχο για επιθέσεις-όπως άλλωστε συνέβη με τους Αλβανούς στην Ελλάδα. Μπορούμε σήμερα να το κάνουμε; Παραδέχομαι πως όχι. Όταν όμως δεν δύναται μια κυβέρνηση να διαχειριστεί επικοινωνιακά το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης –που εν πολλοίς η ίδια προκάλεσε με την πολυετή αμέλεια της φύλαξη των συνόρων μας- και, πελαγωμένη από τις –δίκαιες και άδικες- ιαχές των κατοίκων του ιστορικού κέντρου, οργανώνει πογκρόμ εναντίον μεταναστών, χωρίς να καθιστά σαφή την αναγκαιότητα του σεβασμού της αξιοπρέπειας και της υπόστασης απελπισμένων ανθρώπων, τότε θαρρώ πως και το πρόβλημα του ρατσισμού είναι εύλογο να μας χτυπήσει την πόρτα μια ώρα αρχύτερα. Κι όταν τα εγχώρια ΜΜΕ αποσιωπούν συστηματικά και σκόπιμα την κοινωνικοοικονομική διάσταση του φακέλου που ακούει στο όνομα «μετανάστευση» , διαπράττοντας λογικά άλματα ως προς την φύση και τα αίτιά της,

παρουσιάζοντας συνεχώς εικόνες απεγνωσμένων νοικοκυραίων να διαμαρτύρονται για την εγκληματικότητα –πρόβλημα κατά τα’ άλλα σοβαρό και υπαρκτό- και αποφεύγοντας να θίξουν επαρκώς τις Διεθνείς συγκυρίες αλλά και τις ευθύνες της Δύσης για την κατάσταση των χωρών προέλευσης των μεταναστών, τότε θα πρέπει να θεωρείται αναμενόμενη η αντίδραση του ανυποψίαστου αρχαϊκού μίσους που πηγάζει απ’ την ημιμάθεια και την μονομέρεια της ενημέρωσης στην οποία βρισκόμαστε συστηματικά εκτεθειμένοι.

Ναι λοιπόν, το πολιτικό κατεστημένο φέρει ευθύνες, όπως ευθύνες φέρουν και τα media για την φούντωση του ρατσισμού. Και για να εξηγούμαστε, δεν υπονοώ πως η στάση πολιτικών και δημοσιογράφων απέβλεπε στην γέννηση των «ταγμάτων εφόδου». Ούτε υπονοώ, όπως πολλοί ακροαριστεροί συνομωσιολάγνοι αρέσκονται να υποστηρίζουν, την ύπαρξη αγαθών σχέσεων μεταξύ του επίσημου κράτους και της Χρυσής Αυγής. Αυτό που απλά ισχυρίζομαι είναι πως, ως προς το μεταναστευτικό ζήτημα, το κατεστημένο υποπίπτει εδώ και χρόνια σε πρακτικές παραλείψεις και επικοινωνιακά ατοπήματα που συμβάλλουν στην επίταση φαινομένων όπως η αναλγησία, η απανθρωπιά και εν τέλει το μίσος που γεννά με τη σειρά του την επιθετικότητα.

Λυπάμαι που ο χρόνος τελείωσε και όλα τα παραπάνω επιβάλλεται να αντιμετωπιστούν άμεσα με ιδιώνυμα και παραδειγματικούς αποκλεισμούς. Η αυστηρότητα και η τιμωρία είναι τρόποι αντιπαιδαγωγικοί αλλά και ενίοτε αποτελεσματικοί για την πάταξη της επιφάνειας ενός προβλήματος. Και όταν έχουμε καθημερινά ως φαινόμενο δεκάδες τραυματισμούς αυτό που οφείλουμε άμεσα να περιορίσουμε είναι η πράξη ωμής βίας αυτή καθεαυτή. Είναι δυστυχώς η επιφάνια αυτή που πρέπει να μας απασχολήσει πλέον αν θέλουμε να είμαστε ένα πολιτισμένο κράτος που έχει ως αρχή την προστασία της ανθρώπινης ζωής χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις . Είναι οι ενέργειες κι όχι τα αίτιά τους, είναι η ρητορική που παρακινεί σε μίσος και όχι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο εκφέρεται, είναι η πρακτική της ακροδεξιάς κι όχι το οπορτουνιστικό ιδεολογικό της υπόβαθρο, αυτά που πρέπει να καταπολεμηθούν τώρα. Όχι τίποτ’ άλλο. Απλά και μόνο για να μην θρηνήσουμε κι άλλα θύματα που θα κληθούν να πληρώσουν με την ίδια τους τη ζωή το χρώμα που φέρουν στο δέρμα τους ή τον Θεό στον οποίο πιστεύουν. Για να μην μετατραπούμε απότομα στις αρχές του 21ου σε Νότιο Αφρική, το κράτος θα πρέπει έστω και καθυστερημένα να είναι αμείλικτο… Η επιεικής αντιμετώπιση της Παπαχρήστου ως μιας άμυαλης νέας που πέταξε δημοσίως μια εθνικιστική βλακεία μπορεί να περιμένει άλλες καλύτερες και λιγότερο κρίσιμες εποχές… Τώρα χρειάζεται καταστολή ο ρατσισμός… Πριν την σταδιακή και αργή ιδεολογική απευαισθητοποίηση απ’ αυτόν, επιβάλλεται η επιφανειακή θεραπεία σοκ… Λυπάμαι που ως ψυχολόγος τα λέω αυτά… Μα αισθάνομαι όλο και πιο έντονα πως ο ανθρωπισμός ως στάση ζωής τείνει να σβήσει… Και ανησυχώ γι αυτό όσο ποτέ άλλοτε… Για την ακρίβεια, αγριεύομαι και φοβάμαι…