Απόψεις | Όταν το ΠΑΣΟΚ (ξανα)ανακάλυψε την αριστερά....‏

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αφορά πλέον το μέσο πολίτη η κουβέντα περί δήθεν ανασύστασης της Κεντροαριστεράς. Προσωπικά, ενεπαίχθην μία φορά, και δεν έχω καμία όρεξη να την πατήσω και δεύτερη- πόσο μάλλον όταν οι φορείς-διοργανωτές των συζητήσεων είναι οι ίδιοι. Ναι καλά καταλάβατε όσοι καταλάβατε.

Ήταν τότε, περίπου δυόμισι-τρία χρόνια πριν, που ο ΔΟΛ είχε ξεκινήσει την ίδια ακριβώς συζήτηση στα ΝΕΑ και στο ΒΗΜΑ, χειραγωγώντας ύπουλα, δίχως αιδώ, τις μάζες, καλλιεργώντας παράλληλα φρούδες ελπίδες και εξυπηρετώντας επισήμως άγνωστα συμφέροντα. Ήταν τότε που το ΠΑΣΟΚ μιλούσε πάλι για στροφή στα αριστερά, κατηγορούσε την Ν.Δ. για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, υποσχόταν επανάκτηση της Ολυμπιακής, και διαβεβαίωνε πως το φάρμακο για την κρίση ήταν η αύξηση των μισθών και η ανάπτυξη. Θυμάμαι πως εκείνη την περίοδο που όλοι μας, επηρεασμένοι από μια αρτίως διαμορφωμένη ατμόσφαιρα, επιθυμούσαμε την αλλαγή, το Μέγαρο φιλοξενούσε Συνέδριο των Ηγετών των Ευρωπαϊκών Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων.

Αν και ο λόγος για τον οποίο είχα παρευρεθεί μεταξύ ενός αραιού ακροατηρίου περιοριζόταν στον θαυμασμό μου για την χαριτωμένη πρόεδρο των Γάλλων Σοσιαλιστών Ségolène Royale, θυμάμαι καλά πως αποχωρώντας από το Συνέδριο, είχα ξεχάσει την ατελέσφορη αλλά και πολλές φορές ανήθικη πολιτική των όποιων λίγων σοσιαλιστών είχαν πρόσφατα κυβερνήσει. Πράγματι, μπρος στις ιδέες που είχαν ακουστεί εκείνο το απόγευμα για πράσινη ανάπτυξη, για δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου, για μια ιδεατή σύμπραξη ιδιωτικού και δημοσίου τομέα κατά την οποία ο πρώτος θα υπόκειτο σε διαρκείς ελέγχους και ο δεύτερος θα αύξανε τις παροχές για το κλείσιμο της ψαλίδας, μπρος στις ιδέες για ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα και δημιουργικότητα, μπρος στο κοινωνικό κράτος που θα αναβίωνε για να περισώσει ό, τι είχε καταστρατηγήσει ο νεοφιλελευθερισμός, ήταν έως και λογικό να λησμονηθεί η φιλοαμερικανική πολιτική των χυδαίων πολέμων που άσκησε ο κατά τα άλλα… σοσιαλιστής Tony Blair όπως επίσης και η αναποτελεσματική διακυβέρνηση του κυρίου Zapatero, που μπορεί μεν να απέσυρε, όπως είχε υποσχεθεί, τα ισπανικά στρατεύματα από το Ιρακ, είχε δε ήδη αυξήσει την ανεργία στο 20%… Επαναφέρω ακόμα στην μνήμη μου τα ΜΜΕ που κραύγαζαν για τα σκάνδαλα της Siemens και του Βατοπεδίου που αποδίδονταν αποκλειστικά και μόνο στο κόμμα τού ανήμπορου να αντιδράσει στην πρωτοφανή επίθεση που δεχόταν Κώστα Καραμανλή… Θεωρώ σκόπιμο να μνημονεύσω ακόμα την χλιαρή αντιμετώπιση των ΜΜΕ στην είδησης πως τα τηλέφωνα του πρώην πρωθυπουργού παρακολουθούνταν από την Αμερικάνικη Πρεσβεία…

Τα παραπάνω δεν τα αναφέρω μόνο για να μην ξεχνιόμαστε αλλά και για να αφυπνιστούμε. Το σκηνικό 2 και κάτι χρόνια μετά τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν στην χώρα δεν είναι ίδιο. Αυτό που με τρομάζει είναι πως κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ θέλουν να το παρουσιάσουν ως τέτοιο, ενώ συγχρόνως τα ίδια ΜΜΕ που στήριξαν την άνοδο της υποτιθέμενης σοσιαλδημοκρατίας προσφέρονται και πάλι να στηρίξουν το ίδιο παραμύθι, επανεγκαινιάζοντας συζητήσεις περί ενωμένης Κεντροαριστεράς, προσπαθώντας να επαναντλήσουν ψηφοφόρους και επαναζητώντας συνενόχους για ό,τι ακολουθήσει. Σαν να μην πέρασε μια μέρα λοιπόν , σαν να μην έχασαν ποτέ τις δουλειές τους άνθρωποι, σαν να μην επήλθε ποτέ η φτωχοποίηση της κοινωνίας μας, σαν να μην αυξήθηκαν οι τοξικομανείς, οι άστεγοι και οι φορείς του AIDS, σαν να μην υποβαθμίστηκε ποτέ η παιδεία και η υγεία, σαν κάποιος άλλος να κυβέρνησε, κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν το θράσος να κάνουν λόγο για ΠΑΣΟΚ+ (plus) (βλ. Διαμαντοπούλου), να αρθρογραφούν αγγίζοντας και άρα απαξιώνοντας έννοιες λεπτές και ευαίσθητες όπως αυτές της πραγματικής σοσιαλδημοκρατίας, έτσι όπως βιώθηκε στην προθατσερική Αγγλία και έτσι όπως βιώνεται σήμερα στην Σκανδιναβία, να αρθρώνουν γενικά δημόσιο λόγο παρακινώντας προκλητικά τον εξαπατημένο πολίτη να λησμονήσει και να συγχωρήσει. Τη στιγμή, που επιτέλους η νεοφιλελεύθερη ύβρις φαίνεται -βάσει δημοσκοπήσεων τουλάχιστον- να ακολουθείται από την λαϊκή νέμεση, στο ΠΑΣΟΚ κάνουν τα πάντα για να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους, ενώ ο ΔΟΛ φρόντισε έτσι ώστε να μην τηρούνται πια ούτε καν τα προσχήματα. Διόρισε στην κυβέρνηση συνεργασίας που δημιουργήθηκε ως εκπρόσωπο τύπου της τον αρχισυντάκτη του Βήματος Παντελή Καψή, θέτοντας υπό τεραστία αμφισβήτηση το κατά πόσο ο ρόλος του μεγαλύτερου δημοσιογραφικού οργανισμού στην χώρα μας υπήρξε «ελεγκτικός» και ουχί αναίσχυντα προπαγανδιστικός…

Στα πλαίσια ενός τέτοιου πολιτικού σκηνικού λοιπόν, η κυβέρνηση του κατά τα’ άλλα σοβαρού και εμπνέοντος σεβασμού κυρίου Παπαδήμου, φαίνεται να συνεχίζει το αποτυχημένο «άδικο αλλά αναγκαίο» έργο της προηγούμενης, αγόμενη και φερόμενη από την Τρόικα. Μόνο που τα μέλη της έχουν ήδη «βγάλει τα μαχαίρια», καταδεικνύοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο την αδιαφορία τους για το μέλλον της χώρας αλλά και την τύχη των εκατομμυρίων πολιτών της. Η Δημοκρατική Αριστερά που εκτινάσσει ανέλπιστα ψηλά τα δημοσκοπικά της ποσοστά έχει μετατραπεί σε αντικείμενο του πόθου για ένα ΠΑΣΟΚ που, βλέποντας τις διαρροές προς το κόμμα του κ. Κουβέλη να παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, προσπαθεί τώρα να καπηλευτεί ιδέες περί κοινωνικής δικαιοσύνης και να αναζητεί συνεργασίες με την αριστερά της ευθύνης. Μόνο που τώρα είναι πολύ αργά. Το ΠΑΣΟΚ ξέχασε την κατά κύριο λόγο αριστερή του βάση κι εκείνη με την σειρά της δείχνει όλο και περισσότερο να εγκαταλείπει το κόμμα που κάποτε της είχε επιτρέψει να πιστεύει στην ευημερία των πολλών… Όσα άρθρα και να γράψει ο κύριος Μόσιαλος περί Σοσιαλδημοκρατίας, ο κόσμος δείχνει επιτέλους πιο υποψιασμένος πιο πονηρεμένος και πιο επιφυλακτικός από ποτέ. Ακόμα κι αν χρειάστηκε να χάσει το 40% του μισθού του για συνειδητοποιήσει πως πρέπει να πειραματιστεί με κάτι διαφορετικό. Είναι στο χέρι της Αριστεράς τώρα να καταστήσει το πείραμα επιτυχές εμπνέοντας εμπιστοσύνη και αποφεύγοντας τις ακρότητες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…