Απόψεις | Το Ισραήλ φοβάται...

Κι όμως, αισθάνομαι για πρώτη φορά πως το Ισραήλ … φοβάται! Το παρελθόν θύμα που ως συνήθως μετετράπη σε βάναυσο θύτη περιφέροντας και διατυμπανίζοντας με τη βοήθεια της Δύσης το πληγωμένο του ιστορικά Εγώ για να αντλήσει βεβιασμένα συμπάθεια, ανησυχεί για την πιθανή επιστροφή του στον ρόλο ενός βαλλόμενου Έθνους. Άδικα; Καθόλου! Αργά ή γρήγορα η περιφρόνηση, η ταπείνωση και η απαξίωση που εισπράττει ο αραβικός κόσμος από τους οικονομικά και στρατιωτικά ανεπτυγμένους αυτού του πλανήτη θα οδηγούσαν σε μια έκρηξη αντίδρασης και αγανάκτησης. Κάπως έτσι μπορεί να ερμηνευθεί η μαζική εισβολή χιλιάδων Αιγυπτίων στην ισραηλινή πρεσβεία την Παρασκευή, που ζητούσαν διακοπή κάθε σχέσης της κυβέρνησής τους με το εβραϊκό κράτος. Γιατί οι Αιγύπτιοι, πέραν των ιστορικών εδαφικών διαφορών που έχουν με τη γειτονική τους αυτή χώρα, γνωρίζουν πως ο πρώην πρόεδρος Μουμπάρακ που τους κυβερνούσε καταστροφικά και δικτατορικά επί 40 χρόνια είχε την αμέριστη συμπαράσταση του Ισραήλ, το οποίο τον στήριζε μέχρι και την τελευταία στιγμή της εξουσίας του. Η πρόσφατη πυραυλική επίθεση που εξαπέλυσαν ισραηλινοί κομάντος σε αιγυπτιακό έδαφος ενάντια σε υποτιθέμενους ακτιβιστές στοιχίζοντας τη ζωή σε 5 άμαχους και άσχετους με την υπόθεση Αιγυπτίους, απετέλεσε απλά την αφορμή που ξεχείλισε το ποτήρι…

Και σαν να μην έφθαναν όλ’ αυτά, η μακροχρόνια κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με το εμπάργκο στην Λωρίδα της Γάζας, τους συνεχείς ισραηλινούς βομβαρδισμούς με τα εκατοντάδες θύματα αποκλεισμένων Παλαιστινίων … ως δυσανάλογα αντίποινα στις πυραυλικές επιθέσεις της Χαμάς, την επίμονη άρνησης της αναγνώρισης Παλαιστινιακού κράτους, αλλά και τις ανθρωπιστικές αποστολές με προορισμό την Γάζα που απωθούνται βιαίως- πέρσι μάλιστα με θύματα 9 Τούρκους ακτιβιστές κατόπιν απόβασης ισραηλινών στρατιωτών στο μαρτυρικό Mavi Marmara, συνθέτουν ακόμα ένα σκηνικό αλαζονείας και αμοραλισμού που έπρεπε κάποτε να σταματήσει, έστω και επικοινωνιακά. Όσο κι αν η στάση της Τουρκίας είναι ιδιοτελής και αποσκοπούσα στην εδραίωση της κυριαρχίας της επί της περιοχής, όσο κι αν ο Ερντογάν επιθυμεί να καταστήσει τη χώρα του την πιο κραταιά μεταξύ των υπολοίπων ισλαμικών κρατών, όσο κι αν κάτι τέτοιο αντίκειται στα ελληνικά συμφέροντα που έσπευσαν άκριτα, απερίσκεπτα, μα πάνω απ’ όλα ανήθικα να ταυτιστούν μ’ αυτά του παγκόσμιου εβραϊκού λόμπι που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, οι αποφάσεις της γείτονος ως προς την στο εξής αντιμετώπιση του Ισραήλ, δεν είναι ούτε παράλογες ούτε -προς Θεού –καταδικαστέες. Ίσως να είναι λίγο επικίνδυνες για την διαφύλαξη της κατ’ επίφαση ειρήνης στην περιοχή. Γιατί δεν νομίζω ότι δύναται να επικρατήσει πραγματική ειρήνη σε μια περιοχή που το Ισραήλ βομβαρδίζει τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και αιματοκυλά ανθρωπιστικές νηοπομπές…

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο Νετανιάχου, δεν ζήτησε ποτέ «συγγνώμη» απ’ την Τουρκία για το περσινό αδικαιολόγητο επεισόδιο… Τότε θα ‘λεγε κανείς πως ο Ερντογάν δεν θέλησε να φθάσει τα πράγματα στα άκρα… Ένα χρόνο και κάτι μετά, όλα δείχνουν διαφορετικά. Ο Τούρκος πρωθυπουργός κάνει περιοδεία στις χώρες της Αραβικής Άνοιξης, γινόμενος παντού δεκτός με επευφημίες, τη στιγμή που η Τουρκία αποτελεί πλέον χωρίς καμιά αμφιβολία το μεταβατικό αναπτυξιακό και δημοκρατικό πρότυπο όλου του προσφάτως εξεγερθέντος ισλαμικού κόσμου και όχι μόνο. Έχοντας αυτό ως δεδομένο, το δαιμόνιο δίδυμο Ερντογαν- Νταβούτογλου, έχοντας ανακαλέσει από καιρό τους πρεσβευτές του από το Τελ Αβίβ, προέβησαν στην ανακοίνωση κάποιων μέτρων που έδειξαν να ανησυχούν αρκετά την ισραηλινή κυβέρνηση. Η Τουρκία λοιπόν προτίθεται να πυκνώσει τις εμφανίσεις

της στην ανατολική Μεσόγειο αυξάνοντας κατά πολύ τις περιπολίες του στόλου της στην περιοχή, ενώ ταυτόχρονα, και σε συνδυασμό με την δήλωση στήριξης επικείμενου αιτήματος αναγνώρισης Παλαιστινιακού Κράτους στον ΟΗΕ, ανακοινώθηκε πως οι στο εξής ανθρωπιστικές βοήθειες που θα αποστέλλονται στην Γάζα θα τυγχάνουν συνοδείας φρεγάτας του πολεμικού της ναυτικού προς αποφυγήν εκτρόπων παρόμοιων με τα περσινά. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τις -αδικαιολόγητες βάση του Διεθνούς Θαλασσίου Δικαίου- απειλές που εξαπέλυσε προς την Κύπρο περί εμπόδισης των όποιων πιθανών γεωτρήσεων για την ανεύρεση φυσικού αερίου στο 12ο διαμέρισμα της κυπριακής ΑΟΖ, που προσφάτως ανατέθηκαν στην αμερικάνικη μεν, ισραηλινών συμφερόντων δε, εταιρεία ονόματι «NOBLE ENERGY», αντιλαμβανόμαστε πως οι γείτονές μας μπαίνουν επιθετικά σ’ ένα παιχνίδι κυριαρχίας και ανταγωνισμού στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου…

Και το Ισραήλ; Το Ισραήλ τηρεί σιγήν ιχθύος κάνοντας ενίοτε ήπιου τύπου δηλώσεις περί μη επιθυμίας περαιτέρω επιδείνωσης των σχέσεών του με την Τουρκία, ενώ, την ίδια στιγμή που ζητά μόνιμα πια και απεγνωσμένα βοήθεια από τις ΗΠΑ, η αμερικανική κυβέρνηση δεν μπορεί να παραβλέψει την σημασία των τουρκικών εδαφών για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ σε Ιράκ και Αφγανιστάν . Κι αν προσωπικά ανυπομονούσα για την μέρα του διπλωματικού αδιεξόδου του Ισραήλ- ως φυσική απόρροια της αχαρακτήριστης εξωτερικής του πολιτικής-, ο Νετανιάχου γνωρίζει πολύ καλά πως η χώρα του κινδυνεύει να βρεθεί απομονωμένη, ανάμεσα σε χώρες βαθιά ισλαμιστικές που πιθανώς να συμμαχήσουν εναντίον του. Είναι γι’ αυτό που τελευταία οι ανακοινώσεις του είναι πρωτόγνωρα μετρημένες, προσεκτικές, σε τόνο ήπιο και μαζεμένο, μακριά απ’ την επιθετική αλαζονεία και την άτρωτη σιγουριά που προκαλούσαν συναισθήματα δέους και αποτροπιασμού… Την ώρα που η τουρκική κυβέρνηση έδωσε εντολή για αλλαγή λογισμικού στα υποβρύχια, ώστε από δω και στο εξής να αναγνωρίζουν τα ισραηλινά πλοία ως «εχθρικά», την ώρα που οι πρεσβευτές του Ισραήλ στην Αίγυπτο αποχωρούν άρον- άρον από το Κάιρο γλιτώνοντας κυριολεκτικά στο παρά 5 από το μαινόμενο πλήθος, την ώρα που η Τεχεράνη δεν παύει να εκτοξεύει διαφόρων ειδών απειλές εναντίον του Τελ Αβίβ και φυσικά την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος –ισλαμικός και μη- αγωνιά για το μέλλον της Παλαιστίνης και αντιδρά στις ισραηλινές βαρβαρότητες, το εβραϊκό κράτος δείχνει για πρώτη φορά τόσο μόνο και αβοήθητο…

Μόνο και αβοήθητο; Περίπου. Οι ΗΠΑ έχουν βέβαια ήδη ξεκινήσει διπλωματικό μαραθώνιο διαβουλεύσεων με σκοπό αφ’ ενός να αποτρέψουν το αίτημα αναγνώρισης της Παλαιστίνης και αφετέρου να δράσουν πυροσβεστικά σε όλα τα μέτωπα που έχουν ανοίξει ο Νετανιάχου με τον ακροδεξιό Λίμπερμαν –και είναι όπως είδαμε πολλά. Ας μην ξεχνάμε πως στο Κάιρο οι διαδηλωτές απωθήθηκαν βιαίως από την ισραηλινή πρεσβεία, κατόπιν τηλεφωνήματος του Ομπάμα στις αιγυπτιακές Αρχές, ενώ ουκ ολίγες ήταν και οι προσπάθειες της Ουάσινγκτον να κατευνάσει τον χείμαρρο επικοινωνιακά Ερντογάν. Κι αν το Ισραήλ απείλησε προχθές με αόριστες κυρώσεις τις παλαιστινιακές Αρχές σε περίπτωση που καταφύγουν στον ΟΗΕ –όπως και δικαίως θα πράξουν στις 23 Σεπτεμβρίου-, κι αν δυνάμεις όπως η Ιταλία ή η Γερμανία πασχίζουν να πείσουν τον Αμπάς να συνεχίσει τις αδιέξοδες διαπραγματεύσεις με δήθεν πρόσχημα να μη διχαστούν οι χώρες τις Ευρώπης και να μην κλονιστούν οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Παλαιστίνιων και Ισραηλινών, η Παλαιστίνη, έχοντας στο πλευρό της δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ρωσία αλλά και σύσσωμο τον

αραβικό κόσμο, είναι έτοιμη για την πρώτη της -μετά από καιρό- μεγάλη διπλωματική νίκη έναντι του Ισραήλ. Γιατί ακόμα κι αν οι ΗΠΑ ασκήσουν βέτο ως προς την πλήρη αναγνώριση στο Συμβούλιο Ασφαλείας , ο Αμπάς αναμένει ότι το έθνος του θα συγκεντρώσει πάνω από 150 ψήφους (απαιτείται το 1/3 από τις 193 χώρες-μέλη που συμμετέχουν )στην εναλλακτική λύση της Γενικής Συνέλευσης όπου η Παλαιστίνη θα αναβαθμιστεί από «οντότητα μη μέλους παρατηρητή» σε «οντότητα μη μέλους κράτους παρατηρητή», κάτι που θα σημάνει το δικαίωμά της να συμμετάσχει σε κάποια όργανα του ΟΗΕ όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας…

Ευελπιστώντας στην μέρα που οι δύο λαοί θα ζουν ειρηνικά ο ένας δίπλα στον άλλο δίχως έριδες και μισαλλοδοξίες, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως κάτι τέτοιο δύναται να πραγματοποιηθεί μόνο με την ύπαρξη ενός ισχυρού αντίπαλου ως προς τα εβραϊκά συμφέροντα δέους, που δείχνει σήμερα να σχηματίζεται και να αποδίδει με σταθερότητα και σιγουριά. Η κραταιά και ανεπτυγμένη οικονομικά Τουρκία ανέλαβε να παίξει τον ρόλο του εκφραστή και διεκδικητή των δικαιωμάτων των Αράβων στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, προωθώντας φυσικά πρωτίστως τα δικά της συμφέροντα και διεκδικήσεις στην περιοχή. Η Ελλάδα που επέλεξε –πιθανώς καθ’ υπόδειξη των Αμερικανών- να οργανώνει κάθε τόσο στρατιωτικά γυμνάσια με το Ισραήλ, θα πρέπει να είναι στο εξής αρκετά προσεκτική… Και το Ισραήλ, που γνωρίζει καλά πως τοποθετείται ανάμεσα σε χώρες που φλέγονται και ασφυκτιούν λόγω ανέχειας, θρησκευτικού φανατισμού και πολιτικών προβλημάτων, φρόντισε επιτέλους να κινηθεί και να εκφραστεί μετριοπαθώς, με όση σεμνότητα και ταπεινότητα μπόρεσε να επιστρατεύσει.

Η ανάγκη και Θεούς πείθει, έλεγε ο Ηρόδοτος…